One Shots

Cliché Ταινία

Ο έρωτας μας ήταν σαν εκείνους του σινεμά.

Αθώος στην αρχή,

με τον καιρό όλο και πιο παθιασμένος,
και στο τέλος νεκρός.

Γιατί έτσι ήταν ο έρωτας για εμάς τους δύο.

Ανολοκλήρωτος.

Δεν προλάβαμε να τον χαρούμε,
ήμασταν δειλοί.

Γιατί ο έρωτας μας δεν ήταν αγάπη.

Ήταν μια φουρτούνα που μας βύθισε στον πάτο του ωκεανού,

μέσα σε φυλακές δακρύων και απελπισίας.

Ήταν εθισμός,

καλύτερος από κάθε ναρκωτικό.

Γιατί μάτια μου,

αυτή ήταν η θλιβερή ταινία μας,
η οδυνηρή μας ιστορία.

Το τέλος μας ακόμη πιο θλιβερό.

Δεν ήμασταν από εκείνους που έζησαν το ‘και ζήσαμε εμείς καλά’.

Ήμασταν από εκείνους τους τραγικούς έρωτες.

Από εκείνους που ο Σαίξπηρ θα μπορούσε να είχε γράψει.

Ήσουν ο Ρωμαίος μου,

και εγώ ίσως να ήμουν η Ιουλιέτα σου.

Το δηλητήριο ήταν ο εγωισμός μας,

και το μαχαίρι η ξεροκεφαλια μας.

Αθώοι και οι δύο μας για την κατάληξη που θα είχαμε.

Η ταινία μας όμως τελείωσε,

και το κοινό μας αποθέωσε.

Τα χειροκροτήματά τους

ακόμα αντηχούν

στους φθαρμενους τοίχους
της μικρής αίθουσας.

Αυτό που δεν γνώριζαν όμως,

ήταν πως πίσω στα παρασκήνια
το αίμα ήταν ακόμη φρέσκο,

και τα σώματα μας

μακρυά το ένα από το άλλο.

Αιχμάλωτα σε φυλακές

χωρίς τρόπο διαφυγής.

Και το κλειδί

πεταμένο στον πάτο του ωκεανού.

Γιατί ο έρωτάς μας,

ήταν μια παραισθηση,

τυλιγμένος με όμορφα χρώματα

και καλυμμένος με ψέματα.

Κανένας άλλος δεν ήξερε,

τι κρυβόταν πραγματικά από πίσω.

Ίσως για αυτό ο κόσμος να μας αποθέωσε.

Γιατί μάλλον δεν έμαθε ποτέ,

την σκληρή αλήθεια.