SHARLENE
"NASAGASAAN SI JAI!!"
Whaaat? Pano? Bakit? Saan?
Madaming tanong sa isip ko. Ugh!
Agad-agad akong tumakbo papunta sa parking lot.
Sh*t! Hindi ko nga pala dala yung kotse ko! Ugh!!
"Hoy! Sumakay kana dali!"
Huh? Napatingin ako sa kotse sa harap ko at nakita ko sya. Sumakay din ako kagad sa passenger's seat at nagpasalamat sa kanya.
"Thank you." I murmured.
"No problem!" He answered.
"He will be okay. Tell me Nash that he will be okay." Pagkumbinsi ko sa sarili ko.
"I'm sure, he will be okay." Sabi niya na parang siguradong-sigurado sya na okay na okay si Jai.
San ba kasi nagpunta yung lalaking yun? Kailangan pa bang sumakay ng kotse kapag pupuntang CR?! At bakit kailangan niyang umalis sa kalagitnaan ng sayawan. Tss, hindi ba niya alam na yun yung pinakahihintay kong part. Tapos ganto pa yung malalaman ko, nakakaasar! Pero at the same time, kinakabahan ako, may tiwala ako sa kanya na kakayanin nya yun pero ugh!!
"We're here!" Sabi ni Nash. Bumaba sya sa driver's seat umikot at binuksan ang pinto ng passenger's seat.
Dali-dali akong bumaba ng kotse ni Nash at dumiretso ako sa receptionist. Tinanong ko kung nasaan si Jairus. Sabi room #220. Since kabisado ko na 'to. Mabilis akong nakapunta sa room ni Jai. Pagdating ko dun, nandoon na ang kayang magulang at kinakausap yung doctor. Sa pagkakarinig ko, unconcious pa rin si Jai, means na wala syang malay.
Ano ba talagang nangyari??!! (-_-")
/=/
7 days na or should i say na 1 week ng walang malay si Jairus. Nasa school ako ngayon. Kapag may klase ako saka lang ako pumapasok. Pagkatapos ng klase ko, didiretso na agad ako ng ospital para bantayan si Jai. Miss na miss na miss ko na sya.
Gumagawa ako ng homework ko while i'm eating my sandwich nang may tumawag sa akin sa phone. Si Nash pala. Sya yung bantay ni Jai ngayon since half day lang sya this week.
"Sharr! Si Jaii! Gisingg naa!" Sigaw nya sa akin sa phone. But -- (0.0) GISING NA SI JAII??!! Waaaaaah!! "Oy! Oy! Shar! Ano ba?! Gising na sya oh! Walang kareact react?" Dagdag ni Nash.
Pinatay ko kaagad ang phone ko. Inayos ko ang gamit ko. Then, i'm ready to go.
Pagkababa ko ng sasakyan, tumakbo ako ng sobrang bilis para makita ko na agad si Jai. Duh?! Miss na miss ko na yung mokong na yun noh!
Pagkadating ko sa room nya, syempre hingal na hingal ako. Bakit lahat sila parang malungkot? Anong nangyari? T_T
"h-hi ja-jai!" Bati ko sa kanya at niyakap ko sya ng sobrang higpit. Kaso, hindi niya ako niyakap pabalik.
"Shar." Malumanay na tawag sakin ng mommy ni Jai. Bumitaw ako sa pagkayakap ko kay Jai at humarap kay tita. "Po?" Sagot ko.
"Heey broo!!" Maingay na pagpasok nina Kobi. Nakipaghigh-five sila at manly hug kay Jai. At pinansin sila. Waaaah. Don't tell me nooooo
I gave them my questioning look like What-The-Hell-Is-Happening-Here-Look!
"Anak, Jairus has a mild alzheimer's disease." Sagot sakin ni tita. Tapos ako lang ang hindi nya nakilala? Grabe naman!
Sa sobrang hindi ko makaya yung narinig ko, tumakbo ako. Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng mga paa pero sige hayaan ko sila. Ang bigat sa pakiramdam mga readers! T_T
Dinala ako ng aking mga paa sa may garden ng ospital. Umupo sa may bench at umiyak.
Ang sakit lang talaga. Yung feeling na yung taong mahal mo nakalimutan ka. Hindi ka maalala dahil lang sa lecheng aksidente na yan. Dahil lang don! Lahat sila naalala, ako lang hindi. Parang ang unfair lang non! Ugggh!!!
Mayamaya, may naramdaman ako na may yumakap sakin.
"Shhh." Bulong nya sakin. Napatingala ako para makita ko kung sino.
And yes, tama kayo and tama ako.
Si Jairus ngaaa! Waah, eh diba may alzheimer daw sya? T_T
Pinunasan nya yung luha ko tapos umupo sya sa tabi ko. Hinawakan pa nya kamay ko.
"I'm sorry." Bakit sya nagsosorry?
"If that's about the acc--" pinutol nya yung sasabihin ko. :(
"Let me finish first, okay?" Then he kiss the tip of my nose. I just nodded as a respond.
"I'm sorry. Yung mga nangyari kanina sa room, that was all a joke. Nash planned it all. I'm sorry if we made fun of you. I'm really sorry. I love you." Pinisil nya yung kamay ko.
Joke? The hell.
"Bad joke! Bad joke! Bad joke!" Hinahampas ko yung dibdib nya. Ang sakit kasi tapos joke lang pala yun. Pano pag totoo na yun. Waaaah!
Hinawakan nya yung dalawa kong kamay para mapatigil yung paghampas ko sa kanya.
"I'm really sorry. I love you." Bulong nya sakin. Tapos hinalikan ang noo ko. He really knows my weakness.
"I love you too." Sagot ko tapos niyakap ko sya ng sobrang higpit. And finally, niyakap nya ako pabalik.
------------------------------------
Sorry na guys! Hihi. Busy because of school and dance. I love you guys! :* :)
-supernickeyxx
