İnsan seviyor.
Hiç ummadık bir anda, karşına çıkan o adamın, onu nasıl da hayata bağladığını izliyor sessizce, bir kenardan. O adam asla yapamam dediğin yerden bağlıyor seni hayata. Alışıyorsun ona, kendinden bile çok alışıyorsun. O yokken nefes alamamaktan korkuyorsun, kendi nefesinde boğulmaktan. Yeri geliyor, onsuzken aldığın her nefesin son nefesin olmasını diliyorsun. O kadar çok seviyorsun ki, onu kaybetme fikri gün geçtikçe daha çok acıtıyor seni. Fark ettirmeden defalarca kez öldürüyor seni.
Ve bir gün usulca çıkıyor o adam senin hayatından. Hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. Geçer diyenlere inat; onsuzluğa alışmak yerine, onun boşluğuna tutunmayı seçiyorsun. Onu unutursan, kendini de unutacağından korkuyorsun belki de.
Onunla gidiyorsun sen de, kalmıyor geride hiçbir şey. Zaman akmaya devam ederken, unutuyorsun yaşamayı. Nefes alışlarını duyuyorsun bazen, o zaman fark ediyorsun hala yaşadığını. Ardından bakıyorsun o adamın sessizce, bir kenardan..
