ᴀᴍɪʏᴀɴᴇ ᴍᴀꜱᴜᴍ🕊 (Kırık Kalpler Serisi 1, 2, 3)

💥༻4. Bölüm༺💥

"Sensin," Dediğinde istemsizce yutkundum.

"Ben size bir şey yapmadım." Dedim sertçe.

Güldü. Bu gülüşünde farkı bir anlam vardı.

"Sen değil, ama piç abin yaptı." Sesindeki nefret ölüm akıtıyordu. Abimin konuya girmesiyle karanlığa uyanmadan önce zihnimdeki eksik yapboz parçaları birleşti. En başında eve gelen adamlarda abimi sormuştu.

"Abim mi ?" Kaşlarım çatıldı. Nasıl bir belaya bulaşmıştı böyle. "Onu uzun zamandır görmedim." Dedim doğruyu söyleyerek. "Ne yaptı size ?" Cevabını duymaktan delicesine korkuyordum.

Tekrar güldü. Bu seferki alay dolu değil, hayatımda daha önce hiç görmediğim kadar nefret doluydu. İnsan böyle bir nefrete sahip olmak için ne yaşayabilirdi ?

Bir anda elindeki bardağı karşı duvara fırlatıp tuzla buz ettiğinde beklemediğim bu hareket karşısında çığlık attım. Gözlerindeki nefret oluk oluk taşıyordu.

"O piçin hesabını sen kapatacaksın !" Diye bağırdığında kocaman olmuş gözlerle ona bakıyordum. Kalbim deli gibi atarken göz pınarlarım yaşlarla dolmuştu bile.

"Ne hesabı," dedim titreyen sesimle. Yanaklarım yavaş yavaş ıslanmaya başlamıştı. " Abim yaşıyor mu ?" Onu en son ne zaman görmüştüm ?

"Yaşıyor, ama çok uzun sürmeyebilir," Dedi sesinden zehir akıtarak. Dibime kadar girdi. İki kolunu da beni hapsedecek şekilde iki yanıma koyduğunda kokusuyla da hapsoldum. Zihnim bir şeyler hatırlamak için direndi ama tanıdık olması dışında bir şey yoktu.

"Borcunu sen ödemezsen yaşayacağını sanmıyorum." Dedi buz gibi sesiyle.

Tehdit karşısında, ayrıca yakınlığının, sesimi bir süre çıkartamayıp gözlerindeki karanlıkta kayboldum. Bilincimin yerinde olmadığı zamanlara benziyordu. Bir yamaçtan okyanusa atlayıp en derinlerde kaybolmak gibiydi.

"Öderim ben.." dedim sesimi bulmayı başardığımda. "Abime bir şey yapma lütfen. Şu an bir işte çalışmıyorum ama kredi çekerim, hem annemin de işi var, biz öderiz abimin sana olan borcunu." Dedim tek nefeste. "Sadece ne kadar olduğunu söyle."

"Borcunun para olduğunu söylemedim." Dediğinde bir süre anlamayarak ona baktım.

"Borç para değil Yağıç ! O piçin bana bir can borcu var ve sen o canı bana vereceksin ! Verdikten sonra da siktir olup gideceksin !"

Sinirle kükrediğinde korksam da dediklerini anlamlandırmaya çalışıyordum. Mantığım algılamaya çalışsa da mantıklı gelmiyordu.

"A-anlamadım, ne canı ?"

"Bana bir çocuk vereceksin." Dediğinde gözlerim şaşkınlıkla açıldı. Ne diyordu bu ?! Bu nasıl bir saçmalıktı ! Bacağımı umursamadan zor da olsa ayağa kalkmayı başardığımda karşısına dikildim.

"Sen kafayı mı yedin ?" Dedim her kelimenin üzerine basarak. "Ne istediğinin farkında mısın ?! Abimin nasıl sana böyle bir can borcu olabilir ki ! Böyle bir şey asla olmayacak !"