อันหลางออกแรงที่มือดึงรั้งเส้นผมให้หลู่เซียนลุกขึ้นยืนก้าวเท้าตามมาถึงเก้าอี้ จับอีกฝ่ายนั่งบนตัก เพราะความที่เป็นแม่ทัพ ร่างกายกำยำของอันหลาง ถือว่าใหญ่กว่าหลู่เซียนอยู่มาก
"ทะ..ท่านพ่อ" แม้ตอนเด็กจะชอบนั่งบนตักของบิดามากเพียงใด แต่โตขนาดนี้แล้วก็รู้สึกเขินอาย ซ้ำยังนั่งแบบไร้อาภรณ์ด้วย
"หุบปาก! แล้วเอามือออก" หลู่เซียนจำต้องเอาสองมือที่ใช้ปิดกึ่งกลางลำตัวออกอย่างว่าง่าย
"อิงเอ๋อ" หญิงสาวที่นั่งร้องไห้อยู่เงียบๆ ถึงกับสะดุ้งจนตัวโยน "ฮึก.ทะ..ท่านพ่อ"
"ข้าได้ยินเสียงครางของเจ้า ท่าทางเจ้าจะชอบเจ้าสิ่งนี้มากเลยสินะ!" ฝ่ามือหนาจับแก่นกายของผู้ที่อยู่บนตักไว้เต็มกำมือ ซ้ำยังใช้นิ้วโป้งลูบไล้ไปมาเบาๆ ที่น่าเหลือเชื่อก็คือหลู่เซียนกลับรู้สึกดี จนเริ่มแข็งสู้มือหยาบกร้านของผู้เป็นบิดา
"ขะ..ข้า"
"มานี่สิ พวกเจ้ารักกันมิใช่หรือ?!"
มี่อิงต้องคลานเข่าเข้ามาด้วยความหวาดกลัว ฝ่ามือหนากระชากเส้นผมบุตรี กดหน้าลงตรงกึ่งกลางลำตัวของหลู่เซียน บีบปากนางให้อ้าออก แล้วจับแก่นกายหลู่เซียน ยัดเข้าไปในปาก
"เจ้าคงรู้ว่าต้องทำยังไงใช่ไหม?"
มี่อิงเจ็บจนต้องกลั้นสะอื้น ความโหดเหี้ยมของบิดาไม่มีผู้ใดไม่ทราบ หลู่เซียนก็ทราบดีเช่นกัน ปากบางอ้าออกครอบครองแก่นกายของพี่ชายต่างสายเลือด รสชาติไม่ได้แย่อย่างที่คิด กลับรู้สึกชอบเสียอีก
หลู่เซียนเสียวจนหน้าท้องหดเกร็ง อ้าขากว้างให้นางได้ทำได้ถนัดขึ้น ใบหน้าถูกฝ่ามือหนาพลิกให้หันไปรับจูบอันเร่าร้อนจากริมฝีปากของผู้เป็นบิดา ทีแรกก็รู้สึกตกใจไม่น้อย แต่เพราะความต้องการและความอยากลองมีมากกว่า ลิ้นแลกลิ้นพัวพันกันจนน้ำใส ๆ ไหลย้อย
ตอนที่ 2 สิ่งที่รอคอย
Start from the beginning
