Baby Avengers

Son

"Bu kadar basitti" havada uçan parçalanmış demir parçası uzaklaştı. Isini halletmesinin mutluluğu ile tek ayak motoru ile, gizleneceği yere yol aldı.

Iron Man yere sert bir şekilde indi. Indiği yer toz bulutu ile kaplandı sonrada bulut dağıldı.

Demir parçaları kan ile kaplandı. Kırmızı demir boyası başka bir kırmızı ton ile bulandı.
Nanoteknoloji parçalanmıştı.

Peter, önündeki boylu boyunca yatan adamın yanına koştu.
Bu sefer kalp atışını dinleyip emin olması lazımdı.

Dizlerini kırıp adamın başının üzerine oturdu. Yüzünde gereksiz bir hüzün vardı.

Elini kaska götürdü. Tam açacekken kendi kendine açıldı kask.

Adamın yüzü gözüktü.

Solmuş ve tek gözü morarmış yüzü. Sakallarına ve saçlarına aklar düşmüştü.
Bu Peter'in içini burktu.

Adam nefesini vermeden önce gözlerini çocuğa dayadı. Agzını açtı zorla 'Özür dilerim' dedi.

Sonra gözlerini kapattı.

Bir seyleri yanlış hissetti. Durumuna garip kaçan hisler.

"O hayatını kaybetti Peter" robotik ses konuştu cansız bedenin arkasından.

"Oh hayır" arkadan koşma sesi geldi sonrada yükseldi ses.

Büyümüş bedenin yanına diz çöktü ses.
Mavi ünuformalı adam elini Tony Stark'ın yüzüne koydu.

Sevdiği adamın. Hayatını paylaştığı adamın. Yüzünü her sabah görmek için birlikte olduğu halde göremediği adamın.

Solmuş yüze elini sürttü sonra da diğer eliyle adamı dürttü.

"Şimdi olmaz Tony... şimdi olmaz. Bırakma bizi." Elini zorla yaraya koydu.

Bir his daha hisseti. Sanki bu hissi cokca yaşamıştı. Gözlerini kıstı.

Yerdeki adama baktı.  Kalbi parçalandı.

Başka bir ayak sesi daha duydu.
Ama yanlarına ulaşmadan kesildi ses

"Bu olamaz" bu ses her zaman onu kollayan kişiden geldi Bucky'den.

O tarafa baktı çocuk. Gördüğü şeyle şaşırdı. O çocuk hali gitmiş yerine eski yaşlı hali gelmişti. Artık büyü yerini bırakıyordu.

Diğerlerine baktı. Onlarda büyümüştü. Büyü bırakmıştı onları. Nataşha Annesi
Zorla bir adım attı. Sonrada diğerleri.

"Peter'i tutun" dedi Nataşha Annesi. Peter bunu duyması ile bağırmaya başladı.

"HAYIR" birden bire babasını tuttu. Ellerini elleri arasına aldı.

"HAYIR. ONU ULT-" durdu. Ayağa kalktı bir anda sonrada ağıni bir yere attı.

Anıları her ağ atışında bir bir yerine geldi.

"Baban değilim ben senin Peter"

"Baba!"

"Peter, degilim dedim" o tatlı gülümseme sonra.

"Sen benim babamsın. Baba 'Oğlunu ne olursa olsa koruyan kişi' degilmidir baba"

Tek bacağına oturmuş ve bir seyler anlatan oğluna baktı. Oğlu en sevimli nasıl olursa öyle bakıyordu etrafa.

"Öyledir Peter"