De Nieuwe Wereld Specials

Na deel 6: Terraanse trekjes, deel 1

Ze wist echter ook dat de jongens nu niet meer zouden spelen. Teveel publiek, teveel gepraat en daarom had ze zich verborgen gehouden.

Nog even bleef ze staan, de jongens borgen hun instrumenten weer op in de speciaal daarvoor gemaakte tassen, toen liet ze zich meetrekken door Ranee.

---

In de mensa was het al aardig druk en vlug zochten ze een plekje. Bepaalde tafels ontweken ze. Nog zoiets raars. De Terranen, vooral de meisjes, leken het noodzakelijk te vinden om bepaalde groepen apart te houden. Ze onderscheidden zich van elkaar door aparte kledingstijlen te dragen en vooral veel naar elkaar te kijken met superieure uitdrukkingen. De eerste keer dat Lita aan een willekeurige tafel was gaan zitten, was ze zowat uit haar stoel gestaard. En het ergste was dat de meeste Elodische leerlingen er gewoon in meegingen.

Nou had ze natuurlijk geen idee hoe het er aan toe ging op andere HSE's, misschien was dit wel doodnormaal.

Met een zucht haalde ze haar eten en plofte ze neer op hun vaste plek. Er waren ronde tafels en stoelen in deze mensa, dat kon ook het verschil verklaren. De mensa van de HSE in Gard had lange rijen tafels met banken aan weerskanten, had haar broer verteld. Daar was het minder makkelijk om groepjes te vormen.

Herrie achter haar deed haar omdraaien. Ah, de muzikanten met hun schare bewonderaars kwamen binnen. Dat verklaarde het gegil. Ze volgde de groep terwijl ze hun eten haalden en daarna keek ze toe hoe ze haar voorbij liepen om plaats te nemen aan een lege tafel in de hoek.

"Hai."

Geschrokken draaide ze zich om. Ze was zo gefocust geweest op de aparte manier van gebaren die de Terraanse meisjes onderling gewoon waren, dat ze helemaal gemist had dat er iemand naast hun tafel was blijven staan.

Het was de Elodische jongen. "Jij was het toch? In de muziekzaal? Ik heb je geloof ik wel eens eerder zien luisteren. Wil je de gitaar ook een keer proberen?"

Even zat ze met haar mond vol tanden, tot Ranee haar onder tafel een schop gaf.

"Oh, eh... ja, graag. Mag dat echt?"

Hij lachte en zijn witte tanden blonken in zijn donkere gezicht. "Natuurlijk, volgens mij mag iedereen ze gebruiken. Ik ben het nog aan het leren, maar ik kan je wel alvast wat akkoorden leren. Zo noemen ze dat, de klank die de snaren samen maken. Eigenlijk moet je het aan Adam vragen, die is de beste. Blijkbaar was zijn vader een muzikant op Terra, voor de ramp."

Haar ogen schoten naar de twee bleekhuidige jongens die probeerden ongestoord te eten. Welke van de twee was Adam?

"Hoe heet je?"

Ze keek terug en antwoordde: "Lita."

"Ik ben Ren. Na schooltijd gaan we weer oefenen, klop dan maar bij de zijingang aan, want we gaan de deuren op slot doen." Hij keek scheel en stak zijn tong uit en net als eerder schoot Lita in de lach. Ze knikte en Ren liep weg.

Pas toen ze Ranee zag kijken met een overduidelijke grijns, vlogen haar wangen in de brand.

"Wat?"

"Oja. Nee, niks, ik zeg niets."

De grijns bleef plakken tijdens de hele maaltijd en Lita wist heus wel wat haar vriendin bedoelde, maar ze dacht niet dat haar interesse in muziek veel te maken had met Ren, of welke jongen dan ook. Het idee dat zij over een tijdje misschien ook muziek kon maken met het prachtige instrument, was het enige dat haar interesseerde.

---

Na schooltijd groette ze Ranee, die haar lachend uitzwaaide en haastte ze zich naar de zijingang van de muziekzaal. Hij was op slot, maar hoe veel ze ook klopte, niemand deed open. Met haar oor tegen de deur luisterde ze naar de klanken die van binnen kwamen en toen het even stil was, bonsde ze uit alle macht op het hout.