Zombi Günlükleri

- Bölüm 2 - / Kayıp Aile

Kendimizi sonunda dışarıya atabildik. Okulu artık arkamızda bıraktık. Sokaklar ıssız ve tahmin edemediğimizden daha sessizdi. Bu kadar sessiz olmasının bizim için avantaj mı yoksa dezavantaj mı olduğunu düşündüm. Sanırım ses çıkarmadığımız sürece avantaj durumundaydı. Bir anda aklıma telefonum geldi. (neden bu kadar zaman bunu düşünmemiştim ki) Telefonu çıkartıp herhangi birini aramak aklımı ucundan geçmemişti.

Dışarıdaki karışık durumun korkusu mu ne yapacağını bilememek mi bilmiyorum ama günlük hayatımızda neredeyse elimizden düşürmediğimiz telefonumuz asıl ihtiyacımız olduğunda aklımıza gelmemişti.

Hemen telefonumu çıkarttım. Dean' de direk telefonuna sarıldı. Tabi baz istasyonlarının, uyduların işlev halinde olup olmadıkları o an için umrumuz da dahi değildi. Tam 12 adet cevapsız çağrı vardı. Sesini kapatmak zorunda olmamız gereken işe yaramaz okul kuralları. Her şeyi bir kenara bırakıp annemi aradım ama lanet olası " aradığınız kişiye şuanda ulaşılamıyor... " sesini duymuştum. En azından telefonlar çalışıyordu. Karamsarlığa kapılmadan babamı aramaya başladım. Eeevvett!! Çalıyordu.. bir süre bekledikten sonra tekrar denedim tekrar ve tekrar ama bir cevap alamadım. Yapacak tek şeyin artık eve gitmek olduğunu biliyordum. Tabi daha önce en yakın arkadaşım olan ve Alina ' nın kuzeni olan Elena'yı aramaktı. Elena aynı zamanda Dean' in eski sevgilisiydi. Zaten bende Dean sayesinde tanışmıştım. Kumral ufak tefek minyon tatlı sevimli bir kızdı ve hala deli gibi Dean' e aşıktı.

Hatlar gitmeden önce Elena'yı aradım biliyordum ki telefonların fazla ömrü kalmamıştı. Sonunda telefona Elena çıktı çok korktuğunu evde Alina ve ailesiyle sıkışık kaldığını söylüyordu. Çok kısa bir süreliğine olsa da ailemi aklımdan çıkarmama yarayan bu haber suratımda ki karamsarlığı bir kenara bırakıp yerini gülümsemeye ayırmıştı. Elena'ya evden hiç bir yere kımıldamamaları gerektiğini ve bir süre idare etmelerini söyledim. Bir süre sonra yanlarına geleceğime söz verdim ve Alina' ya dikkat etmesi gerektiğini söyledim. Bana güveniyordu ve beni dinleyecekti bu beni mutlu etmişti.

Alina' yla olan ilişkimiz farklıydı beni sevmiyor benden hoşlanıyordu. Ona deliler gibi aşık olduğumu farkındaydı. Benden 2 yaş küçük ama benim kadar olgundu. Elena Alina'ya karşı en büyük casusumdu. Artık verdiğim bir söz vardı 17 yaşında olmama rağmen önce ailemi bulup sonra sevdiğim kızı ve arkadaşımı kurtarmalıydım. Evleri bizden çok uzakta yaklaşık bir saatlik mesafedeydi. Dean ailesine ulaşmış ve onun mutluluğunu yaşarken ilk önce onun ailesini almamız gerektiğini söylemişti. (araba kullanmayı bilmediğimden ve onların evi daha yakın olduğundan dediğini yapmak zorundaydım.) Önce bir araba bulmamız gerekiyordu. Dean'in araba merakı olduğundan arabalarla ilgili her şeyi biliyor ve kullanıyordu. Sessiz ve dikkatli bir şekilde yol almaya başladık.

Şans bizden yanaydı. Bir araba bulmuştuk üstelik anahtarı üzerindeydi. (kim böyle bir durumda arabasını bırakır ki) Tabi bu düşünce benim çok umrum da değildi. Kim bıraktıysa sanki bizim için bırakmıştı. Neyse ki şimdiye kadar elimizdeki demir sopaları kullanmamıza gerek olmamıştı.(gerçi gerek olsa nasıl kullanacaktık orası da ayrı bir durum) Dean arabayı çalıştırdığı gibi eve sürmeye başladı. Bende yolda etrafımı inceliyor bir yandan da babamı aramaya devam ediyordum. Lanet olsun!!
Önümüze bir zombi çıkmıştı.. Dean arabayı bir sağa bir sola savurdu. Neyse ki bir sorun olmadan bunu atlatmıştık. Artık daha çok korkuyorduk. Çünkü ilk defa bu kadar yakından bir zombi görmüştük üstelik oyunlardaki gibi öldüğünde tekrar canlanmıyordun.

Sonunda Dean'in evine ulaştık. Yolda yardıma ihtiyacı olan bir çok insan (onlara yardım etmemiz pek mümkün değildi.) ve zombiler tarafından istila edilmiş bir şehir görsek de arabamız olması bizim için çok büyük bir avantajdı. Sessizce sopalarımızla dikkatli adımlarla eve girmeye başlıyorduk. Yukarıdan tak tuk diye sesler geliyordu. Dean'in yüzü şimdiden bembeyaz olmuş buz kesilmişti. Yanında oldum ve devam etmeye başladım merdivenleri çıkıyorduk evin kapısına geldiğimizde yavaş olmasını ve sessizce açmasını söyledim. Başını sallayarak beni onayladı. Ben kapıyı kulpundan sıkıca tuttum Dean' de anahtarı çevirdi. Kapı artık sadece benim kontrolümdeydi. Hafif aralayarak aradan baktım ve sanki birileri bana bıçak sokmuştu. Dean' in annesi ve içeride bir kişi daha vardı. Fakat zombi olmuşlardı.. 

*****
Yorumlarınızı bekliyorum :)