Nanny van een huis vol

Hoofdstuk 1

Ik hoor de torenklok 9 keer slaan en schiet overeind in bed. Ik pak mijn telefoon van mijn nachtkastje en hoop dat ik het gedroomd heb. Maar nee hoor natuurlijk niet. 1 wekker gemist. Ik word altijd wakker van de wekker! Hoe kan dit! Waarom vandaag niet, juist nu ik vroeg weg moet! Ik heb vandaag een sollicitatie, voor zoals ik het noem de droom baan. Ik hoop dus ook MIJN droom baan! Ik trek snel de kleren aan die ik gelukkig gister al klaar gelegd had, pak mijn tas en ren naar de auto. Als ik de deur uit wil lopen bedenk ik dat mijn telefoon nog boven ligt. Ik roep een minder fatsoenlijk woord en ren terug naar boven. Even later zit ik weer in de auto, eindelijk klaar om te gaan. Ik zet Google maps aan met de eindbestemming en zie dat ik 10 minuten te laat aankom. Dat word gas geven...

Door wat harder te rijden kan ik de tijd wel wat inkorten, maar het lukt me toch niet om optijd te komen. Lekkere eerste indruk maak je dan als je gelijk al te laat komt. Wat moeten ze wel niet van mij denken. Ik heb namelijk een sollicitatie om een nanny te zijn. Dat houd in dat je in je vakantie op een aantal kinderen past. Wat natuurlijk kei gezellig is! Ik rij nu een vet dure buurt binnen, hier zal het toch niet zijn?

Aangekomen op mijn bestemming sta ik voor een poort en als die open gaat een mega grote tuin. Als je nog wat verder naar achter kijkt zie je verscholen tussen de bomen en groot wit huis staan. Met open mond kijk ik er na. Dan besluit ik toch maar om door te rijden. Ik ben al laat, dus ga het niet onnodig later maken. Ik parkeer mijn auto in en van de vakken, pak mijn tas en telefoon en ren naar de deur. Mijn koffer laat ik nog maar even in de auto. Ik ren de trappen op en ben blij dat ik boven kom zonder te vallen.

Nu stuit ik tegen een probleem. Soms heb je een huis en daar kan je de bel niet vinden, maar ik sta voor een huis en die heeft zo veel bellen dat je ze niet eens op een hand kunt tellen... (Dat rijmt XD) Op het moment dat ik een van de (vreselijk veel) bellen wil proberen, gaat de deur open. Ik slaak een gil en zet een paar stappen achteruit. Dit had ik beter niet kunnen doen want ik val van de trap af. Gelukkig kan ik de leuning nog net vast pakken, waardoor ik nu niet onderaan de trap op de grond lig.

In de deur opening staat een van de knapste jongens die ik ooit gezien heb. Dat zal toch niet een van de kinderen zijn? Met een grijns op zijn gezicht, die ik er graag af zou willen slaan, kijkt hij hoe ik de trap weer op komt. Als ik boven ben zegt hij nog steeds niks. Ook ik weet niks te zeggen. Vanuit de hal hoor ik een stem: "Youri, laat je haar nog binnen of hoe zit dat?" De jongen, die dus blijkbaar Youri heet, zet een stap opzij zodat ik er door kan. Ik slaak en zucht van verlichting, dit had niet veel langer moeten duren, anders was ik gillend weg gerend en als hij een van de kinderen is, doe ik dat misschien nog wel...

_______________________________________

Het eerste hoofdstuk is een fijt. Oordeel niet te snel. Ik ben een beginnende schrijver en hoor dus graag wat jullie er van vinden. Dit is ook mijn eerste boek, maar ik hoop dat er nog veel zullen volgen!