Lost boy DUTCH FANFIC

The morning after

P.O.V. Luke.

'ASHTON! Open de deur!' Zeg ik bonkend op de deur. 'Open hem, Ashton. NU!' Geen antwoord. Ik schop tegen de deur, net iets te hard. De deur deukt in, maar hij blijft dicht. 'Godverdomme Ashton. Praat!' Ik krijg gesnik als antwoord. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. Hij leeft nog, dat is tenminste iets. 'Ashton, dit werkt niet zo. Het helpt niets, hoor je me. Het helpt niet!' Maar de deur gaat niet open. Hij blijft dicht. Ik leun met mijn rug tegen de deur terwijl ik langzaam naar beneden zak. 'We kunnen niet nog iemand verliezen Ashton. We hebben elkaar nodig, hoor je me?' 

Eerder die ochtend.

P.O.V. Ashton.

Ik word wakker doordat er licht in mijn gezicht schijnt. Vloekend kom ik uit bed. Mijn hoofd doet zeer. Nog nooit heb ik zo veel gedronken op een avond en dat is te merken aan alle spieren in mijn lichaam. Jezus, nooit meer alcohol. Ik loop naar de badkamer en pak twee Advil's uit het doosje. Ik vul een las met water en slik de pillen door. Dan komt Luke de badkamer in gelopen. Hij ziet er niet veel beter uit. 'Morgen.' Zeg ik tegen hem. Hij knikt naar me. Ik zucht diep en loop dan de badkamer uit, terug mijn kamer in. Ik ga op mijn bed zitten en haal een foto onder mijn kussen vandaan. Het is een kleine foto, niet veel, maar het is alles wat ik nog heb. Ik streel met mijn duim over de foto, alsof zij het dan ook voelt, alsof zij dan ook weet dat ik haar nodig heb. Ja, inderdaad. Ik heb haar nodig. Minsteens net zo hard als dat zij iemand nodig had om voor haar te zorgen. Iemand die van haar hou- hield, om haar gaf. Ik merk pas dat ik huil als er een traan op de foto valt, wat de inkt op de foto doet vervagen. Zou het helpen? Vraag ik me opeens af. Zou het me van de pijn verlosen? Zou het alle pijn doen vervagen? Ik krab aan mijn polsen.

NEE. Nee, ik mag het niet. Maar de jeuk blijft. Ik krab harden. Maar de jeuk blijft. Misschien helpt het. Misschien... Nee, STOP. Maar ik stop niet. Ik open mijn kamer deur, kijk om me heen. En loop de badkamer in. Ik draai de deur op slot. 

Terug naar het heden.

'We kunnen niet nog iemand verliezen Ashton. We hebben elkaar nodig, hoor je me?' Hoor ik Luke zeggen. Gesnik verlaat mijn mond terwijl ik tegen de deur aan leun en langzaam naar beneden zak. Ik hoor vaag gesnik aan de andere kant van de deur. 'Luke?' Mijn stem klinkt bang en onzeker. 'Ashton?' 'Het... Het spijt me.' Zeg ik snikkend. 'Het is okay, ik snap het.' 

P.O.V. Ambre.

Ik word wakker door het gefluit van vogels. Vrolijk stap ik mijn bed uit en loop de keuken in. 'Morgen.' Zeg ik vrolijk tegen haar. 'Hey.' Zegt ze minsteens net zo opgewekt als ik. 'Leuke nacht gehad? Hoe laat was je thuis?' Vraag ik haar lachend. Na dat ik met Michael aan de bar wat ging drinken was ze verdwenen. Om een uur of 3 ben ik weg gegaan, nadat ik nummers met Michael had uitgewisseld, en stuurde haar een berichtje dat ik naar huis ging. Ik kreeg een simpele 'Okay' als antwoord op mijn berichtje en ben naar huis gegaan. Ik ben met een glimlach in slaap gevallen, eindelijk geen drama na het hele incident. Ik heb haar nooit thuis horen komen. 'Hé... Joanne? Leef je nog?' Vraag ik aan mijn vriendin die dromerig voor zich uit zit te staren. 'Wat? Oh, ja. Sorry. Uhm, ik ben denk ik een uur na jou weg gegaan...' Zegt ze. 'Ben je alleen naar huis gegaan?' Vraag ik haar. Ze word rood en ik weet al genoeg. 'Is hij een goede zoener?' Vraag ik met een cheeky glimlach op mijn gezicht. Ze word nog roder dan ze al was, als dat mogelijk is, en knikt verlegen. Ik begin te lachen. 'Het is niet alsof jij niets gedaan hebt!' Roept ze verbaast uit. 'Als je een knuffel als iets telt, dan wel ja.' Zeg ik. 'Wacht wat? Moet ik geloven dat dé Ambre een jongen in het vizier had, iets met hem gedronken heeft, niets heeft gedaan?!' Zegt ze half spottend, half lachend. Ik haal mijn schouders op. 'Je moet het zelf weten of je het gelooft of niet.' We praten nog wat over onze avond als we iemand naar beneden horen lopen.