Lost boy DUTCH FANFIC

Without you...

P.O.V. Jara

Ik lig op mijn bed, starend naar het plafond. Een déja-vu gevoel komt in me op. Zo lag ik er een paar maanden geleden ook bij. Zal ik ooit nog uit dit hel hol komen? Ik wil gewoon naar huis, hoewel ik geen idee heb wat 'huis' is op het moment. Terug naar de jongens? Nee, dat kan niet. Mijn oude huis? Verkocht. M'n moeder smeken om me terug te nemen? Nooit van mijn leven. Pap? Het lijkt steeds vaker de beste uitweg, misschien wel mijn enige uitweg?Ik weet dat ik zo niet moet denken, dat het allemaal wel mee valt. Maar toch kan ik het niet helpen om me zo waardeloos te voelen.

Net als ik op wil staan, wordt er op mijn deur geklopt. "Kom binnen." Roep ik. Enkele tellen later loopt een vrolijke Niall naar binnen. "Ik denk dat jij-... Wat is er gebeurt?" Bezorgt loopt hij naar me toe. Het duurt een paar tellen voor ik me realiseer dat ik waarschijnlijk gehuild heb. "Er is niets gebeurd." "Dit zit er niet uit als niets, Jara." Zegt Niall streng. "Wat wilde je nou zeggen?" Probeer ik het onderwerp te veranderen. "Oh, ja. Je moet even naar de lobby." "Ash weet toch dat hij gewoon door kan lopen naar mijn kamer?" Vraag ik hem verbaast. "Ga nou maar kijken." Zegt hij terwijl hij me de kamer uit duwt. "Maar ons gesprek is nog niet over!" Roept hij me nog snel achterna. Een zucht verlaat mijn lippen terwijl ik naar de lobby toe loop.

Als ik eenmaal de lobby in vizier heb duurt het niet lang voordat ik de blonde lokken waar ik zo op val spot. Zou het echt? Als mijn ogen die van hem ontmoeten stokt mijn ademhaling. Voor ik er erg in heb, staat hij voor me.

"Luke." Krijg ik met moeite uit mijn keel, voor ik in tranen uitbarst. Hij doet iets wat ik niet verwacht had, hij neemt me in zijn armen. Is hij dan niet meer boos? Natuurlijk wel, hij is gewoon aardig tegen je omdat je aan het huilen bent, hij geeft helemaal niets om je. Zegt een stemmetje in mijn hoofd.

"Het... Het spijt...t me... Zo...o erg...rg... Lu-." "Shhht, het komt allemaal goed." Onderbreekt hij me. Hierdoor moet ik alleen nog maar harder huilen. Waar is hij mee bezig? Ik verdien hem niet. Waarom is hij zo aardig?

P.O.V. Calum

Een tevreden zucht verlaat mijn mond. Ik haal mijn hand nogmaals, voorzichtig, door de lange zachte haren van het mooie meisje dat op mijn borst in slaap is gevallen. Hoe ik haar ooit zo makkelijke terug heb gekregen is me een raadsel. Maar mij hoor je niet klagen. Ik zorg ervoor dat ze me nooit meer ontglipt.

P.O.V. Jara

Ik voel dat Luke me aanstaart, maar hij zegt niets. "Mag ik je wat vragen?" Vraag ik hem aarzelend. Hij knikt. "Waarom ben je gekomen? Waarom laat je me niet gewoon achter? Ik ben een vreselijk persoon, een mislukkeling, ik zou het je niet eens kwalijk namen als ik me nooit meer wilde zien." Ik zie zijn gezicht betrekken.

"Ik snap het echt, Luke. Wat ik heb gedaan is vreselijk. Ik ben een fout, ik had hier niet moeten zijn. Je verdient beter dan ik, Luke. Ik ben waarde-" "Stop." Onderbreekt Luke me. "Je bent geen mislukkeling. Je bent een fout, en voor mij ben je het belangrijkste op de hele wereld. Ik was zo boos, ik dacht op jou. Maar, de enige persoon waar ik boos op was, was ikzelf. Ik had je niet zo achter moeten laten. Zodra ik de waarheid hoorde had ik er voor je moeten zijn, maar ik sloot mezelf op. Ik liet je in de steek. De afgelopen weken waren vreselijk. Ik miste je, maar ik weigerde het toe te geven. Maar vanochtend realiseerde ik me iets."

Hij dwingt me hem aan te kijken.

"Without you, I'm a lost boy."

Dan drukt hij zijn lippen op de mijne.

-

Ik ben meer dan een week te laat met deze update, oops? Ik zal zo snel mogelijk updaten! Ik kan niet precies zeggen wanneer...

Lots of Love,

Kyra