I made it without you, dad. ||L.S||

Hoofdstuk 2

"Cause if you like the way you look that much, Oh baby you should go and love yourself."
-
Harry Styles:

''Ik ben Louis, je halfbroer.''

''J-je, je bent mijn wat?'' antwoordde ik verbaasd.

''Zoals ik het zeg, ik ben je halfbroer.''

Zoiets kon toch niet waar zijn? Ik zou geen broers of zussen kunnen hebben. Mijn vader heeft ons verlaten en wilde niks meer met ons te maken hebben. Dit kon niet waar zijn.

''Je liegt, dit kan niet waar zijn.'' antwoordde ik.

''Het spijt me dat je dit zo te weten bent gekomen, maar het is beter dan dat je er helemaal niks over wist.'' zegt Louis.

Verbaasd staarde ik voor me uit, ik begreep er helemaal niks van. Mijn vader wilde geen kinderen, hij wilde mij ook alleen maar als zijn enigste kind. Waar kwam dit ineens vandaan?

''Ik kan het je allemaal uitleggen als je dat wil-''

''Ik hoef niks te horen hierover.'' kapte ik hem af.

Hij moet begrijpen dat ik hier nog niet klaar voor ben, ik hoef dit nu allemaal niet te horen.

''Ik snap het, dan ga ik er maar weer vandoor..'' zei Louis verdrietig.

Ja sorry hoor, maar hij verwachtte toch niet gelijk dat ik hem zou knuffelen of wat dan ook, omdat ik even te horen heb gekregen dat hij mijn halfboer is? Ik had tijd nodig om dit te verwerken, dat was zeker. Maar ik vond wel dat ik het nog ooit hierover moest hebben met hem, omdat ik wilde weten hoe dit alles nou precies in elkaar zat.

Voor ik het wist was Louis al omgedraaid richting mijn kamer deur.

''Wacht'' mompelde ik, terwijl ik hem naar me toe trok en hem vasthield bij zijn arm.

We keken elkaar voor een minuut in de ogen aan, ik kon letterlijk verdrinken in zijn zeeblauwe ogen.

Hij liet even een kuch horen, waardoor ik me hoofd schudde en weer terug bij de realiteit kwam. Ik liet hem meteen los en keek heel even naar beneden, het was raar dat we elkaar zolang bleven aankijken.

''Is er iets?'' vroeg Louis.

''Uhm j-ja, eigenlijk wel.'' antwoordde ik nerveus.

God, hoe ga ik dit vragen.

''Uhm, zou ik misschien je nummer mogen? Dan kunnen we het hier ooit nog over hebben, als je dat okay vind natuurlijk.''

''Tuurlijk vind ik het okay. Het is fijn dat je me de kans geeft om erover te kunnen vertellen, want ik ben even erg gefrustreerd als dat jij bent, dus ik kan je wel begrijpen.'' antwoordde Louis.

Ik voelde me ineens duizelig, Louis leek het op te merken.

''Gaat het wel?'' vroeg hij bezorgd, terwijl hij mijn arm vasthield.

Ik voelde ineens een tinteling. Het contact leek goed te voelen, maar al snel trok ik mezelf weg.

''Kom hier niet meer terug. Ik hoef met niemand in contact te komen die mijn vader kent. Hij heeft ons verlaten, ik heb hem ook achter me gelaten als hoe hij dat bij mij en mijn moeder heeft gedaan.'' zei ik boos.

Woede was het enige wat ik door heel me lichaam voelde stromen. Hij had dus voor mij al nog een zoon en hij had het me nooit verteld. Achja, dingen vertellen deed hij al nooit, dus het verbaasd me eigenlijk niks meer.

''Weet je zeker dat het gaat? Ik wil je help-''

''Ga weg! Ik hoef jouw hulp niet.'' schreeuwde ik boos.

Hij deinsde terug, ik liet hem erg schrikken en dat begreep ik ook wel, maar het is gewoon een moeilijk situatie.

Hij pakte mijn telefoon en zette zijn nummer erin.

''Je bent duidelijk geweest, ik ga al. Het was een fout van mij om langs te komen. Ik dacht dat we hier samen uit konden komen, maar ik begrijp het.'' zei hij bedroefd.

Ik zei niks terug en keek naar de grond. Voor paar seconden voelde ik nog dat hij naar me keek, maar al snel passeerde zijn voetstappen richting de trap.

''Je hebt mijn nummer als je van gedachten veranderd.'' hoorde ik hem nog zeggen voordat hij weg liep.

Hij was weg.

Ik voelde me een klein beetje schuldig, maar ik kon er niks aandoen. Ik heb hier gewoon de kracht niet voor.

Even later kwam me moeder mijn kamer binnen.

''Harry wie was dat net en waarom ging hij zo verdrietig weg?'' vroeg ze.

Ik was even stil en ik bedacht snel wat ik terug kon zeggen.

''Het was een vriend van vroeger, er is niks aan de hand mam. Er was iets gebeurd bij hem thuis dus kwam hij dat even vertellen, maak je maar geen zorgen.'' loog ik.

''Wat lief dat je hem steunt lieverd, zeg maar tegen hem dat hij vaker mag langskomen!'' riep ze terwijl ze al naar beneden liep.

Ik slikte, als ze maar eens wist wie hij echt was dan zou de hel pas los breken. Tenminste, misschien zou mijn moeder er veel beter mee omgaan dan ik..

1 ding wist ik zeker; Ik moest en zal dit achter me laten, dit is nooit gebeurd en ik heb die Louis nooit ontmoet.

Met die gedachte voelde ik me al een stuk beter dan eerst.

Ik moest dit vergeten, dan zou alles wel weer goed komen.

Ik ging in bed liggen en zette mijn wekker klaar voor morgen.

Alleen even nog morgen naar school en daarna was het alweer weekend, thank god heb ik even rust.

-

Hallo mijn lieve lezers, wat heb ik jullie gemist! Ik heb 1 jaar lang niks meer geschreven, omdat er veel dingen zijn gebeurd. Gelukkig is alles nu opgelost dus maak jullie geen zorgen. Ik ben weer terug! Veel plezier met het lezen♥️

Hope you liked it!

Vergeet niet te stemmen :)

xFlyLikeHarry