tut ki; yazıyorum

savaş; zihnimi katlediyorum

anlamıyorlar,

insanların gittikçe tükendiğini,

dünyanın bir savaşın içinde olduğunu,

ve milyarlarca ruhun katledildiğini

anlamıyorlar.

kaybedilen şeyler bedenler olmadığı için mi?

yoksa tükenen şeyin erzak değilde mürekkep olduğu için mi?

beyaz bayrak yerine kaldırılan beyaz kağıtlar,

kelimelerle öldürülüyor.

virgüllerle yarım kalan aşk hikayelerinin göğüsüne

noktalar saplanıyor,

ve kanıyor.

ressamın boyası havaya atılan ok gibi,

fakat renklemiyor dünyayı

aksine,

kapatıyor mavinin önünü.

müzisyenin müziği toparlamıyor zihinleri

aksine,

top atıyor düşüncelerin merkezine.

ve yazarın kelimeleri

sussuz çöllere çiçek bahçeleri ekmiyor

aksine,

solmuş çiçeklerden mezar hazırlıyor.

yapamıyor.

bu savaş bizden bütün mucizeleri aldı.

bu savaş bizden ruhumuzu aldı,

ve ben savaşın ortasında kırılmış bir kalemle

mutluluk tablosunu yazıyorum

kağıdında kanlar var,

toprak var,

yaşanmışlık,

ve acı var.

yazdığım kağıtlar beyaz değil,

siyahın üzerine karalayıp duruyorum

okunmayan satırlarım öylece kendi kendine var oluyor sanki,

hiç kimse görmüyor onları,

duymuyor,

ve hissetmiyor.

bu savaş benim zihnimde.

ve kaybeden yine benim.