Eleanor (DUTCH)

Eleanor

De dampende mok met koffie hield ik omhoog.

'Op vanavond.' zeiden we in koor.

De gemengde stemmen van mannen en vrouwen weerklonken door de donkere zaal.

Ik nam een slok.

Het aroma van koffiebonen drong mijn neusgaten binnen.

'Eleanor.' Ik keek op.

In het blauw.

Het helderste blauw dat ik ooit ben tegengekomen.

Nick's ogen stonden vermoeid.

Blauwe lijntjes tekenden zich onder zijn ogen.

'Je moet een pauze nemen. Het kan wachten.' Zijn borstkas ging lanzaam op en neer.

Hij ademde wat gejaagd.

'Waarom?' Mijn stem klonk schor.

Ik had al meer dan een week niet gepraten.

Had ik nog even hier gezeten, dan was ik het geluid waarschijnlijk vergeten.

Ik gaapte, strekte mijn armen en leunde achterover in mijn fauteuille.

Hij stapte opzij.

Een groot wit bord kwam tevoorschijn.

Ik herkende het handschrift en keek hem daarbij afwachtend aan.

'Het kan wachten.' herhaalde hij met een onvaste stem.

Mijn blik veranderde.

'Weet je, Nick.' Ik legde mijn kop neer op het houten bijzettafeltje.

Daarna keek ik hem doordringend aan.

'Weet je nog toen we elkaar ontmoetten?' zei ik.

Nick sloeg zijn tengere armen rond zijn romp.

Hij knikte.

Ik knikte.

Duidelijk.

'Ik weigerde om ook maar iets over mezelf los te laten. Wat voelde je op dat moment door je heen gaan?' vroeg ik hem.

Hij denkt even na, dat kan ik zien aan de denkrimpels op zijn voorhoofd.

De schattige gekronkelde huid.

Hij schraapte zijn keel, wat een aangenaam geluidje was gecombineerd met zijn zware stem.

'Ik was standvastig. Ik wou je niet laten gaan tot ik kreeg wat ik wou.' prevelde hij deze keer wat vaster.

Ik knikte bedenkelijk.

'En toen je me eindelijk voor jezelf had gewonnen? Wat voelde je toen?' vroeg ik hem opnieuw.

'Wat heeft dat hier nou weer mee te maken?' Hij fronste.

'Beantwoord mijn vraag nou maar gewoon.' mompelde ik, terwijl ik opnieuw mijn kopje van tafel oppakte.

'Ik voelde me zielsgelukkig en opgelucht. Een grote last viel van mijn schouders.' Hij raakt met zijn vingertoppen mijn wang aan.

Nick gaat op zijn hurken zitten en veegt wat haar uit mijn gezicht.

'Ik wil niet stoppen. Ik zal blijven vechten tot ik ze gevonden heb. Al wordt het mijn dood.' zei ik zachtjes, terwijl ik zijn gezicht met beide handen vasthield.

'Ik weet het, noor. Maar neem een pauze. Ik kan het niet aanzien dat je kapot gaat vanbinnen.' fluisterde hij teder.

Ik voelde me weer verliefd worden.

In mijn buik laaiden duizenden vlinders op.

Voor een moment vergat ik al mijn zorgen.

Mijn zusjes.

Mijn zoektocht.

Alles.

In de armen van Nick voelde ik me veilig.

En dat is ook de plaats waar ik in slaap viel.

Op zijn schoot, terwijl hij mijn haren streelde, en met een brede glimlach op mijn gezicht.

*YeeY nieuw boek!*

Big kisses,

EatSleepAndBreath