Ερωτευμένη από λάθος

Είσαι βλάκας, κύριε Serrano

(είσαι τυχερός αν καταφέρεις και βγεις σήμερα από εδώ)
(τι; δεν κατάλαβες, σίγουρα θα με βγάλουν)
(αν χρειαστεί θα μείνουμε εδώ και δεν το διαπραγματεύομαι καν)
Αποκρίνεται με τελεσίδικο τόνο που με διασκεδάζει... Ώστε νοιάζεται για την υγεία μου. Χμμ, ενδιαφέρον!
(οι γονείς μου ξέρουν;)
Ρωτάω και γνέφει αρνητικά ως απάντηση
(καλύτερα)
(γιατί;)
Ρωτάει, πραγματικά απορημένη
(επειδή θα με είχαν ζαλίσει, ειδικά η μάνα μου)
Μουρμουρίζω και εκείνη με κοιτάζει με εύθυμο βλέμμα

(έτσι είναι οι μαμάδες)
Αποκρίνεται με αόριστα κοροϊδευτικό τόνο και στρέφω το κεφάλι για να την κοιτάξω με ανασηκωμένο το φρύδι
(κάτι θα ξέρεις και εσύ)
Λέω με τα υπονοούμενα φανερά στον τόνο μου και στρέφει το κεφάλι για να με κοιτάξει με ειρωνικό ύφος
(ναι, κάτι ξέρω. Έχεις θέμα με αυτό;)
Και από γατάκι, έγινε ξανά αγριόγατα
(όχι, φυσικά και όχι)
Μουρμουρίζω δήθεν απολογητικά και την παρακολουθώ να υψώνει το βλέμμα της στον ουρανό, φανερά εκνευρισμένη... Μου αρέσει όταν θυμώνει. Ίσως ακούγεται χαζό, η ακόμη και ανώμαλο αλλά... Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει πολύ.

Κατά της επτά το βράδυ, μας ανακοίνωσαν ότι μπορώ να επιστρέψω στο σπίτι. Ευτυχώς η κατάσταση δεν ήταν σοβαρή, οπότε μου επέτρεψαν να φύγω. Η Victoria, δεν με έχει αφήσει στιγμή από τα μάτια της. Μόλις φτάνουμε στο σπίτι, ο Will παρκάρει το Jaguar SUV στο εσωτερικό πάρκιγν
(κύριε, μήπως χρειάζεστε βοήθεια για να κατεβείτε;)
(όχι Will. Είμαι εντάξει)
Ε δεν είμαι και τόσο ανίκανος για να μην μπορέσω να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου
(θέλεις να σε βοηθήσω εγώ;)
Με ρωτάει σιγανά η Victoria ενώ εγώ ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω κάπως απότομα από το αμάξι... Με αποτέλεσμα να ζαλιστώ λιγάκι.

Στηρίζω το χέρι μου πάνω στο αυτοκίνητο ενώ παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινάω να περπατώ, όμως η ζαλάδα δεν υποχωρεί... Γαμώτο
(άφησε με να σε βοηθήσω)
Αποκρίνεται με πιο αποφασιστικό τόνο η Victoria και περνάει το χέρι μου γύρω από τους ώμους της. Ξεκινάμε αργά βήματα να κατευθυνόμαστε προς το σπίτι και μόλις μπαίνουμε μέσα, κάθομαι στον καναπέ και αφήνω μια μεγάλη ανάσα να ξεφύγει από τα πνευμόνια μου
(αισθάνεσαι καλύτερα;)
(λίγο)
Απαντάω σιγανά ενώ κλείνω τα μάτια και τρίβω το μέτωπο μου... Ο πυρετός δεν έχει υποχωρήσει ακόμα. Αλλά τουλάχιστον... Έχει κατέβει αρκετά
(θέλεις να σου φτιάξω κάτι για να φας;)
(όχι, είμαι μια χαρά. Το μόνο που θέλω... Είναι να ξαπλώσω λίγο)
Μουρμουρίζω ενώ προσπαθώ να σηκωθώ από τον καναπέ και φυσικά εκείνη με βοηθάει.

Περπατάμε ως το υπνοδωμάτιο και εκπλήσσομαι καθώς βλέπω μερικά ρούχα της, πεταμένα από εδώ και από εκεί... Αυτό προδίδει την βιασύνη της για εμένα, υποθέτω
(θα τα καθαρίσω αυτά. Έλα να ξαπλώσεις τώρα)
(πρέπει να αλλάξω πρώτα)
Μουρμουρίζω και εκείνη κοντοστέκεται για λίγο
(τέλος πάντων, κάθισε στο κρεβάτι και θα σου φέρω εγώ ρούχα)
Λέει ενώ με αφήνει να καθίσω στο στρώμα και πάει να φύγει αλλά της γραπώνω τον καρπό και την σταματάω
(Victoria...)
Ψελλίζω και αμέσως, τα υπέροχα ανοιχτόχρωμα, γαλανά της μάτια, συναντούν τα δικά μου κάνοντας με να χάσω την γη κάτω από τα πόδια μου... Είναι τόσο γαμημένα όμορφη τελικά
(δεν χρειάζεται να τα κάνεις όλα αυτά για εμένα)
Συμπληρώνω και παρακολουθώ ένα αμυδρό χαμόγελο να στραβώνει τα υπέροχα χείλη της
(δεν το κάνω επειδή πρέπει... Αλλά επειδή το θέλω)
Δυστυχώς το ξέρω, όπως ξέρω ότι δεν μου αξίζει να με φροντίζεις. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και πολύ αργά, αφήνω το χέρι της από την λαβή μου.

Μόλις φεύγει νιώθω και ένα μικρό βάρος να φεύγει από μέσα μου... Γιατί συνεχίζω να τα κάνω όλα αυτά που να πάρει! Νιώθω μεγάλος μαλάκας, ειδικά τώρα... Τώρα που μου φέρεται τόσο γλυκά και με τόση φροντίδα... Χρόνια είχα να νιώσω έτσι. Από την μία μου αρέσει αλλά από την άλλη... Απο την άλλη νιώθω ότι δεν μου αξίζει και αυτό είναι αλήθεια... Δεν μου αξίζει να με φροντίζει. Τελικά... Είμαι μεγάλος βλάκας.