Ερωτευμένη από λάθος

Να ζήσετε

(κάτσε λίγο ακόμη. Είναι καλό να αποκτήσουμε κάποια... Επικοινωνία εμείς οι δύο)
(αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Εσύ έχεις διαλέξει ήδη το στρατόπεδο σου και αυτό είναι με τους γονείς μας)
(κάνεις λάθος. Victoria, δεν θέλω να με βλέπεις σαν εχθρό σου)
(αλλά;)
Ρωτάω κάπως ειρωνικά ενώ σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου
(αλλά σαν συνέταιρο)
Τα λόγια του με κάνουν να γελάσω... Με δουλεύει κιόλας
(εσύ ήσουν σύμφωνος από την αρχή με όλο αυτό το σχέδιο, Antonio. Τώρα τι προσπαθείς να μου αποδείξεις; ότι με βλέπεις σαν σύμμαχο σου;)
(ακριβώς)
Η είναι πολύ αναποφάσιστος, η πολύ πονηρός. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς
(καλή σου ημέρα, Antonio)
Λέω με την ειρωνεία να ξεχειλίζει από τις λέξεις μου και φεύγω από το γραφείο του, δίχως να τον ξανά κοιτάξω... Αυτός ο γάμος, θα είναι η καταστροφή μου. Το νιώθω.

Την ημέρα του γάμου.

Πλέον, με έχουν ντύσει με το λευκό νυφικό και με αναγκάζουν να κοιτάξω τον εαυτό μου στον ολόσωμο καθρέφτη... Μοιάζω τόσο γελοία. Κοιτάζω το είδωλο μου και νομίζω πως βλέπω μια άλλη κοπέλα μπροστά μου. Με το ίδιο σώμα, το ίδιο πρόσωπο αλλά με διαφορετικές σκέψεις... Τι πάω να κάνω; Αφού το ήξερα από την αρχή ότι δεν το θέλω. Γιατί τα δέχομαι όλα αυτά που να πάρει

(κοριτσάκι μου;)
Η γλυκιά φωνή του πατέρα μου, με βγάζει από τις σκέψεις μου και γυρίζω το κεφάλι για να τον κοιτάξω κατάματα. Το πρόσωπο του είναι συγκεκριμένο και τα μάτια του έχουν βουρκώσει. Με πλησιάζει με αργά βήματα και στέκεται μπροστά μου, έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του... Παίζει να είμαι το μοναδικό άτομο που δεν χαίρεται με την όλη φάση
(είσαι πανέμορφη)
Μουρμουρίζει ενώ χαϊδεύει τρυφερά το πρόσωπο μου αλλά δεν λέω κάτι, ούτε που αντιδρώ βασικά. Σηκώνω αργά το κεφάλι και τον κοιτάζω με ένα εντελώς απαθές βλέμμα
(γιατί αυτά τα μούτρα πριγκίπισσα μου;)
(επειδή δεν φανταζόμουν ποτέ ότι οι γονείς μου θα με ανάγκαζαν να παντρευτώ για τα χρήματα)
Απαντάω αμέσως, με επιθετικό τόνο και παρακολουθώ το πρόσωπο του να μορφάζει, σαν να πονάει
(για όνομα του Θεού, αποδέξου το επιτέλους, Victoria. Ένας χρόνος είναι μόνο, ένας χρόνος...)
(με ρωτάς πως θα περάσει αυτός ο χρόνος; Νοιάστικες καθόλου για το πως νιώθω εγώ για όλα αυτά;)
Του πετάω, με τον τόνο μου αρκετά ανεβασμένο από θυμό και αγανάκτηση

(πάμε σε παρακαλώ)
Λέει με ήρεμο τόνο ενώ απλώνει το μπράτσο του και ξεφυσάω δυνατά. Είχα την ελπίδα πως... Έστω και την τελευταία στιγμή... Ίσως κάτι να άλλαζε αλλά... Τελικά έκανα μεγάλο λάθος. Περνάω το χέρι μου γύρω από το μπράτσο του και τον ακολουθώ ως το ιερό. Εκεί με περιμένει εκείνος, ντυμένος στα λευκά, έχοντας ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη του... Απορώ που την βρίσκει τόση όρεξη μέσα από όλο αυτό το χάος. Περπατάμε μαζί με τον πατέρα μου ως το μέρος του και μόλις φτάνουμε μπροστά του, του δίνει το χέρι μου
(να μου την προσέχεις)
Λέει και παρακολουθώ μερικά δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα του... Πόσο πιο θέατρο, θεέ μου
(σαν τα μάτια μου)
Απαντάει εκείνος και παίρνει το χέρι μου για να πάμε μαζί προς τον ιερέα.

Στεκόμαστε για αρκετά λεπτά και τον ακούμε να μιλάει ενώ εγώ σκέφτομαι διάφορα. Άραγε... Πόσο θα με επηρεάσει αυτός ο γάμος; Τι θα γίνει μετά; Πως θα είμαστε μεταξύ μας; Υπάρχουν τόσα άλυτα ερωτήματα μέσα στο κεφάλι μου που υποθέτω πως πρέπει να ανακαλύψω με τον καιρό
(Victoria, δέχεσαι τον Antonio για άντρα σου; Να τον αγαπάς και να τον σέβεσαι στα καλά και τα άσχημα, μέχρι να σας χωρίσει ο θάνατος;)
Με ρωτάει ο ιερέας και για μια στιγμή, μου περνάει η ιδέα να τρέξω μακριά από εδώ. Να εξαφανιστώ για πάντα και να μην τους ξανά δω ποτέ μου. Κανέναν τους, ακόμη και τους γονείς μου
(δέχομαι)
Λέω με βαριά καρδιά και ακούω μερικά επιφωνήματα ανακούφισης πίσω από την πλάτη μου
(Antonio, δέχεσαι την Victoria για γυναίκα σου; Να την αγαπάς και να την στηρίζεις στα καλά και στα άσχημα, μέχρι να σας χωρίσει ο θάνατος;)
(δέχομαι)
Απαντάει αμέσως και αφού περάσουμε τις βέρες μας ο ιερέας μας ανακοινώνει
(και τώρα σας ονομάζω συζύγους. Γαμπρέ, μπορείς να φιλήσεις την νύφη)
Ορίστε; Αυτό δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν. Πω, να πάρει.

Τον βλέπω να με κοιτάζει με ένα παράξενο βλέμμα... Ένα βλέμμα που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Με αργές κινήσεις, τραβάει το πέπλο πάνω από το κεφάλι μου, αποκαλύπτοντας το πρόσωπο μου. Παρακολουθώ ένα γλυκό χαμόγελο να στραβώνει τα χείλη του ενώ σηκώνει τα χέρια για να πάρει το πρόσωπο μου στις μεγάλες του παλάμες... Πρώτη φορά έχω την ευκαιρία να τον παρατηρήσω από τόσο κοντά. Με πολύ αργές κινήσεις, σκύβει και ενώνει απαλά τα χείλη του με τα δικά μου.

Για μια στιγμή δεν ανταποκρίνομαι αλλά σιγά σιγά... Δεν ξέρω τι με πιάνει και αρχίζω να τον φιλάω με αργές, απαλές κινήσεις, όπως κάνει και αυτός... Ομολογώ ότι φιλάει ωραία. Ξαφνικά, ο κόσμος που βρίσκεται γύρω μας, ξεσπάει σε ένα χειροκρότημα που μας κάνει να επανέρθουμε στην πραγματικότητα. Το βλέμμα μου συναντά τα καστανά του μάτια και νιώθω την καρδιά μου να χάνει έναν χτύπο της... Τι ήταν όλο αυτό;
(έλα, πάμε στο γλέντι)
Μουρμουρίζει ενώ με πιάνει από το χέρι και περπατάμε μαζί με τους άλλους προς τα τραπέζια όπου έχουν στήσει. Τελικά, όλο αυτό θα μου βγει σε πολύ κακό.