TEMPORARY PASSION

Chapter 18: Our little relationship

ხელებზე ბეწვი მთლიანად მეშლება. მას თვალებში ვუყურებ, თითქოს პირველად ვხედავ. მაგრამ არაფერს ვაკეთებ, მთელი სხეულით ვდუნდები და დებილივით ვუყურებ.

-რა გინდა აქ?- გულუბყვილოდ ვკითხულობ.

-შენ აშკარად არ იცი მორჯულების ჩემეული ხერხები,-ტუჩებს ყურთან მიახლოვებს და ბოხი ხმით ჩურჩულებს. -თორემ არ ილაპარაკებდი კლასში ასე.

-ეს შენი ბრალია.-ვკვნესი მძიმედ და კედელზე ვაჯახებ. -გონება ამირიე. შენს გამო ვერ ვარკვევ ჩემს ორიენტაციას. და ახლა ისე მეჩურჩულები, მინდება გამოვცადო შენი ხერხები..-ნერწყვს მძიმედ ვყლაპავ და ტუჩებზე ვუყურებ, რომლებზეც ღიმილი ესახება. რამდენიმე წამში კი კედელზე აკრული მე ვრჩები.

-მე არ მინდა გატკინო.-ამბობს მკაცრად. -მაგრამ, ხედავ? მაიძულებ.

-შენ უკვე ორი წელია მტკენ, ჯონგუკ.

-დამიჯერე, ეს ტკივილი და ის ტკივილი, რასაც მე ახლა ვგულისხმობ, ძალიან განსხვავდება.-ყბის ზოლს კოცნებით ჩაუყვება, შემდეგ ყელზე ინაცვლებს და კანს წოვს. საშინლად მტკივა, მაგრამ მსიამოვნებს კიდეც. ჯანდაბა. ისედაც მთლიანი ყელი იისფერი მქონდა, ზუსტად ეს მაკლდა!

-მოიცადე..-ვიშორებ და ისე სწრაფად ვსუნთქავ, თითქოს ასი კილომეტრი ერთად მერბინოს.
-შენ გეი ხარ?-ვამბობ. გაკვირებული. ის ტუჩის კუთხეს პრეხს და ცალ წარბს სასაცილოდ წევს.

-იცი...-ამბობს ყოყმანით. - ცოტა არ იყოს, ეს დაგვიანებული კითხვაა. უკვე მერამდენედ გკოცნი?

-იქნებ მიპასუხო?-ვამბობ გაღიზიანებული. -ჩემამდეც ყოფილხარ ბიჭთან?

-თავიდანვე ეგ უნდა გეკითხა,-ხითხითებს. -ანასტასია ძალიან მოსახერხებელი ვარიანტია. ვერ ხვდება ხოლმე ვერაფერს.

-ესე იგი?-პირს ვაღებ. სწრაფად მფარავს წითელი ტუჩებით და ენას მისრიალებს. მეც ვდნები მის ხელებში სანთელივით.

-შენ არც პირველი ხარ და არც უკანასკნელი.-ამბობს სწრაფად. თვალებს ავტომატურად ვაღებ და ვშეშდები.

-რა თქვი?

-მინი,- ის იღიმის ძალიან მტკივნეულად და ჩემს ლოყებს ორივე ხელისგულს ადებს. -მე მართლა მომწონხარ, მაგრამ არ მიყვარხარ. ჩვენი "პატარა ურთიერთობა" შენც მოგწონს, ამიტომ უბრალოდ გავერთოთ, კარგი? ვიცი რომ არ გიჟდები ჩემზე, მაგრამ გსიამოვნებს. ასე, რომ, მინდა...

-ჯიმინა, მოხვედი სკოლიდან?-მესმის დედაჩემის ხმა, ასევე მანქანის სიგნალი გარეთ და ვიყინები. კარს რაც შემიძლია სწრაფად ვხურავ, ფანჯრიდან ვიყურები. იგი სახლისკენ მოდის. სამსახურიდან დაბრუნდა?! ჯონგუკის ნათქვამის გააზრებას ვერც ვასწრებ, ისე ვპანიკდები.

-სწრაფად დაიმალე!-თავს ძლივს ვიკავებ ჯონგუკს არ დავუღრიალო. ის კი დამცინავად იღიმის.

-და სად დავიმალო, მაცივარში?-არც კი ინძრევა ეს იდიოტი. საშინლად ვბრაზდები, მინდა მუშტი სახეში ჩავარტყა.

-ახლავე ადი კიბეებზე და სადმე დაიმალე, თორემ.... ჯანდაბა, ახლავე წამოდი!-ხელს მაგრად ვავლებ და კიბეებზე ავათრევ. როგორც კი კარი თვალს ეფარება, მაშინვე მისი გაღების ხმა მესმის.

-გამოადი ფეხი!-ჩუმად ვყვირი და ჩემს ოთახში ვაგდებ, ვკეტავ და თმებს ვიჩეჩავ. ძალიან მახინჯად გამოვიყურები? ჯანდაბაშიც წასულა.

-დე, მოხვედი?-ვამბობ ყალბი ღიმილით და ჩუმად ჩავდივარ კიბეებზე.

-იმდენი ხანია ვიძახი,-ამბობს ხელებ გადაჯვარედინებული. -ვის უყვიროდი?

-ტიტანიკს ვუყურებდი და ზედმეტად შევედი როლებში.-ანერვიულებული ვამბობ, ის კი იცინის და რამდენიმე პარკს მაგიდაზე აწყობს. ტიტანიკი, მისი საყვარელი.

-რამე გჭირს? ფერი არ გადევს.-ამბობს და კიბეზე ასვლას იწყებს, რომ ვყვირი და ვაჩერებ.

-დედა! ტუალეტში დიდი ვირთხაა!-კიბეებზე სწრაფად ავრბივარ და წინ ვეღობები, ის ეჭვის თვალით მიყურებს.

-ტვალეტში არ მინდა. წამოდი, შენს ოთახში რაღაც უნდა განახო.-გასამართლებელი მიზეზი თავში აღარ მოდის, ოფლიან ხელებს შარვალს ვაწმენდ შეუმჩნევლად და დამყოლად მივყვები. იგი ჩანთიდან რაღაც წიგნს იღებს, ღიმილით მიყურებს და ჩემი ოთახის კარს აღებს.