ထိုေန႔က တမာပန္းေတြသာမန္ထက္ပိုေမႊးတယ္လို႔ထင္ခဲ့ရတဲ့ေန႔။ မႏၱေလးၿမိဳ႕သည္ အျမဲလွသည္။ အျမဲသာယာသည္။ အျမဲက်က္သေရ႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ထိုေန႔က အမ်ားႀကီးပိုခဲ့သည္။
ညေနေလးနာရီေလာက္႐ွိၿပီျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ဦးပိန္တံတား ေပၚတြင္လူအလြန္မ်ားေနသည္။ ေနဝင္ဆည္းဆာ ကိုၾကည့္ဖို႔ေစာင့္ေနၾကတာျဖစ္လိမ့္မည္ဟု စုစု ေတြးမိသည္။ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း စုစု ထိုျမင္ကြင္းေတြႏွင့္ေဝးခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စုစု ဆက္မေနေတာ့ပဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လိုေတြ႔ျငား ေစာင့္ေနက်ေနရာဘက္လို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
"တမာေတြေတာင္ပြင့္ေနပါေရာလား"
စုစုသည္တမာပန္းရနံ႔ေတြကိုသိပ္ခ်စ္သည္။ ငယ္ငယ္ကေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္အမ်ားစုသည္ တမာပင္ေအာက္တြင္ ဝတၳဳဖတ္ျခင္းႏွင့္ပင္ ကုန္ဆံုးခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္တက္ရန္ ရန္ကုန္ သို႔သြားလိုက္သည္မွစ၍ ထိုေန႔ရက္မ်ားကို နင့္နင့္သီးသီးလြမ္းခဲ့ရသည္။ အကိုေရာ ဒီအခ်ိန္ဘယ္မ်ားေရာက္ေနမလဲ။အတိတ္ရက္မ်ားကို ေတြးမိလွ်င္အကိုသည္မပါမျဖစ္ ဇာတ္ေဆာင္ျဖစ္သည္။ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ဝမ္းသာျခင္း မ်ားကိုတစ္ၿပိဳင္နက္ေပးႏိုင္ေသာ အကို။အကိုေျပာခဲ့ဖူးေသာ "တစ္ခါတစ္ေလ အနံ႔အသက္တစ္ခ်ိဳ႕က အတိတ္ေတြကိုျပန္ၿပီးအမွတ္ရေစတယ္။ အကိုကေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းအနံ႔ရရင္ ေမေမ့ကိုေျပးျမင္မိတာပဲ။ ေမေမႏွင္းဆီပန္းပန္တာ အကိုအျမဲျမင္ေနရေပမယ့္ ႏွင္းဆီနံ႔ရရင္ အကိုသတိရမိတာက ေမေမ့ကိုပထမဆံုးျမင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က မွတ္ဥာဏ္ဆီျပန္ေရာက္သြားတာ။" ဆိုေသာစကားေၾကာင့္ပင္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ စုစုလည္းအနံ႔ေတြႏွင့္အတူ မွတ္ဥာဏ္ေတြကိုသိမ္းထားတတ္ခဲ့သည္။ ဥပမာ အကို႔ကို တမာနံ႔ရတိုင္း စုစုတစ္ေယာက္ သတိရမိတာမ်ိဳး။
"စုေလး လား"
စုစု အေနာက္မွ ထိုအသံကိုအလြန္ရင္းႏွီးသည္။တိုးတိုးႏွင့္ တည္ၿငိမ္ေသာ၊ ၾကင္နာမႈေရာယွက္ေသာ ထိုအသံ။ တစ္လက္စတည္း ခုန္လာေသာရင္ကို စုစုမထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့။ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္အခ်ိန္တြင္ စုစု ရင္ထဲ အေတြးမ်ားစြာ ေယာက္ယက္ခက္သြားေတာ့သည္။စုစု ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိခ်ိန္ တြင္ တကယ္ကိုသူျဖစ္သည္။ စုစုမ်က္ရည္မ်ားဝဲတက္လာေသာ္လည္း မငိုဖို႔ထိန္းႏိုင္ခဲ့သည္။
