ချစ်တြိဂံ

ကမ်းခြေနားက လမ်းလျှောက်ဖို့ ခင်းထားတဲ့ တံတားကို သိတယ် မဟုတ်လား။ ဦးဖေခင်က အဲလိုလူမျိုး။ လိပ်ကျောကုန်းပေါ်က ခြံစည်းရိုးမှာ ကမ္ဘာစောင့်နတ်ကြီး ရပ်ပြီး ကမ္ဘာကြီးကို သူ့ပခုံးမှာ ထမ်းထားတယ်လို့ လူတွေက ပြောကြတာပဲ။ အဲ့လိပ်ကြီးက ဘယ်မှာနေလဲ သိလား။ ဦးဖေခင်လို လူမျိုးတွေနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ တံတားပေါ်မှာ နေတာပေါ့။ တချိန်ချိန်မှာ လူတွေ မသေပဲ နေနိုင်မလားဆိုတာ ငါလဲမသိဘူး။ ဒါပေမယ့် အဖိုးကြီး ဦးဖေခင်လို လူစားတွေအတွက် အဲ့ဒီအချိန် ဘယ်တော့ရောက်မလဲ ဆိုတာတော့ ငါသိချင်တယ်။

သူတို့တွေ ရထားဘူတာမှာ မစံပယ်ကို သွားကြိုကြတယ်။ ကလေးမလေးက သေးသေးလေး၊ အသားတွေလဲ နေတွေလောင်လို့၊ ရုပ်ကတော့ တော်တော်ကြည့်ကောင်းတယ်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဟောဟောဒိုင်းဒိုင်း ပြောစရာရှိတာ ပြောပြီး လုပ်မယ့် လူစားမျိုး။ ရုပ်ကို ကြည့်လိုက်ရင် ဘာမှ မလုပ်ရဲတာ မရှိဘူးလို့ ထင်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် သူဝတ်ထား တဲ့ အဖြူရောင် ရင်စေ့ အင်္ကျီနဲ့ အဝါရင့်ရောင် ပါတိတ်လုံချည်ကို တွေ့လိုက်ရင် စိတ်တမျိုးပြောင်းသွားမယ်။ ရထားပေါ်က သူ့အထုတ်အလေးကြီးကို သက်တောင့် သက်သာနဲ့ ချနေတာများ ပြေးကူတဲ့ အလုပ်သမားတွေတောင် မမှီတော့ဘူး။

လှလှမိုး က နေလောင်ထားတဲ့ မစံပယ်ရဲ့ နေလောင်ထားတဲ့ ပါးကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး " ငါတို့တွေ သူငယ်ချင်းကောင်းတွေ ဖြစ်မှာ သေချာပါတယ် " လို့နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ မစံပယ်ကလဲ " ဟုတ်ကဲ့၊ ကျမလဲ အဲလိုပဲ ထင်ပါတယ် " လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

အဖိုးကြီး ဦးဖေခင်ကလဲ " ငါ့တူမလေး ကိုယ့်အိမ်ကို ကိုယ်ပြန်လာနေတယ် လို့ စိတ်ထဲထား" လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ မစံပယ်လဲ " ဟုတ်ကဲ့။ ကျေးဇူးပါပဲရှင်" လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

စည်သူက " အကိုက မင်းကို ညီမလေး လို့ပဲခေါ်မယ်နော် " လို့ ခင်စရာကောင်းတဲ့ အပြုံးနဲ့ နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

" ဒီအထုတ်ကို သယ်သွားလိုက်ပါ " လို့ အလုပ်သမားတွေကို ပြောရင်း " ဒီထဲမှာ အဖေ့ ကျောက်တွင်း ၆တွင်း က ကျောက်နမူနာ တွေပါလာတယ်။ မတရားကို လေးတယ်။ ဘာမှတော့ တန်ကြေးမရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အဖေကို သယ်သွားပါ့မယ်လို့ ကတိပေးခဲ့လို့ " လို့ လှလှမိုးကို ရှင်းပြလိုက်တယ်။