This City, New Life { Teen Wolf }

ROZDZIAŁ 69

              Wyciszenie było tym, czego w tym momencie najbardziej potrzebowałam, i co osiągnęłam. Dzięki wspomnieniom z dzieciństwa byłam w stanie zapanować nad tym, co działo się aktualnie wokół mnie, a przede wszystkim nad tym, co działo się w mojej głowie. To wszystko działało na mnie cholernie kojąco, co momentami dawało mi przewagę nad wrogiem. Jednak czy i w tym wypadku mogło tak być?

              Otworzyłam ostrożnie i powoli oczy, przyzwyczajając je do światła. Obraz, który jeszcze chwile wcześniej był mglisty, stawał się coraz bardziej wyraźny, co pozwoliło mi odetchnąć z ulgą. Musiałam działać tak szybko, jak tylko byłam w stanie, a czas w tym momencie nie działał na naszą korzyść, co nie było żadną nowością. Jak złapać kogoś, kto zna każdy Twój ruch i potrafi unieruchomić Cie na kilka ładnych minut?

               Czułam się słaba nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim psychicznie. Nie potrafiłam przez dłuższą chwilę wstać z ziemi i zmierzyć się z wrogami tak, jak kiedyś. Powoli stawałam się być bezużyteczna, skoro nikogo nie potrafiłam uratować. Czułam się źle z tym, że za moją sprawą wiele osób traci życie, bo ja okazywałam się być zbyt słaba. Może już dawno powinnam się z tego wszystkiego wycofać i dać szansę osobom, które na to zasługiwały i miały na to siłę?

              Chwile zwątpienia są najgorszymi chwilami, jakie mogą nas spotkać. Gdy ktoś zaczyna w Ciebie wątpić, najczęściej masz to głęboko w dupie i idziesz dalej. W momencie, gdy Ty sam zaczynasz w siebie wątpić, zaczynają się schody, których czasami nie da się pokonać. Stajesz się na tyle malutki, aby z czasem zniknąć z życia i uwierzyć w to, co mówią inni i Ty sam. W takich chwilach trzeba wstać z ziemi, otrzepać się z kurzu i udowodnić nie tylko innym, ale przede wszystkim sobie, że można zrobić wszystko, jeśli tylko się tego bardzo chce.

               Za każdym razem, gdy dopadłam mnie moment słabości, przypominałam sobie o rodzicach i o tym, co musieli przejść, aby być razem. O tym, jak mocno walczyli o swoją miłość i jak nigdy się nie poddawali. Do końca swoich dni byli dla siebie i wierzyli w to, że mogą stworzyć normalną, szczęśliwą rodzinę, pomimo osób, które siedziały im na karku i chciały pozbawić życia. Byli na tyle silni, aby wygrać z Przodkami, więc dlaczego ja nie mogłabym zawalczyć o dobro swoich bliskich z doktorami?

              Wstałam gwałtownie z ziemi, mając oczy szeroko otwarte. Mój umysł nie do końca funkcjonował tak, jak powinien, jednak w tym momencie to miało dla mnie małe znaczenie. Chciałam jak najszybciej sprawdzić, czy nie ma ofiar śmiertelnych i czy ciało wcześniej zabitego przez doktorów nastolatka w dalszym ciągu znajdowało się w kostnicy. Musiałam zrobić wszystko, by zadziałam od razu i na tyle skutecznie, aby złapać ludzi odpowiedzialnych za ten cały bałagan.

              Gdy pierwszy szok i ogłupienie minęło, oceniłam straty, jakich mogliśmy się nabawić. Na pierwszy rzut oka wyglądało na to, że każdy uszedł z życiem i nikt nie jest poważniej ranny. Nie miałam czasu na dokładne przyjrzenie się sytuacji, ponieważ musiałam wykonać drugą, i najważniejszą, część mojej aktualnej misji. Swoje kroki od razu skierowałam do kostnicy, w której nigdy nie chciałabym leżeć.

               Miejsce samo w sobie miało urok, z którym nie każdy potrafił się pogodzić. W takich miejscach, jak to, nikt żywy nie powinien przebywać, ponieważ bardzo łatwo nabawić się tu chorób psychicznych. Byłam odporna na śmierć, ponieważ niejednokrotnie musiałam się z nią mierzyć i dodatkowo sama ją rozpowszechniałam. Chyba właśnie dlatego takie miejsca jak kostnica nie robiły na mnie większego wrażenia.

                 Nie zdziwiłam się brakiem żywej duszy w samym pomieszczeniu, pomimo tego, że przed nim chodziły tłumy ludzi. Tak samo nie zdziwił mnie fakt braku ciała, które wcześniej zostało przez nas odnalezione. Zdziwił mnie jednak zapach, który odczuwałam na miejscu, gdyż za cholerę nie przypominał mi zapachu doktorów, których już zdążyłam poznać. Tym razem odczuwałam coś, czego nie potrafiłam zidentyfikować. Niby znajome, a jednocześnie takie nieznane.