hunger love Dutch

hoofdstuk 26

Louis pov
Ik ben de winnaar. Ik zou blij moeten zijn. Ik leef nog. Ik kan mijn familie weer zien. Maar tegen de verschrikkelijkste prijs ooit. Ik weet niet of ik ooit nog zal kunnen lachen. Ik weet niet of ik ooit nog blij kan zijn. Compleet ben ik sowieso nu nooit meer. Een deel van mij is dood.

De hovercraft komt en haalt eerst Zayns lichaam omhoog. Maar ik klem de mijne helemaal om Harry heen. Toch moet ik hem loslaten. Hij word opgetakeld en de hovercraft vliegt weg. De tranen lopen nog steeds en dat zal de komende tijd ook wel zo blijven.

Dan schalt er een stem over de arena. 'Dames en heren, zie hier. De winnaar van de 70e Hunger Games!' Het is echt afgelopen. Het besef dringt nog steeds niet helemaal door. Ik word ook door een hovercraft opgehaald.

Maryble (oftewel mijn "mentor") feliciteert me. 'Waarmee!' Schreeuw ik. 'VOOR HET FEIT DAT IK DE PERSOON WAARVAN IK HET MEESTE HOUD VERLOREN BEN? OMDAT IK NOG LEEF. IK WAS LIEVER DOOD!'

Als we terug zijn in de flat ren ik naar mijn kamer waar ik ook in sliep toen we hier net waren en ga op bed liggen. De tranen komen weer op. Ik krul mezelf helemaal op en huilend val ik in slaap.

'Niet gaan schreeuwen voor de camera. Zeg gewoon dat je ontzettend blij bent dat je nog leeft. Dat je gewonnen hebt.' Zegt een vrouw tegen me. Dadelijk heb ik mijn victors interview van 3 uur ( in de districten verplicht om te kijken ) en ik wil niet. Ik weet dat ik me niet normaal ga kunnen gedragen.

De pijn die ik voelde bij het verliezen van Harry, mijn Harry. Is zelfs nog erger dan eerst.

In de districten gaat het met zijn familie ook niet goed. Gemma en Anne zijn er ook kapot van. Mijn moeder en zusjes zijn blij dat ik nog leef maar ze vinden het vreselijk mijn pijn die ik nu heb te zien.

'Ga op, lach en wees dankbaar' zeggen ze tegen me als ik aan de rand van het podium sta terwijl Ceasar Flickerman me introduceert. Ik knik kort, om ze gerust te stellen niet omdat ik het meen. 'Een warm applaus voor Louis Tomlinson!' Ik loop langzaam op en word meteen verblind door het licht.

'Zo Louis hoe voel je je nu?' Vraagt hij. Gebroken. Zo voel ik me, maar dat mag ik niet zeggen. 'Dankbaar en verdrietig om mijn dierbaren die ik verloren heb.' Zeg ik dan maar.

De rest van het interview vraagt hij dingen over mijn tactiek enzo. Over Harry zegt hij niets. Maar dat kwam blijkbaar nog. 'Dus, Louis' hij draait zich helemaal naar me toe. 'We zijn natuurlijk allemaal getuige geweest van tragische moment vlak voor je overwinning.

Nu gaan we het krijgen. 'Hoe voel je je nu?' Vraagt hij dit nou serieus. Ik wil eigenlijk een boze tirade geven maar dan zie ik Maryble aan de rand van het podium staan en hard haar hoofd schudden. Ik kan gedoe krijgen met het Capitol en dat is iets wat je echt niet wil. 'Ik voel me incompleet' sommige mensen in het publiek maken minachtende geluiden.

Natuurlijk. Niet iedereen vind 2 jongens bij elkaar een goed idee.

'Dat begrijp ik helemaal' Ceasar zegt daarna nog iets maar ik luister al niet meer. 'En dan. Alle beelden van de Hunger Games van Louis Tomlinson!' Roept hij vrolijk.

En alles moet ik weer opnieuw beleven. De dood van Eleanor, de gevechten, het overleven. Maar dan komt het moment. Ik weet dat Harry over een minuut ofzo in het filmpje zal sterven, en kan het niet langer aan zien. 'Sorry' mompel ik en ren het podium af.

'Louis! waar ga je heen!' Er roepen mensen. Boeit me niets. Ik ren weg.

En dan komt de dag dat ik weer thuis aankom. Over enkele weken is mijn zegetoer. Ik begrijp vaag dat ik dan Harry's familie ga zien. Ik ga langzaam kapot.

Thuis aangekomen vallen mijn zusjes me in de armen en is mijn moeder dolblij. Ook Stan is weer blij me terug te zien. 'Ik wist dat je het kon!' Bijna iedereen feliciteert me maar sommigen kijken me ook meelevend aan.