Hopeloos

Hoofdstuk 12

Ik word wakker van het geluid van mijn telefoon. Ik ben gister thuisgebleven van school, omdat ik het gewoon nog niet aankon om Kevin en Elise samen te zien. Ze heeft het me donderdag verteld en het is nu eindelijk zaterdag. Ik ontgrendel mijn telefoon en ziet dat het een berichtje van Lars is.

'Hoi Saar, hoe gaat het met je? Je was gister niet op school, dus ik dacht ik whatsapp je even. Wil je vandaag misschien afspreken, om even afleiding te hebben. Ik weet niet precies wat er is gebeurd, maar ik weet wel dat je er donderdag niet goed uitzag. Dus heb je zin om vandaag iets te doen :). x Lars'

Ik glimlach nadat ik klaar ben met lezen. Ik twijfel of ik wel zin heb om iets te doen, het liefst blijf ik gewoon de hele dag in m'n bed liggen. Maar ik denk dat het wel goed is om wat afleiding te hebben. Ik pak mijn telefoon en begin een berichtje terug te schrijven naar Lars.

'Ja, ik vind het leuk om vandaag iets te doen! Waar spreken we af?'

Binnen een paar seconden krijg ik een berichtje terug.

'In het park?'

Ik stuur snel terug dat ik dat een goed idee vind, en begin me snel om te kleden. Ik trek een zwarte skinny jeans aan en een donkerrode oversized trui. Het begint al koud te worden buiten, dus ik moet me warm kleden. Ik trek lekkere warme sokken aan, en mijn afgetrapte dr. Martens. Ik probeer mijn haar mooi te krijgen, maar het wil niet meewerken. Op een gegeven moment geef ik het op, en doe ik het in een rommelige paardenstaart. Ik doe snel nog een beetje make-up op en ga dan naar buiten. Het park bij school is niet zo verweg, daarom besluit ik om te gaan lopen. Na vijf minuten kom ik al bij het park aan. Ik kijk om me heen om Lars te vinden, maar ik zie hem nergens. Ik pak mijn mobiel uit m'n zak, en ga een beetje door mijn foto's zitten scrollen. Na een paar minuten hoor ik mijn naam.

"Saar!" Ik draai me om, en zie dat Lars een klein sprintje maakt naar mij toe. Als hij eindelijk bij mij aankomt, geeft hij mij een knuffel. Ik knuffel hem terug, en voel de warmte van zijn lichaam. Hij maakt zich weer los om naar m'n gezicht te kijken. Zijn blauwe ogen glijden over mijn gezicht, om te kijken hoe het met mij gaat. Hij kijkt me bezorgd aan en vraagt dan:

"Hoe gaat het nu met je?"

"Goed hoor." Zeg ik, terwijl ik hem een neppe glimlach toe werp. Ik zie dat hij me niet gelooft, maar hij besluit om er niks van te zeggen. In plaats daarvan slaat hij zijn arm om me heen, en beginnen we te lopen. Ik voel me veilig bij hem en eindelijk voel ik me ook weer een beetje gelukkig. We brengen ons dag door met wandelen in het park en heel veel praten en lachen. Na een paar uur gaan we in het gras zitten om uit te rusten.

"Dus wil je me nu misschien vertellen wat er is gebeurd, waardoor je de hele tijd met een nep glimlach op je gezicht zit en je grote wallen onder je ogen hebt?" Vraagt hij, terwijl hij in het gras gaat liggen, steunend op zijn ellebogen. ik doe hetzelfde en denk na, zou ik het hem vertellen. Ik vertrouw Lars helemaal, maar misschien verteld hij toch iets door aan Lies. Of misschien vindt hij dat ik me aanstel. Ik denk goed na, en dan neem ik een beslissing. Ik ga het hem vertellen, want ik moet mijn verhaal kwijt.

"Oké, ik ga het je vertellen, maar je moet beloven dat je het aan niemand doorverteld."

"Ik beloof het." Zegt hij, terwijl hij zijn pink uitsteekt. Ik moet lachen, maar haak dan toch mijn pink in die van hem. Hij grijnst en we schudden onze pinken heen en weer. En dan begin ik te vertellen. Tijdens het hele verhaal durf ik niet in zijn ogen te kijken, maar als ik klaar ben kijk ik op. Daar zit Lars met een begrijpende blik in zijn ogen, maar ik zie ook iets anders. Is het jaloezie? Nee, dat kan niet. Lars zou nooit een meisje zoals ik leuk vinden, en al helemaal niet na alles wat ik hem daarnet heb verteld. Eerst weet hij niet goed wat hij moet zeggen. Ik zie dat hij naar de juiste woorden zoekt. Dan besluit hij om niks te zeggen, en knuffelt me. Ik druk mijn neus in zijn trui, en we blijven zo een paar minuten zitten. Na een tijd maakt hij zich los uit mijn grip, en pakt mijn schouders vast en kijkt me diep in mijn ogen. Ik verwacht dat hij nu iets gaat zeggen, maar in plaats daarvan geeft hij een kus op mijn wang. Hij staat op en steekt zijn hand uit, maar ik ben zo geschrokken van de kus dat ik het niet eens door heb. Ik voel nog steeds de warmte van zijn lippen op mijn wang, en voel met mijn hand over de plek waar zijn lippen zaten. Hij schraapt zijn keel, en ik schrik op uit de trance waar ik in zat. Hij lacht en steekt nogmaals zijn hand uit, ik pak zijn hand en hij trekt me overeind.

"Zullen we maar een ijsje gaan eten?" Vraagt hij.

"Een ijsje in oktober?" Vraag ik lachend.

"Ja waarom niet." Zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt. Ik lach nog harder en pak met mijn handen zijn bovenarmen vast, en zo lopen we verder. Als we ons ijsje hebben, zie ik opeens iemand in de verte lopen met een hond. Ik zie meteen wie het is, en voel dat mijn hart harder gaat kloppen. Ik voel dat mijn hele gezicht rood wordt en m'n benen beginnen te trillen. Waarschijnlijk voelt Lars het, want hij draait zijn hoofd naar mij toe en vraagt of alles wel goed gaat. Ik antwoord niet en blijf maar kijken naar Kevin in de verte. Lars volgt mijn blik, en op het moment dat hij Kevin ziet verandert zijn blik. Zijn blik zit vol met woede, maar hij blijft rustig. Kevin komt steeds dichterbij en ik kijk snel naar de grond.

"Hoi Lars, hoi Saar." Zegt hij, ik kijk omhoog en zie hij me aankijkt. Ik kijk terug, en probeer te blijven kijken. Ik voel opeens dat Lars zijn arm om mijn schouders slaat en me dicht tegen hem aandrukt. Kevin's ogen schieten naar die van Lars en hij kijkt woedend naar hem. Lars kijkt ook woedend. Dan kijkt Kevin weer naar mij en zijn blik verzacht.

"Oké, ik begrijp het." Zegt hij, terwijl hij mij strak in de ogen aankijkt. Ik weet niet wat dit betekent. Ik raak in paniek, wat bedoelt hij hiermee? Wat begrijpt hij? Kevin werpt nog een laatste blik naar mij, en loopt dan verder. Als Kevin eindelijk ver genoeg is, zucht ik van opluchting. Lars laat zijn arm van mijn schouders glijden en kijkt naar me.

"Gaat het?" Vraagt hij, terwijl hij met zijn hand door zijn blonde haren gaat.

"Ja, het gaat. Maar ik denk dat ik nu maar naar huis ga." Ik geef hem snel een knuffel en loop weg. Ik kijk nog snel achterom, en zie dat Lars zijn hand door zijn haar haalt, zich omdraait en wegloopt.

Hier is het volgende hoofdstuk. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Vergeet niet te stemmen en een reactie te plaatsen over wat je ervan vond! :)