In de pollepelstraat zesenveertig, staat een gek blauw huisje. En als je er zo sochtends langsloopt hangt er weer die lange draad. Twee pimpelpaarse sokken met groene stippen, een rare hoed met Appelprint en zes oma onderbroeken (inclusief nog een restje diarree) De vrouw die er woont is maar raar... en er worden veel nare verhalen over haar verteld. Zo zou ze haar man vermoord hebben, glitterlolly's uitdelen en kattensnoepjes eten. Kortom knetter gek zijn. Als je rond zevenen savonds weer voorbij haar huisje wandelt, dan zie je die mevrouw Uno spelen, en nog in haar eentje ook! Laatst liep ik er weer voorbij, en met mijn nieuwsgierig neusje keek ik toen naar de naam op de brievenbus, Jade milly pimpelboer stond in groene letters op het blauwe brievenbusje. De oude vrouw kwam buiten gewandeld en riep op een bende jonge gasten die flessen op de straat gooide. 'Stelletje bloemkolen' riep Jade en ze stak haar middelvinger op. 'Wie mag u wezen?' En ze keek me vies aan. 'Een mens' en ik slikte. 'Ja dat weten mijn tenen ook wel kieken' en ze gooide mij een snicker 'Je bent jezelf niet als je trek hebt' ik keek haar aan en liep weg. 'Rare vrouw' ik keek nog eens achterom en liep snel naar huis. De volgende ochtend zat ze al vroeg in haar voortuintje. Ze droeg groene sokken met gele marsmannetjes op, en blauwe crocs. 'Proud to be fout' dacht ik in mezelf. De oude vrouw zat weer is ziels alleen uno te spelen, of ja met de kat. haar kat lag te spinnen op haar schoot. 'Een kat kan geen uno spelen' dacht ik in mezelf. 'Jezus ze is gestoord' riep iemand achter me. 'Oh hey Mirjam' en ik stak mijn hand uit maar ze trok terug. 'Nee dankje' en samen liepen we de weg naar school. Op school had iedereen het over die gekke oude vrouw. 'Jezus ze moet dement zijn' of 'van die creep moeten we echt wegblijven' toen ik na school naar viool les ging, liep ze daar weer, ze was zeker weer onderweg naar huis. Ze had net haar kat uitgelaten! netjes aan de leiband liep dat arme beest op slakken tempo mee. Onderweg naar huis terug van vioolles stond ze weer te dansen in pyama. Ze droeg elke avond een konijnen pak. En als dan niemand keek, maakte ze floep een foto van buurman Koos vinceloos. De tijd tikte voorbij en toen het acht uur savonds was hoorde je haar bed kraken tot achter in de straat. 'Die eet vast veel taart' spookte er door mijn achterhoofd. Ik deed mijn dora lampje uit, lekker onder de wol. Het bed hoorde je nog een paar keer kraken, maar na 5 minuten was dat ook weer achter de rug. Haar kat miauwde nog een paar keer, maar de muis die hij in het vieze huis vond snoerde hem al snel de mond. De oude vrouw begon te snurken... de hele buurt lang wakker, en wat die gekke buurvrouw morgen zou doen? Tja dat is een zorg voor morgen.
