«Ας πούμε, εκατό χιλιάδες δολάρια είναι καλά για να ξεχάσετε μαζί και την συνάντησή μας.»
Σαν όνειρο κουδούνιζε το μεγάλο χρηματικό ποσό στα αυτιά τους. Μα τι άλλο μπορούσαν να κάνουν άλλωστε πέρα από το να δεχτούν;
Ήταν μια αδαής παρέα παιδιών του...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ο ήλιος έλαμπε καμαρωτός στον μεσημεριανό ουρανό του Σαν Φρανσίσκο. Έσπερνε τις ακτίνες του στα μοναχικά σοκάκια και έδινε την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής στους καταδικασμένους. Οι φτωχοί ζήλευαν την αρχοντιά του, οι άστεγοι περηφανεύονταν που άραζαν μαζί με την φημισμένη του παρέα κάθε μέρα στο δικό τους αόρατο παλάτι.
Η Σοφία πολύ θα ήθελε και εκείνη να σηκώσει το πρόσωπο κάτω από την βαριά κουκούλα και να καλωσορίσει αυτή την φωτεινή ευτυχία.
Να ξεχάσει για λίγο πως έφευγαν με βήματα κοφτά από το ίδρυμα σαν τους καταζητούμενους, έχοντας στις τσέπες τους μόνο ένα ξερό κομμάτι ψωμί και μια καρδιά πνιγμένη σε έναν μόνιμο θρήνο...
Μα όχι. Το νεαρό κορίτσι έσφιξε περισσότερο το χέρι της αδερφής της και βάλθηκε να βαδίζει κάπως γρηγορότερα στο ζεματισμένο πεζοδρόμιο με τον άγνωστο προορισμό.
Αρκετά έξυπνες για να κλέψουν ένα δεύτερο κλειδί της πόρτας του δωματίου τους από την καμαριέρα -καθώς δεν τους επιτρέπονταν η έξοδος από τους θαλάμους τέτοιες ώρες-, πλέον είχαν αφήσει πίσω τους το κτίριο το οποίο τις φιλοξένησε εκείνη την μοιραία νύχτα. Εδώ και περίπου δύο ώρες περπατούσαν δίπλα σε έναν άδειο δρόμο, με την ελπίδα να φτάσουν στο πάρκο Πρεζίντιο του Σαν Φρανσίσκο πριν νυχτώσει.
Έπειτα, αποσκοπούσαν να διασχίσουν την διάσημη Γκόλντεν Γκέιτ προς την έξοδο της πόλης. Από εκεί και πέρα, ποιος ξέρει; Ίσως έπαιρναν την Μπράιτγουεϊ και κατέληγαν σε ένα ακόμα προσωρινό καταφύγιο, ζώντας σε ένα παρόν κυνηγημένο και υπομένοντας ένα καταδικασμένο μέλλον.
Η Σοφία ανέπνευσε βαθιά. Αγκομαχούσε σκληρά να μην λυγίσει σε όλες αυτές τις αμφιβολίες που έσφαζαν την εφηβική ψυχή της χωρίς οίκτο. Είχε πείσει τον εαυτό της πως αν ήθελαν να παραμείνουν μαζί και ασφαλείς μέχρι τέλους, έπρεπε προσωρινά να αναλάβει την θέση του ενήλικα και να επιτρέψει στα ανάλογα προβλήματα να ταράξουν το μυαλό της.
