Marzenia mają twoje imię.

Rozdział 4

– Oczywiście i proszę życzyć dużo zdrowia mamie – niska, zadbana, starsza pani koło pięćdziesiątki, podaje mi dłoń i uśmiecha się. Odwzajemniam tym samym i udaję się w stronę telefonu.

– Mamo? Ojej mamusiu, co się stało? – chwila ciszy i przejęta mina... – już do ciebie jadę. Jesteś pewna? Dobrze, zadzwonię za godzinę. Też cię kocham.

– Oni już poszli – przewraca oczami Lexy.

– Pamiętaj, tylko wiarygodną grą możesz coś zdziałać.

– Co się stało? Improwizacja, tygodniowy urlop, brak przygotowania? – miałem jej odpowiedzieć, gdy słyszę głos szefa.

– O' Reilly!

– Trzymaj kciuki, żeby mnie nie zabił – mówię do kobiety i ruszam w jego kierunku – Dzień dobry.

– Co się z tobą dzieje! – jest wściekły. Jego siwe wąsy ruszają się to w prawo to w lewo, a oczy lśnią od wściekłości. – Gdzie ty byłeś do cholery!?

– Musiałem coś załatwić, ale już jestem. Benjamin panu nie przekazał? – pytam, pamiętając, że dzwoniłem do przełożonego.

– Przekazał, nie wspomniał jednak, że gdy wrócisz nadal nie będziesz przygotowany.

Kentigern Bloylock, prezes zarządu, już w wieku trzydziestu lat zarobił swój pierwszy milion. Ludzie gadali, że wzbogacił się na współpracy z nazistami. Mi jednak było obojętne jak zarobił, był dobrym szefem. Sprawiedliwym i surowym. Miał pod sobą wszystkie banki z naszej sieci i pięćdziesiąt dwa procent w zarządzie. Czułem się zaszczycony, że mogłem się od niego uczyć. Już dawno mógł pójść na emeryturę lub zarządzać bankami za wielkiego, złotego biurka. On jednak codziennie był w pracy. Co tydzień w innym banku. Znał swoich pracowników, wymagał od nich i dbał o nich. Może chciał odkupić winy, a może był już starym dziadkiem, który potrzebował pracy bardziej, niż ona jego. Trzykrotnie rozwiedziony, z piątką rozpieszczonych dzieciaków na karku. Czasami wydawało mi się, że praca to było jego życie, jedyne, które kochał tak najbardziej i które odwzajemniało mu się tym samym.

– To nie tak panie Bloylock. – próbuję się tłumaczyć.

– Właśnie widziałem, spotkanie trwało piętnaście minut.

– Gwarantuję, że to był pierwszy i ostatni raz.

– Oczywiście, że tak, w innym wypadku wylatujesz. Nie ma tu miejsca, na takie zachowanie. Też coś – mamrocze pod nosem – Zabieraj się do pracy! – krzyczy, odwraca się i idzie w stronę swojego gabinetu.

Wzdycham. Jestem zmęczony tym dniem, mimo że to dopiero dwunasta. Przecieram twarz dłońmi i zabieram się do nadrobienia zaległości. Siadam przed stertą papierów, które na mnie czekały i zaczynam je przeglądać. Staram się skupić na liczbach, wykresach i opisach. Wszystko jednak migocze mi przed oczyma, w uszach piszczy, a głowę ściska imadło.

Ściągam marynarkę, otwieram okno, klepię się trzykroć po twarzy, starając doprowadzić do porządku. Potrzebuję tej pracy, teraz bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Jest jedynym co mi zostało.

– Ogarnij się! – mówię sam do siebie. Zamawiam u Lexi kawę i wracam do papierów, które czy chcę czy nie, są jedynym co teraz na mnie czeka i czym powinienem się zająć.

– Idę na obiad do Bright's – rzucam do Lex, około siedemnastej. Zazwyczaj o tej godzinie wracam już do domu, dziś zostaję dłużej, żeby przygotować się na jutrzejsze spotkanie. Przedtem muszę jednak coś zjeść. Czuję, że żołądek, przewraca się na wszystkie strony.