Seven Reasons to Love Again [Seven Series #4 | ON-GOING]

[PART 1] Seven - END

Umupo si Dylan sa sofang mahaba. Samantalang, inokupa niya ang single-seater na katapat niyon.

Binalot sila ng ilang minutong katahimikan bago iyon binasag ni Dylan.

"Mich, gaano ba katindi ang galit mo sa akin?" sabi nito, hindi ito nakatingin nang diretso sa kanya.

Pumikit siya at marahang hinimas ang brasong nakasemento. Nang muling dumilat, kulang na lang ay mag-apoy ang mga mata niya sa galit. "Tingin mo, sa ginawa mo, gaano katindi ang galit ko?"

Bumuntong hininga muli si Dylan. "Hindi mo ako kayang patawarin, alam ko. Naging gago kasi ako sa iyo."

Hindi siya umimik. Actually, she wondered why Dylan was saying those.

"Mich," hinawakan nito ang kamay niya, "hindi ka man maniwala pero sinasabi ko sa iyo na nasaktan din ako nang malaman kong nalaglag 'yung anak natin. Sa totoo lang—"

"Pwede bang diretsuhin mo na lang kung ano ang sasabihin mo, Dylan?!" putol niya rito, galit ang kanyang tono. Kapag kasi naaalala niya ang tungkol sa anak niya ay nakakaramdam siya ng matinding lungkot.

Bumuntong hininga na naman ang binata. "Tingin mo ba... dapat pa nating ituloy ang relasyon natin?"

Natigilan siya saka muling napaiwas ng tingin.

"Mich, gusto ko ikaw mismo ang magsabi kung tatapusin na natin ito," muling sabi nito sa boses na tila naiiyak. "Ikaw ang dapat magdesisyon dito."

Nag-init ang sulok ng mga mata niya. She bit her lips, as she forced herself not to shed even a single tear.

"Oo, Dylan," sa wakas ay nasabi rin niya habang nakaiwas pa rin ng tingin. "Tapusin na natin ang relasyon nating dalawa."

Dylan looked at her. The moment that happened, as much as she hated it, a part of her wished that he will ask for another chance. That once she ran away, he would go after her. Humiling siya na sana'y gumawa pa rin ng paraan ang binata para sa kanilang dalawa.

But he didn't.

Dylan smiled faintly. "Siguro nga," sabi nito. Mababakas ang kalungkutan sa boses nito. Pagkatapos, tumayo ito. "Sige, Mich, mauuna na ako. Pasensya na kung inabala kita. Please, magpagaling ka, ha?"

Muli, walang salitang lumabas mula sa bibig niya, bagaman mayroong tension sa panga niya. Parang may nais itong sabihin pero nagpipigil.

Then, Dylan finally walked out of the door. She watched him do that. Every step he took, her heart shattered into pieces, and every shard it formed cut her insides, giving more pain.

Sumakay na si Dylan sa motor nito. He gave her a last glance. She saw that his eyes were misty. He was in the verge of crying.

Ganoon din siya. She realized that, though, when Dylan left at last. She looked away from the gate and felt that there were droplets of tear streaming down on her face. Mabilis niyang pinunasan iyon. Sinara niya ang pintuan ng bahay at mabilis na umakyat sa second floor patungo sa kwarto niya.

She lied down on her bed. Doon niya ibinuhos ang lahat.

Ang tanga niya, hindi ba? Galit siya. Ramdam na ramdam niya iyon sa mga namimintig niyang ugat. But when Dylan quitted, she felt disappointed, hurt even. What was this tragical nonsense going on? She's like an ice; Dylan, a fire. She melted in front of him.

Then, she realized something. Wait, why was she stressing herself over that matter? Wasn't it better that way? Dylan was quite irresponsible. Not someone that worth her tear.

Bumuntong hininga siya saka bumangon ulit. She needed distraction. Naisip niyang umupo na lang sa harap ng study table niya. Magbabasa na lang siguro siya ng pocketbook.

Nang tingnan niya ang mga librong nakapatong sa table niya, unang nahagip ng tingin niya ay ang isang kulay light green na libro. Napalunok siya saka wala sa loob na kinuha iyon.

She wrote that book. It was Dylan and her story. Ginawa niya iyon noong sem break noong nakaraang taon.

She flipped the cover open. "I have seven reasons to love you. Would you love me back after this?" Iyon ang unang bumungad sa kanya.

Mapait siyang ngumiti. Then, she let her tears gushed out again. She wanted to skim the book but she thought it was useless. Tandang-tanda pa rin kasi niya ang mga nakasulat doon.

She closed the book. Then, a stupid idea popped in her head. Kumuha siya ng lumang notebook at ballpen saka sinulatan ang pinakaunang blangkong page na nakita niya.

Seven Reasons to Hate Dylan Again

Tinitigan niya ang notebook niya. Ano nga ba ang unang rason para ayawan na naman niya si Dylan? Pilit siyang nag-isip ng pwedeng dahilan pero sa huli'y sumuko rin siya. Hindi rin niya alam ang sasabihin. Saka wala na rin naman itong sense, hindi ba?

She closed the notebook and stood up. Matutulog na lang siguro siya. Mas mainam pa iyon. Baka sakaling paggising niya'y okay na siya. Baka sakaling wala na ang pait na nararamdaman niya. Baka sakali lang...

-

When, Michelle woke up later that day, isa lang ang nasa isip niya: fix this mess.

Bumangon siya at humarap sa salamin. Normally, she would see a bright face in front of it. Now was different. Matigas ang ekspresyon ng mukha niya. Galit. Her eyes were burning with anger.

All of these happened because she was naive, right? Because she thought her fantasy would finally be fulfilled. Ayaw na niyang maulit itong muli. Isang bagay lang ang naiisip niya: kill her oldself.

And ever since that day, the naive Michelle had died.

- END OF FIRST PART -