The Immortals (ÖLÜMSÜZLER)

4• TUHAFLIKLAR •

"Alışıyorum..."

•••••

Okul günlerim hızlıca geçiyordu. Tuhaf olan şey; gün geçtikçe buraya olan alışkanlığımın artmaya başlamasaydı.

Tabi bir yandanda içimi saran sebepsiz bir korkuyla beraberdim.Bu neyin korkusuydu bilmiyorum? Ama burada olmak beni mutlu etmiyor değildi.

Etmekte zorundaydı. Bir şeyleri değiştirmeliydim.

Artık olgun bir bireydim. Bunun farkına varacak ve ona göre davranacaktım. Kendime haksızlık edip, sürekli hayatımı mahvedemezdim.

Yüzümü soğuk bir suyla yıkayıp, mutfağa indim. Bugün fazlasıyla acıkmıştım.Okuldaki ilk gün yalnızlığını aştığımı düşünüyordum. Artık dediğim gibi aitlik hissi beni bütünüyle sarmıştı.

Beynimi saran düşünceler kapının açılma sesiyle son bulmuştu.

Babam nihayet işten gelmişti. Onunla nerdeyse geldim geleli doğru düzgün sohbet edememiştik bile.

Yanağıma kondurduğu hafif bir tebessüm öpücüğü ile "Naber tatlım."

"İyi sen?"

"Bugün aşırı yoğundu. Hoş her gün böylede.."

"Hım!Açıkmış olmalısın?"

"Hemde nasıl? Benim küçük kızım babasına ne yemek hazırlıyor?"

Yüzündeki sırıtma beni utandırmıştı. Babam eğlenecek, hayat dolu bir insandı bir o kadar. Mesleğinin vermiş olduğu kimlik aile hayatına ait değildi.

"Baba! Utandırma beni."

"Tamam peki?"

"Lazanya yapıyorum. En sevdiğinden!"

"Annenden mi öğrendin?"

"Evet."

"İyi bari sana bir şey katabilmiş?"

"Aranızdaki sorunu çözemediniz hala?"

"Zaten çözmüş olsaydık ayrı olmazdık şu an!" Babamın kıkırdamasıyla afallamıştım.

Ağzım biran açık kalmıştı. Bu hayatımda gördüğüm en saçma soruydu.Cidden beynim error moduna falan mı girdi?

Unut gitsin Agnes!

Bir şeyler daha yaptıktan sonra sofrayı hazırladım. Babamla yemek yemek beni inanılmaz bir mutluluğa sürüklüyordu.Benim için tek değerli insan sadece oydu.

"Ee okuluna alıştın mı? Bir sorun var mı?"

"Gayet güzel. Yeni bir arkadaşım bile var."

"Erkek mi kız mı?"

"Baba! Ne sormak istediğini biliyorum ama öyle bir şey yok. Kız arkadaşım."

Dudak altından gülümsemesi beni mutlu ediyordu. Babam farklıydı. Anneme her ne kadar çok değer versemde bende bir babamın etkisini yaratmıyordu.

Her ne kadar mesleği gereği otoriter olsada bana karşı her zaman saygılı, anlayışlı, kültürlü bir babaydı.

"Olabilirde ama önce benden geçmesi lazım!" Yutkunmuştum. Evet babamdan onay gerekliydi böyle işlerde.

"Senin işin nasıl gidiyor?"

"Aşırı derecede yorucu ve bu aralar tehlikeli!"

"Tehlikeli derken?"

Babam yemek yemeyi bir anda kesip, iki elini birleştirdi. Ne zaman ciddi bir konu olduğunda genellikle bu tavrı takınırdı.

"Aslına bakarsan seni uyarmak istiyorum bu günlerde senin adına endişeliyim Agnes!"