Over Night | DAY6

- MOONLIGHT 44 -

"Dowoon!" Hye Jin rent als een dolle door de gang en bespringt zowat de jongen die meters verderop, op haar stond te wachten. "Hye Jin!" de jongen is niet zeker of hij moet blijven staan en de klap van het meisje die met volle vaart op hem af komt op moet vangen, of dat het beter is om weg te duiken.
Hij kiest er voor te blijven staan en wacht tot het meisje in zijn armen vliegt, iets wat enkele seconden later dan ook gebeurd. "Het is vandaag eindelijk zo ver!" glimlacht de donker harige. Dowoon knikt enthousiast. "Ik ben echt super nerveus! "
"Dat hoeft helemaal niet! Jullie zijn hartstikke goed! Zodra jullie op het podium staan krijg je wel een adreline kick, het publiek zal jullie aanmoedigen en het beste uit jullie halen." Hye Jin steekt haar vuist in de lucht. "Fighting!"
"Ze heeft helemaal gelijk. Je wilt niet weten hoe nerveus wij waren voor ons aller eerste optreden, maar zodra je eenmaal begint te spelen verlies je die zenuwen wel en ga je er voor." Mi Young, die vanuit het niks verschenen was legt haar armen rond beide hun schouders, haar hoofd steekt ze tussen beide in.
"Zo jammer dat we zelf een optreden hebben anders waren we met jullie mee gegaan en hadden we jullie gesteund." pruilt het donker harige meisje die haar bril iets verder op haar neus drukt. "Hoe gaan jullie dat aan de rest vertellen? Jae gaat er namelijk niet zomaar genoegen mee nemen, dat weet ik wel zeker. En ik denk dat Wonpil je er ook wel bij had gewilt." vragend kijkt Dowoon de meiden aan, wetend dat ze wel een hele goede smoes moeten gebruiken tegenover de andere vier.
"We verzinnen wel wat, komt helemaal goed." verzekert Mi Young hem, ook al is ze zelf niet geheel zeker van haar zaak. "Laten we maar gaan, jullie moeten zo al weg."

"Dowoon, daar ben je eindelijk! We dachten al even dat je niet meer zou komen!" roept Jae uit als hij de drummer naar hun toe ziet komen lopen, opgelucht haalt hij adem. "Jae, jij was de enige die dat dacht." merkt Sungjin op, een gitaar in zijn handen. "Girls, goed dat jullie er zijn. Jullie komen toch zeker mee? Er zijn nog precies twee plekjes over in het busje." alle jongens kijken hen vragend aan.
"Uhm..." begint Mi Young, haar blik richt ze verlegen op de grond. "We kunnen helaas niet komen." mompelt ze.
"Wat? Waarom niet?" bezorgdheid is duidelijk in Wonpil zijn stem te horen, hij loopt naar het meisje toe en kijkt haar bezorgd maar ook vragend aan, toch wel nieuwsgierig naar hun reden.
"We kregen zonet een telefoontje, er is een familie probleem. We moeten echt gaan, maar we wouden jullie eerst nog even succes wensen." legt Hye Jin uit, een beter excuus kon ze niet bedenken. "Een familie probleem? Jullie allebei?" Jae kijkt de twee aan alsof hij ze verdenkt van een grote misdaad. Beide meiden knikken zachtjes. "We zijn nichtjes, zelfde familie dus." antwoordt Mi Young die probeert niet al te nerveus over te komen.
"Het is toch niet heel erg?" Wonpil pakt het meisje haar hand vast en kijkt haar in haar ogen aan. "We weten nog van niks, alleen dat het dringend is. Maar hey, maak je geen zorgen je moet je concentreren op je optreden." Mi Young schenkt hem een aanmoedigende glimlach. "Heel veel succes Wonpil, ik weet dat je het kan." ze drukt een kusje op zijn lippen en geeft hem dan een knuffel.
Hye Jin besluit ondertussen de rest maar even succes te wensen en geeft ze allemaal een knuffel, haar knuffel met Young Hyun lijkt echter net iets langer te duren dan die met de anderen.
"Ik zal voor jullie duimen." glimlacht de donker harige. Mi Young geeft de rest ook nog een snelle knuffel. "Jullie kunnen het!" ze steekt haar duimen naar het groepje op. "Sorry maar we moeten nu echt gaan." de meiden zeggen nog snel even gedag en rennen dan zowat het school gebouw uit.
"Jammer dat ze niet kunnen komen." merkt Sungjin op, de anderen lijken zich bij zijn opmerking aan te sluiten. "Maar hey, ze hebben ons succes gewenst en met dat in ons achterhoofd gaat het ons zeker lukken, we kunnen ze niet teleurstellen."
"Je hebt helemaal gelijk Sungjin." Jae knikt even, hij seint zijn vrienden dat ze iets dichter bij moeten komen. "Jongens, waarom zijn we hier vandaag samen gekomen?" vraagt de blondharige, de andere vier kijken hem verward aan, niet wetend waar hij nu precies op doelt. Jae haalt ergens een appel vandaan en neemt er een hap uit. Met zijn mond vol praat hij verder.
"We hebben goed werk en goede muziek geleverd. Maar vandaag nemen we het mee naar een nieuw level. We zijn samen gekomen om te creëren. Vandaag..." de jongen wacht even, weer neemt hij een hap van zijn appel, dit keer eet hij echter eerst zijn mond leeg.
"Vandaag?" vraagt Young Hyun zachtjes, hij trekt een wenkbrauw op wachtend tot de oudere jongen verder gaat. "Vandaag gaan we leven geven aan het publiek wat op ons zal wachten, doormiddel van onze muziek gaan we ze plezier geven. Een gevoel dat ze meer willen horen, we laten ze hun zorgen vergeten zodat ze voor even helemaal kunnen genieten. Zijn er nog vragen?" Jae kijkt de groep rond. Dowoon steekt zijn vinger in de lucht en doet zijn mond open om daardwerkelijk iets te vragen, Jae is hem alleen te snel af.
"Geen vragen!" roept hij al snel waarna hij verder gaat met zijn verhaal. "Zoals in elke band hebben wij als leden een bepaalde rol. Ik bijvoorbeeld, ik ben liefde." Jae lijkt erg tevreden met de titel die hij zichzelf heeft gegeven. "Dowoon, jij bent gevaar." de donker harige slikt even, niet goed wetend wat die titel te betekenen heeft. "Sungjin, kracht." Jae zijn blik glijdt door naar de volgende. "Licht." zegt hij terwijl hij Wonpil aankijkt, en als laatste komt hij aan bij Young Hyun die hem met over elkaar geslagen armen en een gefronsde blik aan kijkt. "Mysterie." Jae houdt zijn handen voor zijn gezicht en veegt ze langzaam opzij, alsof het woord op die manier in de lucht zou verschijnen. Iets wat zonder twijfel in zijn gedachten al wel gebeurd is.
"Vandaag kan niks ons meer tegen houden, we verwoesten al onze angsten en remmingen." Jae steekt een vuist in de lucht. "Eerst zetten we onze angsten opzij, daarna creëeren we een meesterwerk." hij steekt zijn hand nu plat voor zich uit en wacht tot de rest hun handen er op leggen. "Waarom komt deze speech me zo bekend voor?" mompelt Sungjin die kort nadenkt, hij kan zich echter niet voor de geest halen waar zijn vriend deze monoloog nu weer van gestolen heeft. Als laatste legt Sungjin zijn hand op die van de anderen.
"Kom op jongen, we kunnen dit!"