STANDARTLARIN ÖTESİNDE!

Ya aşk girerse?

Hayatım boyunca hiç etek giyemedim,hiç parka gidemedim,bir kez olsun okul veya evden başka gidecek bir yerim olmadı.Ve bunlar gibi bir çok şey...Şimdi saflığımdan geriye bambaşka bir kız kaldı.Bunların bütün nedeni dayakçı (söylerken tiksiniyorum)babam Ve onun bir çok gelip geçen karıları.Annem beni doğururken öldü.Hep kül kedisi gibi perimin gelmesini bekledim ama o hiçbir zaman bana uğramadı.Küçükken sabaha kadar uyumazdım ben uyurken gelicek diye sabah da uyuyamazdım gerçi uykum 9:00'ı biraz geçse yerdim tokadı yüzüme.Hep içimde bir umut vardı belki bir gün beni sever diye ama büyüdükçe umutlarım küçüldü.Eskiden televizyonda eski bir filmin tekrarı gösterilince konu çoğunlukla baba kızın hikayesi olurdu.Belki filmdeki gibi davranırsam o babalar gibi olur sanardım.O kızlar gibi babama her naz yaptığımda kendimi yerlerde bulurdum canım çok yanardı ama her zaman onu içten içe affederdim.Hep kendime bir bahane bulurdum onu affetmek için yorulmuştur,istemeden yapmıştır,canımı yakmak istememiştir,illa ki beni seviyordur...Hiç çocukluğumu yaşayamadım,yaşatmadılar.Hep prensesler gibi elbise giyinmek istemişimdir ama hiç bir zaman bir elbisem olmadı.Korktum.Canınım yanmasından korktum.Ama o evi terk edeli 4 yıl oluyor artık babamın korkusundan değil kendi isteğimden etek giyinmiyorum kuralları bozuyorum, Kızlar geceleri geç saatlere kadar dışarda kalamaz mı?şort giyinmek namus meselesi olmuş,erkek dostların olamaz bir erkekle samimiysen mutlaka aranızda bir aşk olmalı değil mi?Kızlar makyaj yapmayınca bakımsız oluyorlar değil mi?Saçlarına 5 saat maşa yapmak yerine 2 dakikada topuz yapıp toplamak aykırı değil mi?Kızlar küfür edince terbiyesiz oluyor değil mi?Ya değilse?Ya kuralları bozuyorsam?İnsanların" standart kız" hayalini altüst ediyorsam?Başkaları beni sevsin diye değil,her yaptığımı kendimi sevmek için yapıyorsam?Bu kuralları sadece davranışlarımla değil bedenimle de bozuyorsam?Kilomla?Saçımla?ayak numaramla?gözlerimle?bakışlarımla?Hepsi olabilir önemli olan kendimi sevebilmem başkalarının ne dediği umrumda değil sanki bilmiyorum mahallede takma adımın ruh hastası olduğunu?Apartmanımda yaşayan küçük çocukların başka çocuklara benim hakkımda anlattıkları korku hikayelerini?Hepsini biliyorum ama umrumda değil hatta bazen düşününce komik geliyor.Peki ben böyleyken ya hayatıma aşk girerse?