MAHKUM!

41~yeni bir hayat...

Ozanın öfkesi artık kontrolsüzleşmisti...önündeki sehpayı tekmesi ile devirip ozanın yakasına yapıştı...engelleyecek fırsatım bile olmamıştı...olsaydı da bu dehşet ve şaşkınlık içinde ona güç bulamazdım..

Ordaki bir kaç polis memuru ozanı engellemeye yeltense de ömer onları bir el hareketi ile durdurdu...Şimdi ona dokunmanın sırası değildi...her şeyi yerle bir edebilirdi...

"Ne özrü lan?özür falan dileme benden...özür dilenecek bir şey yok...imkansız bu...şu kelepçeleri çöz ve beni uyandır bu rüyadan hadi"

Ömer yine tepki vermiyordu..inkâr etmiyordu..ikimiz de delirmek üzereydik..ozan elleri ömerin yakasında bir süre bekledikten sonra yavaş yavaş kendisini çekti..

Köşede duran mithat beye baktı..mithat beyin yüzünde utanç yoktu..kızgınlık yoktu...suçluluk yoktu...sadece korku vardı...panik vardı...hapis korkusu...

Elleri havada hala ömerin boğazını tutar gibi dururyordu..onları sanki bir kuvvet sıkıyormuş gibi zorlukla indirdi..o sırada ömer diğer polislere bir göz hareketi yaptı ama ikimiz de anlamadık..üzerinde da durmadık..

"Sen.."dedi..
Korktuğu bir şey üzerine geliyormuş gibi gözlerini sıkı sıkı kapatıp ovuşturdu...

"Sen ciddi misin?" Dediğinde sesi hırıltılıydı..yavaş yavaş vücut fonksiyonları duruyor gibiydi..korkmaya başladım...gözleri birden kıpkırmızı olmuştu ve sesi kısılıyordu..

Yanına gittim..
"Nolur sakin ol korkuyorum.."

Bana döndü..beni ilk defa görüyor gibi yüzümü inceliyor gözlerini kısıp uzaktan bakıyordu..
"Duydun mu?"dedi..sesi iyice kısılmıştı..
"Ne dediğini duydun mu?"

Dolan gözlerimi hemen bastırdım..Şimdi burda olmazdı..Ama içimdeki yoğun ağlama isteği konuşmamı engelliyordu..ancak kafamı sallayabildim..konuşursam sesim titreyecekti..

"Geberteceğim"diyerek mithat beyin olduğu tarafa döndüğünde ikimiz de ikinci şoku yaşadık..

Orda yoktu..demek ki ömer kaş göz işareti yaparken bunu söylemişti..şu anda yapılacak en mantıklı şeydi..eğer burda olsaydı az sonra o mezarda, ozan hapiste olabilirdi..

Eli ile işaret ettiği yerde olmadığını görünce tekrar ömere döndü..
"Nerde o?"

"Onu öldürerek onun işini kolaylaştırmana izin vermeyeceğim"diyen ömeri tuttuğu gibi burnuna bir yumruk attı..

Bu öfkeyi bir şekilde atmazsa gerçekten burada düşüp ölecekti ama olan ömere olmuştu..

Burnunda akan bir damla kanı sildikten sonra ilk önce ozana doğru gelen polisleri uzaklaştırdı ve olduğu yerde karşılık vermeden konuştu
"Bana istediğini yap..o adama dokunamayacaksın..o cezasını ölümle değil hapiste çürüyerek alacak.."

Yanında bulunan komidinin üzerindeki bütün vazo ve antika eşyaları bir hareket ile yere devirirken salona büyük bir şangırtı hakim oldu..Ama ozanın sesi daha yüksekti..
"Sen...sen ne anlatıyorsun lan? Böyle beni durduracağını mı zannediyorsun?12 yaşından beri onu nasıl öldüreceğimi hesaplıyorum lan ben.."

Sözün burasında öksürmeye başladı...Ama normal bir öksürük değildi sanki ciğerinden değil kalbinden geliyordu..

Kısa bir öksürük nöbetinden sonra nefes alamamaya başladı..sırtına hafifçe vuruyor su vermeye çalışıyordum ama olmuyordu..çaresizce ömere baktım..
"Bir şey oluyor yardım et!"

O da en az benim kadar çaresiz ve şaşkındı..ozan eli ile tişörtünün yakasını çekiştiriyor sanki ordan nefes alacağı bir delik bulmaya çalışıyordu...aynı zamanda ağzından nefes almaya çalışıp da alamadığı için öğürmeye benzer şiddetli sesle çıkartıyordu..