Paper Planes (Sandejas Siblings: Companion Book)

Kabanata 11

Kabanata 11

I WAS PREOCCUPIED on my way back to the university, instead of going here with Auntie Agnes, ako na lang bumalik mag-isa. Dinahilan ko lang na makikita siya ni Jer kung sakali pero ang totoo ay gusto lang mapag-isa.

He passed the exams to Harvard. He'll go to the law school there, he'll reach his dreams. What's saddening about it, Lena?

Dapat na masaya ka sa kasintahan mo dahil doon! You should be glad he'll fly for his dreams.

Dahil ba malalayo siya sa 'yo? Pero bakit ko siya pipigilang lumayo kung iyon ang pangarap niya?

I noticed Ejercito sitting on the entrance of the university the moment I got in. Pinaglalaruan niya ang bola ng soccer habang nakasampay sa balikat ang coat at nakabukas ang butones ng uniporme.

My bad boy of a boyfriend looks good on that spot, I saw a lot of girls looking at him, silently admiring him but all the adoration vanished the moment Ejercito saw me.

"Lena!" He stood and like a kid, hopped his way towards me habang hawak-hawak ang bola.

"Jer..." I greeted and flashed a small smile.

"Late ka ata," pansin niya nang masalubong ako.

"Uhm...sinamahan ko si ang Papá at may inasikaso," dahilan ko.

He stared at me for a while, his deep blue eyes glistening tila binabasa ako.

"Stop smiling fakely, hon." Komento niya. Doon na tuluyang bumagsak ang balikat ko at nawala ang ngiti sa mga labi.

"H-Huh?" buong pagtataka kong tanong.

"I know your sincere smiles so I can distinguish which one is fake when I saw one." Aniya at nakagat ko ang labi ko nang kunin niya mula sa akin ang libro kong hawak at inabot ang bag ko.

"Jer...ako na." I tried pulling my bag pero umiling siya at inilagay sa kanyang balikat ang bag ko bago hinawakan ang libro ko habang hawak ang bola.

"May problema ba?" Marahang sabi niya at hinanap ang mata ko.

"Wala naman," I sighed and looked at his eyes. "Medyo napasama lang siguro ang gising ko kaninang umaga." I lied.

"Bakit? Nalaglag ka sa kama?" Kumunot ang noo niya at marahang inabot ang siko ko. "Are you hurt, hon? Do you have scratches or—"

"I'm totally good," napatawa na ako roon at kumapit sa braso niya at nag-umpisa na kaming maglakad. "Masama lang ang gising pero okay na siguro dahil sa 'yo."

He stopped. I swear I saw his cheek reddened with my remark.

"Damn, hon." He groaned and stared at me. "Dahan-dahan naman magsalita ng ganyan, bumibilis ang puso ko."

I chuckled, kinurot ko ang baywang niya. Napatalon siya at tumawa sa akin. Naglakad kami patungo sa room habang nakakapit ako sa braso niya at pinagtitinginan kami.

It isn't new to them so they won't mind. Sa ilang taon ba naming magkaibigan ni Ejercito ay hindi na kami mapaghiwalay kaya normal na sa kanilang ganito kaming kalapit dalawa.

Some says, inaalipin ko raw ang kanilang iniirog na Sandejas dahil pinagbibitbit ko ng gamit ko pero hindi ko naman talaga pinipilit ang isang 'to noon, he wants to carry my bag so, I'll let him.

S'yempre, dakila lang ang puso ni Jer! Well, iyon ang akala ko pero may gusto na pala sa 'kin, hindi ako na-inform!

Ang nakakagulat siguro ay kung maghahalikan kami rito sa gitna! That would be more shocking, I guess.