Άνω των δεκαοκτώ...

Κεφάλαιο 34 (Τελευταιο.)

"Περιμένετε έχω δυο υποχρεωσεις ακόμη." Είπα και κοίταξα το παράθυρο. "Πηγαίνετε ετοιμάστε βαλίτσες και συναντήστε με εδω σε μια ώρα εντάξει;" Είπα και κούνησαν το κεφάλι τους καταφατικά.

Ξεκίνησαν και εγω μπήκα μέσα στο σπίτι.

"Ήρθε η ώρα." Είπα και ένιωσα τα μάτια μου να καίγονται. "Ήρθε η ώρα.." Είπε και ένα δάκρυ κύλισε από το μάγουλο του. "Steve σε ευχαριστω που ήσουν δίπλα μου! Σε ευχαριστω που ήσουν το αφεντικό μου. Σε ευχαριστω που ήσουν ο καλύτερος μου φιλος και σε ευχαριστω που ήσουν ο αδερφός που ποτέ δεν είχα." Είπα και έπεσα στην αγκαλιά του και τα δάκρυα μου απελευθερώθηκαν. "Και εγω σε ευχαριστω Κάλλη! Θα μου λείψεις παρά πολυ και σου υπόσχομαι και εγω ότι θα έρθω στην Ελλάδα να σε δω!" Είπε και έσπασε η αγκαλιά μας. "Αντιο Steve." Είπα και πλησίασα την πόρτα με δάκρυα στα μάτια. "Αντιο Κάλλη. Να προσεχείς. Και να ξέρεις ότι ο Nathan σε αγαπάει πολυ." Είπε και αυτός με δάκρυα στα μάτια και με χαιρέτησε.

Πήρα την βαλίτσα και έφυγα.

Με το skate μου πήγα στο διαμέρισμα του Daniel και χτύπησα το διπλανό διαμέρισμα. Η γριούλα με τα μισόκλειστα ματάκια της εμφανίστηκε. " Μπράβο παιδί μου. Χαίρομαι για εσενα." Είπε και την αγκάλιασα προσεχτικά. "Ευχαριστω." Είπα με δάκρυα στα μάτια. Χαμογέλασε και μου έπιασε το χέρι. "Παρε αυτην την εικόνα. Και όταν μπεις μέσα στο αεροπλάνο βγάλε την κορνίζα και δες το σημείωμα. Αλλά όταν μπεις στο αεροπλάνο." Είπε και με αγκάλιασε συμπονετικά. "Ευχαριστω. Για όλα." Είπα και έφυγα με δάκρυα στα μάτια. "Σε αγαπώ κοριτσι μου." Άκουσα να λέει και δάκρυσα.

Έφυγα από εκεί και πήγα έξω από το σπίτι του Steve και περίμενα.

Δεν άργησαν πολυ και ήρθαν με το αμάξι του Daniel. Μπήκα μέσα και χαιρέτησα τον Steve από το παράθυρο. Με χαιρέτησε και αυτός και ξεκινήσαμε.

{•••}

Με το που μπήκαμε στο αεροπλάνο ο Nathan κάθισε δίπλα μου και μπροστά μας κάθισε ο Daniel με την Μαρία.

Θυμήθηκα τα λόγια της γιαγιακας και έβγαλα την εικόνα που μου είχε δώσει.

Ήταν τέσσερα μικρά μωράκια και δυο γιαγιάδες.

Με απορία με κοίταξε ο Nathan και μου έπιασε το χέρι. "Τι ειναι αυτό;" Είπε και τον κοίταξα. "Μου το έδωσε μια γιαγιακα. Μεγάλη ιστορία." Είπα και έβγαλα την κορνίζα και ένα σημείωμα έπεσε στα χέρια μου.

Αγαπητή μου Καλλιρόη.

   Θα εχεις πολλές απορίες τωρα και για αυτό θα σου εξηγήσω τι έγινε. Η γιαγιάκα που ειναι στα αριστερά της εικόνας είμαι εγω και τα μωράκια που κρατάω ειναι εσυ και ο Daniel. Και η γιαγιάκα που υπάρχει στα δεξιά κρατάει τον Nathan και την Μαρία. Πρέπει να σου πω κάτι. Εγω είμαι η γιαγιά σου. Και ο Daniel ειναι αδερφός σου. Η αλλη γιαγιάκα ειναι η γιαγιά του Nathan και η Μαρία ειναι αδερφή του. Δεν είστε τυχαία μια παρέα. Τέλος πάντων ο πατέρας σου ήταν αρχηγός της Μαφίας και μας κρατούσε μακρυά και η μητέρα σου δεν μπορούσε να πει τιποτα.  Ο Σωτηρης ήταν ξαδερφος σου και τωρα ειναι στην Ελλάδα δεν μπορούσε να πει κανεις τιποτα γιατι θα σας σκότωνε ο πατερας σου αλλά ήξερα ότι μια μέρα θα γινόταν αυτό και έτσι θα ηθελα να διαβάσεις αυτό το γράμμα όταν τελειώσουν και γυρίσεις στην Ελλάδα. Τέλος πάντων να ξέρεις σε αγαπάω πολυ και εγω και η γιαγιά των άλλων παιδιών.