Road trip

Deel 63 & 64

“Serieus?” Vol ongeloof kijk ik naar mijn zus. Nooit geweten dat zij zo wraakzuchtig is.

Ze knikt. “Dat is zijn verdiende loon. En als het verhaal van zijn ontslag eenmaal de ronde gaat doen dan zullen mensen zich ook wel afvragen waarom hij ontslagen is. We kunnen binnen no time zijn carrière kapot maken als het een beetje meezit.”

Ik laat me achterover in mijn stoel zakken. Dat klinkt geweldig. Bruno zal nooit meer op nummer eén in de hitlijsten staan, behalve dan in de hitlijst met de grootste losers van de wereld. Zijn agenda zal leeg raken omdat hij niet meer geboekt wordt. De fans voor zijn deur zullen wegblijven en hij kan rustig op vrijdagavond in zijn pyjama op de bank zitten. En als de politie hem niet in de gevangenis krijgt dan ga ik zelf gewoon rechten studeren zodat ik precies weet hoe ik hem achter de tralies moet jagen. “Bedankt voor de inspiratie, No. We maken hem kapot.”

64.      Julia

Wakker worden in Zweden blijkt een rustgevende werking op me te hebben. Voor het eerst in een lange tijd voel ik me gelukkig terwijl ik mijn ogen open. Naast me liggen een aantal lichamen die nog diep in dromenland verkeren. Zonnestralen komen door het dakraam naar binnen en verwarmen de ruimte.

Gistermiddag zijn we aangekomen bij tante Caroline. Omdat het buiten regende hadden we besloten niet onze tenten in de tuin te zetten, maar onze luchtbedden gewoon op zolder te leggen. Nu ziet de zolder van mijn Zweedse familie er dus uit alsof we een slaapfeestje aan het houden zijn. Wat theoretisch gezien ook zo is.

Voorzichtig kruip ik uit mijn slaapzak, zo stil mogelijk om de anderen niet wakker te maken. Ik sluip de trap af en loop door naar de keuken. Daar tref ik tante Caroline en mijn nicht Annika aan de eettafel aan. Ik ga bij ze zitten.

“Goedemorgen Julia. Lekker geslapen?,” begroet tante Caroline me. Er staat zoals altijd een lach op haar gezicht. Zij is de positieveling van de familie. Echt zo’n gezellige tante bij wie je altijd terecht kunt.

Ik knik. “Heerlijk. Bedankt dat we op zolder mochten slapen.”

“Natuurlijk mogen jullie op de zolder slapen. Als jullie niet met zoveel waren geweest, hadden Elin en jij ook bij Anni op de kamer gekund.” Typisch iets voor haar om te zeggen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

Plotseling verandert de gezichtsuitdrukking van mijn tante. Ze legt een hand op mijn arm. “Lieverd, ik heb je moeder gesproken. Ze zegt dat je veganist bent geworden.”

Op een moment als dit wil ik heel graag doen alsof ik geen Zweeds spreek. Ik weet dat mijn moeder aan tante Caroline gevraagd heeft om me in de gaten te houden. Dat heeft ze me zelf verteld. Mam is niet bepaald het persoon dat zoiets verborgen houdt. Ik zou alleen willen dat ze dat wel had gedaan. Dan was dit gesprek misschien iets makkelijker geweest.

“Het is helemaal niet erg, hoor,” probeert mijn tante me gerust te stellen. “We gaan straks wel even samen boodschappen doen.”

“Nee, dat kan niet. Elin heeft een verrassing voor me. Ze kan ieder moment opstaan en dan moeten we gaan.” Ik heb geen idee wat Elin voor me in petto heeft, maar ze heeft me verteld dat we er een flink eind voor moeten rijden. We gaan dus in ieder geval niks hier in Gotenburg doen.

“O ja.” Aan de twinkelende ogen van tante Caroline kan ik zien dat ze weet van de verrassing, maar niet van plan is me iets te vertellen. Nou ja, ik zie het vanzelf wel.

 -

Al vanaf het moment dat we in de auto stappen heb ik het vermoeden dat we naar Stockholm gaan, maar nu begint het er toch aardig op te lijken dat we die stad gewoon voorbij rijden. Ondertussen is mijn geduld echt op. Ik moet weten wat er aan de hand is. “Waar gaan we nou heen? Je mag van de dokter nog helemaal niet zo lang in de auto rijden.”

“Rustig maar, we zijn er al.” Elin slaat linksaf, een kiezelpad op. Nee wacht, het is niet zomaar een kiezelpad, het is de oprijlaan van een heus kasteel. Wat is dit? Terwijl ik mijn ogen uitkijk, parkeert Elin de auto. Ze gooit haar deur open. “Kom.”

Nog steeds verbijsterd volg ik haar naar de brede voordeur van het kasteel. “Wat gaan we hier doen? Dit is geen museum, toch?”

“Alsof ik jou zou meenemen naar een museum. Ik weet echt wel dat ik je daar geen plezier mee doe.” Elin drukt op de bel. Er zit gewoon een bel aan een kasteel. Oké, niet dat ik echt iets anders had verwacht, maar het is toch behoorlijk indrukwekkend allemaal.

Een vrouw in een huishoudstersoutfit zoals ik die wel eens op televisie heb gezien maakt de deur open. Ze zegt dat we haar moeten volgen en dirigeert ons een kamer links van een enorme hal in. “Jullie kunnen hier wachten. De prinses komt er zo aan.”

Mijn mond valt open van verbazing. Ongelovig kijk ik Elin aan. “Prinses Victoria?”

Elin knikt. “Die weet precies hoe jij je voelt.”

“Mijn God, Elin!” Ik weet niet waarom ik me plotseling zo kwaad voel. Omdat ze met wildvreemden over mij heeft zitten praten? Of omdat ze me niet eens de kans heeft gegeven om me hier mentaal op voor te bereiden? “Ze denkt vast dat we gestoord zijn.”

“Echt niet. En roep dat maar niet te hard, want daar heb je haar.” Het feit dat de Zweedse kroonprinses hoogstwaarschijnlijk geen Nederlands spreekt, vergeet ze maar even.

“Hallo meiden.” Met een stralende glimlach op haar gezicht komt prinses Victoria het ruime vertrek binnen. Ze geeft ons allebei een hand, waarbij ze mij extra lang aankijkt. “Dus jij bent Julia?”

Ik zet mijn meest schijnheilige glimlach op. “Sorry, ik spreek geen Zweeds.”

Het levert me een waarschuwende blik van Elin op, die zich meteen weer tot de prinses richt. “Julia spreekt vloeiend Zweeds. Onze moeder komt uit Gotenburg en we hebben daar al heel wat vakanties doorgebracht.”

Victoria lacht naar me. “Je hoeft voor mij niet zo onzeker te zijn, hoor. Hebben jullie zin in een kop thee?”

Totaal overdonderd staar ik haar aan. Vraagt prinses Victoria nou aan ons of we een kop thee willen? In haar paleis? “Eh… oké.”

Nadat Victoria de huishoudster een aantal instructies heeft doorgegeven, gebaart ze dat we moeten gaan zitten. Terwijl ik neerstrijk op één van de banken met zijdezachte koningsblauwe bekleding voel ik hoe mijn lichaam zich iets meer begint te ontspannen. Ik laat mijn blik door de ruimte glijden, maar neem het niet echt in me op. Wat me het meest raakt is dat dit eigenlijk gewoon een huis is, ook al behoort het tot de koninklijke familie. Het blijft een plek waar mensen wonen.

“Zo Julia, je zus vertelde me dat je moeite hebt met eten. Zou je me kunnen vertellen hoe dat zo gekomen is? Je kunt alles tegen me zeggen, ik begrijp precies wat je doormaakt.”

Plotseling vloeien de woorden uit mijn mond alsof ik dagelijks bij haar op bezoek kom. Ik vertel het hele verhaal, zelfs de gedeelten die ik tot nu toe verzwegen heb voor mijn moeder of Elin. Het gaat onvoorstelbaar makkelijk ineens, maar het lucht ontzettend op. Eindelijk iemand die me begrijpt.

- - -

Oké, die lieve Zweedse prinses zal vast niet elke dag een stel tieners op de thee uitnodigen, maar ik wilde dit zó graag schrijven. En ik denk eigenlijk ook wel dat ze zoiets best zou kunnen doen gezien het voor een goed doel is, maar dat ze er geen gewoonte van zou maken. Dus ik hoop dat jullie het leuk vonden en niet stom of zo.