"ဘာ!!"
အိပ္ငိုက္ေနေသာဆရာပါ လန႔္ျဖန႔္ကာထိုင္ခုံေပၚမွမက္တပ္ထရပ္မိသည္အထိ....
"ငါအခုပဲလာခဲ့မယ္.....သူ႔ကိုထြက္မသြားႏိုင္ေအာင္အခ်ိန္ဆြဲထားလိုက္...."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲjaemin....?"
အနားေရာက္လာေသာဆရာ့ရဲဘအေမးကို....
"မသိလည္းျဖစ္တယ္......"
ဆရာမႏိုင္ မိဘမႏိုင္ ပိုက္ဆံရွိသားသမီးေတြပဲပါဝါရွိတဲ့ေခတ္မို႔ ေနာက္သို႔သာေရွာင္ေပးလိုက္ရသည္.....
ျဖစ္ေနၾကမို႔လားမသိ တစ္တန္းလုံးကေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ စာလုပ္တဲ့သူကလုပ္ အိပ္တဲ့လူကအိပ္နဲ႔ ဘာသိဘာသာပင္....
•
အဝတ္လဲၿပီး အိတ္ဆြဲကာ အခန္းထဲကထြက္လာေသာrenjunကို အိမ္ေတာ္ထိန္းအေဒၚႀကီးက ေရွ႕တြင္ကာဆီးကာ ထမင္းစားသြားဖို႔ေျပာ၏
"က်ေနာ္ တကယ္ဗိုက္မဆာလို႔ပါ....."
"သခင္ေလးမွာထားခဲ့တဲ့အမိန႔္မို႔ က်မတို႔လည္းအထြန႔္တက္ခြင့္မရွိပါဘူးရွင့္ ထမင္းစားၿပီးမွ သြားပါ......"
"ခုနမွဆန္ျပဳပ္တစ္ခါေသာက္ထားေသးတယ္ေလ အခုထမင္းဘယ္လိုထပ္စားႏိုင္မွာလဲအန္တီရဲ႕......."
"သခင္ေလးလည္းစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ က်မတို႔လည္းအျပစ္မျဖစ္ရေအာင္ တစ္ဇြန္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္စားသြားပါ....."
အိမ္ေဖာ္ေတြကိုဘယ္လိုၿခိမ္းေျခာက္ေျပာခဲ့ေလသလဲမသိ အားလုံးမ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္ renjunကိုသာအားကိုးတႀကီးၾကည့္ေနၾက၏
ဟင္း
Renjunစိတ္ကိုအဆုံးအစြန္ထိေလ်ာ့ခ်လိုက္ကာ မီးဖိုခန္းထဲလွည့္ဝင္ခဲ့လိုက္သည္....
ထမင္းေလးတစ္ဇြန္းနဲ႔ လူ၁၀ေယာက္ေလာက္အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သြားမွာကိုတားဆီးႏိုင္တာလည္းမဆိုးပါဘူးေလ......
ထမင္းခ်ည္းပဲ တစ္ဇြန္းအျပည့္ခပ္ၿပီး ပါးစပ္ထဲထိုးသြင္းလိုက္သည္.....
"အိုေခၿပီေနာ္ က်ေနာ္သြားမယ္....."
"ဟုတ္ ....ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဧည့္သည္သခင္ေလး....."
YOU ARE READING
My Ocean💦
Fanfiction(Zawgyi) သမုဒၵရာႀကီးေလာက္က်ယ္ေျပာမ်ားျပားလွတဲ့ က်ေနာ့ရဲ႕ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာေတြအားလံုးကို ခဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲအတြက္ရည္စူးခဲ့ေပမဲ့.............က်ေနာ္ျပန္ရခဲ့တာက မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ဒဏ္ရာေတြမွ်သာ........💢💢 (Unicode) သမုဒ္ဒရာကြီးလောက်...
