Kadalasan ang buhay ay di natin matanto, maraming pagkakataon, ang dumarating ay ang mga bagay na di natin sukat akalain. Mayroong mga bagay na nagpapasaya sa atin at marami ang mga bagay na sa kabila ng lahat n ating pagsusumikap tila ba'y wala itong kinahihinatnan. Wala tayong nakikitang magandang bunga.
Sa paglalakbay ko sa buhay, marami akong natutunan, marami akong nalaman, marami akong naranasan. Ang mga pangyayaring ito ang siyang araw araw na nagbibigay ng epekto sa patuloy kong magharap sa bukas.
Alos dos ng umaga, gising na ako. Pansamantalang magninilay nilay, buksan ang tv sa pamamagitan ng remote at pagdakay tatayo mula sa higaan at tutungo sa harap ng computer. Kadalasan ditto sa harap ng computer nawawalang tuluyan ang antok sa kamalayan. Kape ang siyang tangi kung kasama, karamay, kaibigan at siyang nag-iisang saksi ng lahat. Masasayang kabanata at minsan may kasamang luha ito ang nasasaksi ng baso sa aking kamay.
Litaw na ang sikat ng araw. Handa na muling harapin ang panibagong hamon ng buhay. Binuksan ko ang sliding door mula sa aking silid at tumanaw sa beranda. Maingay ang kapaligiran mula sa kasalukuyang construction na ginagawa sa kalapit bahay. Mataas ang aking kinalalagyan at mula rito tanaw ko ang mga nagaganap sa ibaba. Salansang ng sasakyan sa harap ng gusali at mga taong nagmamadali ang siyang namamasdan. Tangan ko ang baso ng kape habang patuloy na nagninilay.
Fifteen minutes before midnight. Ito ang nakita kung oras mula sa casio kung relo. Advanced ito ng fifteen minutes, kaya ang totoong oras sa kasalukuyan ay 12 midnight na. Malamig ang hampas ng hanging na humahalik sa aking pisngi at siyang gumugulo sa maayos kung buhok. Nakaupo ako dito sa tabing kalsada sa ibaba ng building na aking inuupahan. Mangilan ngilan ang mga tao na makikita sa labas at tanging hanay ng sasakyan ang siyang makikita sa magkabilang bahagi ng kalsada. Dito sa bansang aking natunguhan ganito ang matutunghayan, madalas akong magmamasid sa ganitong oras. Kadalasan pagkagaling sa trabaho, bibili ng softdrink at biscuit, uupo sa gilid at hahayaan na lilipas ang oras sa ganitong pagkakataon. Habang sinisip-sip ko ang softdrink mula sa straw, napansin ko na marami at malalaking mga building ang naitatayo subalit di nila naasip nuon pa na darating ang araw na dadami ang sasakyan at isa sa mga magiging problema ang ay parking.
Hating gabi na, subalit maaga pa rin sa ibang mga negosyante, nagbabakasakaling madagdagan ang kanilang kita hanggang sa pagalis ng gabi patungo sa umaga. Bukas pa ang kanilang mga tindahan.
"Bakit nga ba ako naririto pa sa labas at ano ang aking ginagawa sa ganitong oras na?" Natatanong ko sa aking sarili. Malalim ang tinatakbo ng aking isipan habang ako ay nagpapalipas ng oras. Dapat ako ay nasa loob na ng bahay at nagpapahinga?
Mula sa pailan ilan na tao naging madalas ang mga nagdadaan sa aking harapan.
Mula sa dalawang babae, na ang isa ay Filipina at ang kasama ay nasa anyo ng Indian. Naririnig ko ang wikang Ingles na kanilang ginagamit sa pag-uusap. Magkaiba man ang lahing pinagmulan at mayroong kanya kanyang salita, wikang ingles ang nagbubuklod sa kanila. Pinag-uusapan nila ang nakaraang trabaho, suot ang kanilang uniporme na maynakasulat ng pangalan ng restaurant na kanilang pinapasukan, may ilang metro man ang layo mula sa akin subalit makikita parin ito mula aking kinauupuan. Pasalubong sa kanila ay ang grupo ng mga kalakakihan. Apat na lalaki ang magkakasunod, at sa kabilang bahagi naman at dalawang lalaki ang marahang naglalakad. Dumaan sila aking harapan. May isang grupo ng kalalakihan na naupo sa bandang kaliwa, may ilang metro mula sa akin. Naririnig ko ang kanilang mga pag-uusap ngunit di ko ito maintindihan dahil sa ito ay sa wikang Hindi. Madalas magsalita ang lalaking naka polo na kulay puti at kapares ng pantaloon na itim. Sa kaliwang kamay niya ay may hawak na maliit na plastic bag at sa kanan naman ay ang kinakagat na mansanas.
