ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

Κεφάλαιο 47

Οι μέρες πέρασαν, με τον Σίμο  να κάνει ότι μπορεί για να κρατήσει τον Νικόδημο μακριά μου. Εκείνος αν και το καταλάβαινε, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν κατάλαβα οτι η μητέρα μου τα ήξερε όλα  και συμφωνούσε με το σχέδιό μας, σε αντίθεση με τον πατέρα μου που είχε θυμώσει και μου φώναζε συνέχεια να πω οτι δεν θέλω να μείνω και να επιστρέψω μαζί τους.

Τελικά όλοι πήραν απόφαση οτι δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω μαζί τους και έτσι έφτασε η μέρα που μαζί με τον Σίμο και τον πατέρα του, στάθηκα στην είσοδο του παλατιού για να τους αποχαιρετίσω. Η μητέρα μου με χαιρέτησε συγκινημένη και η βασίλισσα εγκάρδια, όμως ο πατέρας μου με αγριοκοίταζε και σχεδόν δεν μου μίλησε, ενώ ο Νικόδημος αγνοώντας κάθε πρωτόκολο έσκυψε στο αυτί μου και είπε με οργή: " Μην νομίζεις οτι θα περάσει το δικό σου. Πολύ σύντομα θα έρθω να σε πάρω."

Η φωνή του Σίμου ακούστηκε προειδοποιητική, σχεδόν απειλητική δίπλα του: " Βασιλιά Νικόδημε,... θα πρέπει να έρθετε και πάλι να μας επισκεφτείτε. Θα σας περιμένουμε." 

Ο Νικόδημος αφού τον κοίταξε σχεδόν με μίσος απομακρύνθηκε.

Όταν είδα την ομάδα να φεύγει αισθάνθηκα ανακούφιση και ελευθερία, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό.

Αργότερα ο Σίμος με οδήγησε στον αρχιερέα. Ήταν ένας μεγάλος άντρας κοντά στην ηλικία του πατέρα μου. Το πλατύ χαμόγελό του και η προθυμία του να μου εξηγήσει ότι τον ρωτούσα με έκανε να τον συμπαθήσω αμέσως. Ο Σίμος αφού βεβαιώθηκε οτι αισθανόμουν άνετα μαζί του, έφυγε αφήνοντάς με μόνη.

Ο αρχιερέας στο βασίλειο του Σίμου δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον πατέρα μου και είχε πολύ περισσότερες ικανότητες. Μαζί του άρχισα σιγά σιγά να ανακαλύπτω τις δυνάμεις μου και το μέγεθός τους.

Με άφησε να μελετήσω τα βιβλία που βρισκόταν στην μεγάλη βιβλιοθήκη, που βρισκόταν στο πίσω μέρος του ναού, λέγοντάς μου οτι με την μελέτη, το μυαλό μου θα άνοιγε ακόμη περισσότερο γιατί πιθανόν θα ανακάλυπτα δρόμους σκέψης που ποτέ πριν δεν μπορούσα να φανταστώ.

Πράγματι μέσα από αυτά τα βιβλία έμαθα για τις τρομερές δυνατότητες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος σαν και εμάς, όπως επίσης οτι οι δικές μου δυνατότητες, που ήταν περισσότερες από του πατέρα μου, ήταν μικρές σε σχέση με άλλους αρχιερείς.

Κάθε απόγευμα όταν και ο Σίμος τελείωνε με τις υποχρεώσεις του, ερχόταν για να με συνοδεύσει. Στο διάστημα αυτό τον γνώρισα καλύτερα και διαπίστωσα πόσο καλό χαρακτήρα έχει. Ενδιαφέρεται για τους υπηκόους του και προσπαθεί να βοηθάει όπου μπορεί.