Hayat hep oynadı oyununu üzerimize bir şekilde, o eğlendikçe biz hep üzüldük. Küçüklüğümden beri bir türlü mutluluğu tadamadım hep bir oyunun içine düştüm artık kullanılan bir kız olmuştum açıkçası. 6 yaşında babam öldükten sonra başladı benim mutsuz hayat hikayem. Annem her gece başkasının yanına giderken evde yalnız kalmaya alışmıştım artık. Bir insan hiç mi düşünmezdi evladını hiç mi umursamazdı. Yaşıtlarım okula annelerinin ve babalarının ellerini tutup koşturarak neşeli şarkılar söyleyerek girerken ben hep bir burukluk ve hayal kırıklıklarıyla girerdim.Okulda hiç istenmeyen biri oldum ben sınıftaki çocukların anneleri hep acıyarak bakardı bana fark ederdim ama hep susardım sonuçta annem yoktu yanımda değil mi?
İlkokulu ve ortaokulu öyle böyle bitirdim zordu,yaşamak gerçekten zordu. Aslında bir çocuğa ölmek lafı ne kadar yakışabilirdi ki? Lise' ye geçmiştim artık. Annemsiz 9 sene nasıl da çabuk geçmiş toplasan bunca senedir ne kadar görmüşümdür bilinmez. Okullarının açılmasına bir kaç gün kalmıştı odam da yatağımın yan tarafında oturup camdan dışarıyı seyrediyordum. Odamın manzarası uzakta olan bir çocuk parkına da bakıyordu. Hayatta ki şansım buradan da belli olmuyor mu?
