Ένα Αντίο Για Τη Χίλαρυ

Ένα Αντίο για τη Χίλαρυ. Μηνά Τσαμπάνη.

Ήταν δεκαέξι χρονών...

Η μικρή Χίλαρυ ήταν δεκαέξι χρονών.

Πολλοί λένε πολλά για αυτή την ηλικία. Οι περισσότεροι λένε ότι ο άνθρωπος σε αυτή την ηλικία είναι ένα μικρό μπουμπούκι που σιγά- σιγά μετατρέπεται σε ένα άνθος, ικανό να σαγηνέψει και να κλέψει τις εντυπώσεις. Άλλοι λένε ότι αυτή η ηλικία είναι μια αφετηρία και πάλι άλλοι λένε ότι είναι ένα σταυροδρόμι. Για εκείνη, όλα αυτά ίσχυαν και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό. Ήταν στην αρχή της, στην ακμή της. Είχε όλα τα προσόντα να ανθίσει και να σαγηνέψει όλα τα βλέμματα. Είχε την ευχέρεια να επιλέξει τον δρόμο της και να φτάσει στην δική της Ιθάκη με το μέσο που είχε επιλέξει. Η ζωή της χαμογελούσε και ήταν διατεθειμένη να της προσφέρει το καλύτερο που διέθετε. Όλα αυτά, σίγουρα, ίσχυαν για εκείνη μέχρι πριν από δύο ημέρες... Πριν από εκείνη την νύχτα που άλλαξε τη ζωή της.

Τώρα... Τώρα, ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Μέσα της ένιωθε λες και είχαν περάσει από πάνω της πέντε μαρτυρικές δεκαετίες. Ένιωθε τόσο κουρασμένη, ένιωθε τόσο μουδιασμένη. Έβλεπε επίσης και ένα τεράστιο ογκόλιθο που είχε θρονιαστεί ακριβώς μπροστά από το σταυροδρόμι της και της απέκοπτε κάθε είδους πρόσβαση για την Ιθάκη της. Είχε κλάψει, είχε ουρλιάξει τόσο πολύ όντας δέσμια του πένθους της. Θεωρούσε ότι είχε ήδη καταφέρει να ξεπεράσει το πρώτο στάδιο, αυτό της άρνησης καθώς είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι οι γονείς της... δεν θα ήταν πια κοντά της. Τώρα ήταν δέσμια του θυμού της. Θυμό για τον εαυτό της γιατί μόνο εκείνος ευθυνόταν για αυτό που συνέβη.

Ένας χείμαρρος από σκέψεις άσχετες η μια από την άλλη, διάβαιναν τους διαδρόμους του μυαλού της καθώς βρισκόταν κουλουριασμένη στην άκρη του κρεβατιού του ξενώνα. Εκεί κοντά υπήρχε ένα παράθυρο που της επέτρεπε να χάνεται στον ορίζοντα και να νερώσει μια ιδέα το φαρμάκι των πρόσφατων αναμνήσεων.

1.

Ο καιρός δεν θύμιζε καθόλου ότι ο Αύγουστος ήταν ακόμη εδώ. Μια γκρίζα νεφελώδη αέρια μάζα έκρυβε τον καλοκαιρινό Ήλιο και ένα παγωμένο μελτέμι κουνούσε τα λευκά άνθη της βουμκαβίλιας που είχαν τυλίξει το παράθυρο εξωτερικά, δεξιά και αριστερά. Καμιά φορά τα πηγαινοέφερνε και πάνω κάτω ανάλογα με τη φορά. Φαίνεται ότι το τοπίο αντανακλούσε τη λύπη που όργωνε το μυαλό της.

Μια σειρά από διαδοχικά χτυπήματα στην πόρτα έκλεψαν για λίγο τη προσοχή της. Εστίασε τη προσοχή της στη πόρτα.