Duizend wegen, één keuze

Deel 1

Ik kan niet geloven dat het al 3 jaar geleden is. Op deze doodgewone dag veranderde mijn leven. Ik, Kristel Maes, een doodnormaal meisje, had hier enkel over kunnen dromen. Of ik spijt heb van deze tijd? Ik denk het niet. 

"Kristel!"
"Kristel, opstaan!"

Half 10 's ochtends, altijd hetzelfde verhaal. Ik ben weer veel te laat gaan slapen en ik geraak absoluut niet uit mijn bed. 

"Kristel, je moet straks naar de Chiro, doe nou eens voort," zegt mama. 

Weeral een nieuwe jeugdbeweging, dan toch maar eens de Chiro een kans geven. Mijn geschiedenis met jeugdbewegingen, dat is een hele lijst. Ik zit al sinds mijn 6 jaar bij de Scouts, maar toen ik 12 was, kwam ik tot de conclusie dat het niet echt mijn ding was. Maar mama zei altijd: "Proberen kan geen kwaad." Dus na even stil zitten, had ik de Scouts toch nog maar eens een kans gegeven. 

"Kristel, ik heb er genoeg van, kom nu naar beneden!"

Mijn mama wordt altijd zo kwaad om de kleinste dingen. Soms vraag ik me echt af of zij mij wel begrijpt. Om terug te komen op mijn verhaal, na 6 jaar terug in de Scouts had ik er weer genoeg van. Het was altijd hetzelfde met die meiden daar. Er waren kliekjes en ik was altijd alleen. Gelukkig had ik nog Cynthia, maar daar vertel ik straks meer over. Ik voelde me onzichtbaar en niemand keek naar me om. Ik hoopte dat het beter zou worden, zeker nu dat ik leiding ben. Maar het werd enkel erger. Dus nu zitten we hier, mijn eerste zondag in een nieuwe jeugdbeweging. 

Na het afschuwelijke geschreeuw van mama te moeten aanhoren, besluit ik om dan maar eens om op te staan. Ik strompel uit bed en val bijna over mijn stapel vuile kleren. Eerst douchen of eerst mama geruststellen dat ik nog leef. Al geeuwend wandel ik naar beneden en zoek mijn weg richting de keuken.

"Eindelijk, hier ben je," zegt mama op een zagende toon.

"Wat eten we voor ontbijt," zeg ik bot.

"Ook een goedemorgen voor jou, schat!", roept mama geïrriteerd.

Mama begrijpt me niet. Ik heb overduidelijk geen zin in deze dag en dat heb ik haar al vaak proberen duidelijk maken. Als ze nou eens zou luisteren. 

"Om 11u moet je klaarstaan, we moeten nog langs oma voordat je naar de Chiro gaat," zegt mama. 

"Mam, ik ben geen klein kind meer!", roep ik boos. Ik ga elke woensdag naar oma en dat weet ze goed genoeg. "Ik fiets wel," zeg ik. 

Ze kijkt me boos aan en rolt met haar ogen. 

"Je doet maar."

-

Eindelijk in de badkamer, eindelijk rust. De vragen schieten me te binnen. Wat moet ik aandoen? Ik besef dat ik geen Chiro uniform heb. Ik kan toch moeilijk in mijn Scouts uniform gaan? Wat als niemand me leuk vindt? Die gedachte heb ik wel vaak. Wat doe ik dan? Ik pieker te veel, eerst een kalmerende douche nemen, dat zal misschien helpen. 

Ik kijk in de bedampte spiegel en zie enkel het topje van mijn neus. Is het daarom dat ze me pestte? Omdat mijn neus een klein beetje scheef staat? Of omdat mijn linker oor een paar millimeter groter is dan mijn rechter? En opeens voel ik me weer klein en alleen. Oma vertelde me altijd: "Niets houdt je meer tegen dan je eigen onzekerheden." 

- 

Het bezoekje bij oma heeft me echt goed gedaan. Ze was weer heel lief en had natuurlijk weeral zelfgemaakte koekjes gebakken. Mama was weeral aan het zagen over hoe dat papa een nieuwe vriendin had. En Jeff, mijn broertje, zat zoals gewoonlijk als een dwaas voor de televisie. 

Toen ik naar huis fietste, kwamen alle gevoelens weer boven. Straks is het zover en ik sta er helemaal alleen voor. Was Cynthia hier maar. Ze staat altijd voor me klaar en ik kan haar altijd vertrouwen. Vroeger waren Cynthia en ik eigenlijk niet zo'n goede vrienden. Nu ik ouder ben besef ik pas hoeveel zij voor mij betekent. 

Ik heb Cynthia 7 jaar geleden leren kennen. Papa nam me mee naar de manege voor de eerste keer. Ik had al lang een fascinatie voor paarden, maar durfde nooit de stap te maken. Het was een wonderbaarlijke wereld, overal stallen vol paarden en pony's. Hier kon ik enkel maar van dromen. Saskia, de baas van de manege gaf me een rondleiding en ik voelde me meteen thuis. Het stond in de sterren geschreven, hier hoorde ik thuis. 

Na enkele weken was de manege mijn tweede thuis geworden. Ik zat er bijna elke dag. Saskia had ook groot nieuws voor mij. Ik kreeg een paard! Papa zag al snel dat dit echt mijn passie was. Als verrassing had hij samen met Saskia een paard uitgekozen. 

En op die dag zag ik Cynthia voor de eerste keer. Ik liep in de stallen en daar stond ze dan. Blonde manen en twee grote bruine ogen staarden me aan. 

"Is dat ding mijn paard!", schreeuwde ik.

Ik zal nooit vergeten hoe teleurgesteld ik was. Al die tijd wou ik een zwart paard en papa wist dit al te goed. Ik wou niet verwend overkomen en accepteerde het maar. Het heeft maanden geduurd voordat we naar elkaar toegroeiden. Cynthia werkte nooit mee en was zeer koppig. Nu besef ik pas hoe hard we op elkaar lijken. Cynthia werd vaak ook onrustig als ik haar aanraakte. Op een manier kon ze mijn onwennigheid aanvoelen. Al die tijd dat we niet overeenkwamen, was echt mijn fout. Tot vandaag de dag heb ik hier nog altijd spijt van. 

-

"Pas op waar je fietst!"

Door al dat denken aan Cynthia, was ik bijna tegen de fietser voor me gebotst. De schreeuwende fietser die me uit mijn gedachten had gezet, raasde me nu snel voorbij. 

"Ogen op de weg, dagdromer," zegt hij snel. 

Ik schaam me en fietst vlug door. Straks kom in nog te laat op mijn eerste zondag. Hoe kon ik nou zo wegdromen. Was Cynthia hier maar, nu mis ik haar nog meer. 

Helemaal uitgeput kom ik aan in de Chiro. Met een hoofd zo rood als een tomaat stap ik van mijn fietst en adem ik een keer diep in en uit voordat ik de poort binnenwandel. Ik kijk om me heen en voor zover ik kan zien, ben ik nog vrij vroeg. Ik zie in de verte enkele jongeren staan en besluit maar om op ze af te stappen. 

"Jij moet Kristel zijn als ik me niet vergis," zegt een onbekend meisje. 

Ik knik verlegen en lach vriendelijk.

"Ik ben Marissa, leuk je te ontmoeten."

"Ik kijk er naar uit," zeg ik al fluisterend. 

Uit het gebouw hoor ik verschillende stemmen. Ze komen onze richting uit. Een aantal jongens wandelen het gebouw uit en komen bij het groepje staan. 

"Ja, ik had dat gisteren ook, tegenwoordig kunnen mensen echt niet fietsen," zegt één van de jongens.

"Bij mij juist hetzelfde, vandaag een domme griet tegenkomen op de weg," zegt de bruinharige jongen al lachend.

"Mijn zusje kan beter fietsen en zij is amper 5," roept hij nog eens. 

Ik herken die stem. Ik draai me om en ik zie hem. Hij kijkt geschrokken naar mij en zwijgt snel. Ik word rood van schaamte en draai mijn hoofd snel weg. Hij is het, de jongen die mij wakker riep uit mijn gedachten. 

"Jij bent de nieuwe toch," zegt hij snel.

"Dat belooft," zegt hij al lachend tegen zijn vrienden.