Bunca yıl, bunca mevsim beklediklerim bunlarmıydı?
Depremlerde kalmış kağıttan evler gibi yıkılmak mıydı tüm beklentilerimin, yangınlarımın ödülü?
Oysa ne hayaller kurmuştum!
Hazanlarda dökülse de yapraklarım,
başım dik beklemiştim seni.
Demli çayım olmuştu hayallerin,
her yudumda gözlerimi kapatıp
tebessüm ettiğim...
Bir ömür yaşadım sensiz, ki her saniyesi bir ömre bedeldi.
Ve bir ömür sonra senli birkaç gün.
Ki bin ömür olsa ne fayda
sonu sensizlik olduktan sonra.
Bu yıkım çok ağır geldi bana.
Küçüldüm,
bir karınca kadar küçüldüm sonunda.
Ki karıncanın bile yaşama arzusu,
ümidi vardır.
Ya benim neyim kaldı.
Benim tüm varlığım,
arzum, ümidim sendin.
Ve gittin…
Ne sevdan anladı sevdamı,
ne de sen anladın yangınlarımı…
ŞİMDİ OKUDUĞUN
💛SEVGİLİYE MEKTUPLAR-2💛
PoetryBir insan nasıl sevilir hatırlamıyorum. Öğret bana. Tut elimden, gözlerimin içine bak, okula başlamış çocuğa alfabeyi öğretir gibi, kırk yıllık budiste namaz kılmayı öğretir gibi, sabırla öğret bana seni sevmeyi. Merhameti ve şefkati elden bırakma...
