Πέρασαν εννιά μήνες από την τελευταία φορά που τον είδε. Έμενε μαζί με τον ξάδελφο της τον Αχιλλέα στην Κέρκυρα. Είχε κάνει αγοράκι και του έμοιαζε όλο και πιο πολύ,αυτό την έκανε να νιώθει περισσότερο άσχημα και να πιστεύει πως ποτέ δεν την αγάπησε πραγματικά.
Είχε κρατήσει επαφές με τον πατέρα του Francesco και του είχε μιλήσει για το μωρό.Φέτος το καλοκαίρι θα το περνούσαν στο Μιλάνο στο σπίτι του παππού Giovanni.Tον Francesco δεν θα τον έβλεπε ή τουλάχιστον έτσι πίστευε γιατί τώρα πια ζούσε στην Ρώμη με την Μόνικα(αυτό που ήθελε πάντως το πέτυχε)και έτσι δέχτηκε να πάει.Μαζί της πήγε και ο Αχιλλέας , θα καθόταν μόνο μία εβδομάδα και θα έφευγε.
Giovanni «Βenvenuti»
Αλεξάνδρα «Ciao Padre come stai?»
Giovanni «Bene. E voi? Come era vostro viaggio?»
Αλεξάνδρα «Μία χαρά ήταν το ταξίδι μας πατέρα.»
Giovanni «Ο νεαρός μαζί σου ποιος είναι;»
Αλεξάνδρα «Ο ξάδερφός μου, ο Αχιλλέας»
Giovanni «Α! Γεια σου παιδί μου χαίρομαι που σε γνωρίζω .Περάστε»
Αχιλλέας «Και εγώ κύριε Giovanni»
Giovanni «Τι κάνει ο μικρός μας κατεργαράκος;»
Αλεξάνδρα «Μεγαλώνει μέρα με την μέρα»
Giovanni «Του μοιάζει πολύ .Αχ κορίτσι μου γιατί σου το έκανε αυτό;»
Αλεξάνδρα «Δεν ξέρω πατέρα και ούτε πρόκειται να ψάξω, για μένα όλο αυτό έχει τελειώσει»
Αχιλλέας «Με όλο τον σεβασμό δεν χρειάζεται να ξύνουμε παλιές πληγές»
Giovanni «Έχεις δίκιο Αχιλλέα δεν πρέπει να κοιτάμε το παρελθόν αλλά μόνο το μέλλον»
ROMA
Μόνικα «Έλα αγάπη μου θα αργήσουμε στην δεξίωση»
Francesco «Έλεος αυτή η γυναίκα .Έρχομαι!»
Μόνικα «Άντε αγάπη μου πάμε»
Francesco «Σταμάτα να με λες ''αγάπη μου''»
Μόνικα «Έχουμε παντρευτεί πια Francesco πως να σε λέω;»
Francesco «Francesco έχω όνομα»
Μόνικα «Όπως θες»
Από τότε που την είδε για τελευταία φορά δεν θα ξεχάσει το βλέμμα της και τον πόνο που αυτό έδειχνε. Μισούσε τον εαυτό του για αυτό που της έκανε ,που τους έκανε .Αλλά ήταν αποφασισμένος να την βρει και να επανορθώσει για όλα. Θα έδιωχνε μία για πάντα την Μόνικα σε λίγες μέρες. Per sempre!
