2. Bölüm "Az kalsın..."

2.3K 206 207
                                    

"Kendileri ile huzur bulasınız diye sizin için türünüzden eşler yaratması ve aranızda bir sevgi ve merhamet var etmesi de onun (varlığının ve kudretinin) delillerindendir. Şüphesiz bunda düşünen bir toplum için elbette ibretler vardır.”(Rum, 21)

Ağır ağır çıkardım önce onu, sonra masadan güzel bir yer açıp tam ortaya yerleştirdim. Sonra okunmaktan kenarları kıvrılmış o sayfayı açtım yine. Hiçbir zaman sıkılmayacaktım burayı okumaktan, ruhumdan parçaları burada görmekten.

"Saçlarım yine dalga dalga o gün. Salıncakta bir ileri bir geri gidiyordum. Elimdeki rüzgar gülü sallanmanın etkisiyle pır pır dönüyordu.

Sonra ileride oynayan çocukları gördüm, ellerinde bir top vardı ve yakartop oynuyorlardı. Tam salıncaktan indim, yanlarına gidecektim ki ilerideki kaldırımda oturan iki oğlan çocuğu dikkatimi çekti. Renk renk misketleri yere diziyorlardı. Olduğum bölge çok güneşliydi fakat o çocukların oturduğu yer gölgeydi. Hem serinleyecek hem de onlarla tanışacaktım. Hızla yanlarına ilerledim.

İkisi de yere renkli misketleri dizmekle meşguldü. Sonra uzun boylu olan yere tık tık vurduğum pembe ayakkabılarımı gördü ve kafasını kaldırıp yüzüme baktı. Bu çocuk sanırım benden en az üç yaş büyüktü.

Diğeri de kafasını kaldırınca ikisine birden gülümsedim. Sonra da elimi uzattım:

"Benim adım Merve. Sizinkisi ne?"

Uzun boylu çocuk elini uzatıp selamıma nazikçe yanıt verdi. Sonra da benim en çok tanışmak istediğim çocuk gülümseyerek elini uzattı ve "Ben de Burak," dedi. İkisine de gülümsedim.

"Sizi daha önce hiç burada görmedim, yeni misiniz?" Çocukça bir gülümsemeyle, "Biz bu binaya yeni taşındık. Bu da benim arkadaşım," dedi Burak yanındaki çocuğu işaret ederek. Ben de gülümsemesine karşılık verdim.

KADERİMSİNWhere stories live. Discover now