SON İSYAN: MELEZ

1.BÖLÜM: MELEZ KASABASI

Ben Piera Muller.
Yeni Dünya’nın melez büyücüsü.
Eski Dünya’da ki gruplaşma arzusu insan oğlunun en büyük günahıydı.
Zengin-fakir ayrımı, ırk-renk ayrımı, her zaman var olmuştu. Yeni bir Dünya kurulduğunda insanlar evrim geçirdi ve yüzyıllarca varlıklarından habersiz oldukları canlılarla evlenmeye, çoğalmaya başladılar.
Eskiden insanlara masal olarak anlatılan her yaratık, her canlı özgürce ortaya çıkmışlardı.
Ondan sonrası ise büyük bir kaos getirdi.
Gruplaşma ve asil kan takıntısı ortaya çıktı.
Bizler, Melezler ortaya çıktıkça, safkan aileler bizlere karşı çıktılar. Aşkın olmadığı, sadece kendi soyundan biriyle evlenebileceğin bir dünya istediler.

Bizleri hor gördüler ve kendi dünyamızdan sürgüne yolladılar.
Ama bir kadın bunlara karşı çıkmayı başarmıştı.
Krallığımızın en ünlü Baş Büyücüsü Leydi Charlotte, bizlerin sesi olmuştu. Ve bunu başarmıştı.
Bizleri Krallığın uzaklarında bir bölgede topladılar. Bize rahat bir yaşam sundular. Bu şekilde gözlerden uzak olarak yaşadık.
Mutluyduk ve Krallığın özerk bölgesi olarak yaşamımızı sürüyorduk.
Ama bir grup safkan takıntılı insanlar yıllarca sessizliğin ardından bizi yok etmek için planlar kurdular ve gruplaşmaya devam ettiler.
Charlotte öldüğü gün ise bizim kaosumuzun başlangıç günü olmuştu..

*****""

Eğitim alanı kasabaya oldukça uzak bir bölgedeydi.

Hepimiz erken saatlerde kalkar ve reşit olana kadar o bölgede eğitim görürdük.

Bu son senemdi ve sonunda istediğim işi yapabilecektim.

Kasaba dışında çalışmam yasaktı ve ben de Krallığın ve çevresinde ki safkan ırkın olmadığı yerlerde çalışabilirdim.

Özerk bölge ikiye ayrılmıştı.

Kuzey ve Güney diye. Bu iki bölgede de büyük kasabalarda melezler yaşamlarını sürdürürlerdi.

Zaten biz de Krallığın içinde yaşamaya da çalışmaya da sıcak bakmıyorduk.

Onlar, Melezlerden nefret eden bir grup kafadan kırık insanlardı sadece. Charlotte güvenliğimizi ve huzurumuzu sağlıyorken asla dış dünyaya açılmaya meraklı değildim.

Eğitimim bittiğinde, büyü öğretmenliği yapmak için Sihir Akademisinde işe başlamak için akademinin sınavına girecektim ve eğer kazanırsam bu benim en büyük başarım olacaktı.

Akademi Melezlere ders veren küçük ama bir o kadar da güzel bir melez okuluydu. Orada öğretmenlik yapmak çocukluğumdan beri hayalimdi. Ağabeyim Joe gibi sihir üzerine çalışmalar yapmak ve minik melez büyücülere eğitim vermek istiyordum.

''Günaydın Matmazel''

Alex, bahçelerinden çıkarken sırt çantasını takıyordu. Evlerimiz karşılıklıydı ve Alex beni her gördüğünde bu lakabı kullanırdı. Eski Dünya Tarihi dersinde, hepimiz büyük büyük atalarımızın nereden geldiğini az çok anlayabilmiştik ve ben Krallığın doğusunda eskiden yerleşik olan şimdi ise sular altında kalan bir bölgeden gelmiştim. Eski adıyla Fransa'dan. Orada ki kadınlara hitap ederken bu kelime kullanılıyordu ve Alex bunu öğrendiği günden beri dilinden düşürmemekte ısrarcıydı.

Yanıma gelirken, yolda yürümeye devam ettik. Öğrenciler, eğitim alanına gitmek için evlerinden çıkıyorlardı.

Hepimiz rengarenktik ve bu çok güzeldi. Kasabamızı Gökkuşağına benzetirdim. Renkler olmasaydı biz, biz olamazdık. Krallık ise renksiz bir dünyayı seçmişti.