Handpalmverhalen (FM)

'Te vroeg gejuicht'

Juichen, Dikke Van Dale:
jui·chen (juichte, heeft gejuicht)
1 luid zijn vreugde te kennen geven

TRIGGER WARNING: De inhoud van dit hoofdstuk kan zeer verdrietige herinneringen met zich meebrengen

8 mei 2019, voor sommigen een doodnormale woensdag. Maar niet voor menig voetballiefhebber. Vanavond is het moment dat er geschiedenis geschreven gaat worden. Voor het eerst in 20 jaar staat Ajax in de halve finale van de Champions League. En al zijn voetbalfans niet altijd voor Ajax, vanavond is een uitzondering. Het is immers de enige Nederlandse club die nog meedingt in de competitie. Vanavond moet het gebeuren. Ajax-Tottenham. Het land is in de ban van de wedstrijd.
Dit geldt ook voor Wolfs en Eva. Met name voor Wolfs, als geboren en getogen Amsterdammer. Al weken praat hij nergens anders meer over. Eva daarentegen heeft niet zoveel met de sport. Het was Wolfs die haar mee heeft getrokken in de voetbal-gekte. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Daarom heeft ze meegekeken met Wolfs en zijn vrienden, de afgelopen wedstrijden. En zo wordt er vanavond, met de motorvrienden van Wolfs, in De Ponti de wedstrijd gevolgd.

7:17
"Wolfs schiet je op?" Vanuit de gang roept Eva hem. "Jaja, ik kom er aan." Terwijl hij zijn arm nog in de mouw van zijn jas steekt, komt hij naar boven gesneld. Vervolgens gaan ze de deur uit, op weg naar het bureau. De rechercheurs zitten met een zaak. Vanochtend werden ze wakker gebeld in verband met een steekpartij op een GGZ-instelling. Tot grote spijt van Wolfs, die maar wat graag naar Amsterdam was gegaan om daar de wedstrijd te gaan kijken. Hij zit dan ook ietwat chagrijnig uit het raam te staren. "Wolfs... Zit er nou niet te veel over in." Zucht Eva. Zoals altijd heeft ze precies door hoe hij in elkaar steekt. "Ik vind het gewoon jammer, Eef." "Met je vrienden kijken is toch ook leuk," glimlacht ze naar hem als ze de auto heeft geparkeerd. "Ja is ook zo. En anders kijk ik 1 juni wel in de ArenA." Grijnst hij. "Als ze winnen Wolfs," wilt Eva niet op de zaken vooruit lopen. In de wedstrijd van gisteravond, was Barcelona immers volledig het bos in gestuurd bij de comeback tegen Manchester City. Alles kan nog gebeuren. "Ze gaan winnen, Eef. Neem dat maar van mij aan. 2-1 wordt 't." Ze schudt haar hoofd. "Ik hoop het," zegt ze, terwijl ze haar hand kort op zijn been legt. Ze doet het wel vaker, maar toch gaat er een siddering door hem heen bij die aanraking.

Wolfs en Eva zijn op weg naar de instelling om het verhaal van een slachtoffer en die van eventuele getuigen te horen. Er zouden vijf slachtoffers zijn, waaronder de verdachte zelf. Een aantal slachtoffers zijn inmiddels naar het ziekenhuis gebracht. Na de korte rit komt het duo aan bij de GGZ-instelling. Opereren op zo'n locatie is lastig, daarom moet het altijd snel gebeuren. De mensen die hier verblijven zijn immers geestelijk niet helemaal in orde.

De rechercheurs lopen het gebouw in. Op een bankje naast de balie zit een jongeman met een snelverband om zijn onderarm. Hij zit met het hoofd naar beneden en wiegt wat heen en weer. Eva kijkt Wolfs betekenis vol aan, wanneer hij met ferme passen naar de beste jongen toe loopt. Een blik die Wolfs feilloos weet te lezen. Een blik die zegt: laat mij maar. En hij weet ook dat het beter is om Eva aan het woord te laten, in dit geval. Hijzelf kan in deze gevallen af en toe een beetje koel en kortaf zijn; gedreven als hij is.
Eva loopt voorzichtig naar hem toe, en gaat op het bankje naast hem zitten. "Hé, ik ben Eva, van de politie. Kun je mij vertellen wat er gebeurd is?" De jongen haalt zijn schouders op. "Mijn arm doet pijn." Is het enige wat hij zegt. Nog altijd blijft hij hier stoïcijns naar kijken. "Laat eens kijken?" Probeert Eva. Hij steekt zijn arm naar haar uit en durft nu wel op te kijken. "Wat vervelend zeg..." De jongen knikt. "Weet je hoe dat gebeurt is?" Hij haalt zijn schouders op: "Ik kreeg ruzie met die klootzak, en toen kreeg ik heel veel pijn aan mijn arm, de anderen probeerde hem van me weg te halen, en die heeft hij toen ook pijn gedaan. En toen kwamen de politie en de dokters. En die gingen helpen en namen hem mee." "Okee, dankjewel," zegt Eva. Ze richt haar blik op haar partner, die staat toe te kijken. Ze gaan uit deze jongen niet veel informatie verkrijgen.