Selfless Love

I

Nobody loves me.

Sa tuwing naiisip ko iyon, bigla akong napapaiyak. This dark room feels so empty. All that I felt for myself was nothing. My mind was clouded by so many things.

Several days had been passed but I’m still jailed at my room. Nakahiga at tulala. Walang ibang naiisip kundi ang kalungkutan na matagal ko nang kinikimkim. Matagal na akong umiiyak sa tabi. Marami na akong nagawang pagkakamali sa buhay, at mayroon din mang mga tumatama, pero bakit madalas nalang mali ang nakikita ng mga tao sa paligid ko. Sawang-sawa na ‘ko sa mga pangaral sa’kin nina Mama at Papa, at kahit na ginagawa ko ang best ko para ma-impress sila ay hindi pa rin sapat para matuwa sila.

I don’t deserve any kind of love.

Madalas ko itong pinapabayaan. Kung ayaw sa’kin ng tao, hindi ko sila pinipilit sa buhay ko. Basta, kung ayaw edi ayaw, kung hindi, hindi. Mahirap pilitin ang sarili sa taong ayaw naman sa’yo. It’s either kailangan mo pang magpakatanga para magpa-impress, o ‘di kaya ay magpakamartyr sa mga masasamang sinasabi nila. Pwede rin sigurong maging both at the same time. Nagkaroon ako dati ng mga kaibigan na inakala ko talagang tapat at totoo. Yun pala ay ginagamit ako for the sake of their academics. Ginagamit nila ako para magpagawa ng kanilang mga projects at assignments. Lahat ay on time na naipapass. Pero ang pinakamasakit ay mas mataas pa ang naging grades nila kaysa sa’kin. But I didn’t mind that, ang mahalaga ay may kaibigan ako.

I was wrong. I was so naive. And I’ve realized how they always come to me when they need me for a favour, but they weren’t if I needed them. Pagkatapos no’n ay ako na ang umiwas. Hindi na ako umasa pa ng mga bago pang mga kaibigan.

The person I love doesn’t love me.

Isa pa sa pinaka-tangang naging desisyon ko sa buhay ay magmahal ng taong hindi ako gusto, pero ipinilit ko pa rin ang sarili ko. Noong nagmahal ako ng sobra, hindi ko inakala na mawawasak ko ang limitasyon na ako mismo ang gumawa. At sa matinding pagmamahal ko na iyon, umudyok sa’kin ang magpagamit sa isang lalaki na minahal ko ng sobra. Ayokong isipin na hindi niya ‘ko mahal dahil hindi niya tanggap kung ano ako. Natan is a good guy, and he’s straight. Dumating sa punto na ayaw ko siyang mawala sa buhay ko. All I did is to give him everything that he wants. None of his whims had no ever been granted. Lahat ng iniuutos niya, sinusunod ko. I’m so desperate not to let him go, despite of his opposite feelings he had for me.

Araw na ang nagdaan, ilang ungol na rin ang aking narinig na nagmumula sa kabilang kwarto. Ang kwartong iyon ay ang apartment na ipinagbili ko para sa kaniya. Medyo may kaliitan nga lang ngunit sinunggaban naman niya.

Dinala niya ang babaeng pinakamamahal niya, at doon sa kama niya ay nagse-sex sila. Malalakas na ungol at kalabog ang umalingawngaw at umabot sa aking tainga ang mga tunog na iyon. Bawat ungol, bawat kadyot nila sa isa’t isa, pabigat ng pabigat ang kabog ng aking dibdib. Ilang luha ang lumandas sa aking pisngi. At sa mga sandaling iyon, tinanong ko sa sarili ko kung naging masaya ba ako sa lahat ng ginagawa ko para sa kaniya. Ewan ko ba. Ang nagpapasaya lang sa’kin ang ang presensya niya, pati na ang pagmamahal ko. Nakakalungkot lang na isipin na hindi kami pareho ng nararamdaman para sa isa’t isa. Malayong-malayo para ikumpara.

“Ahh shit, babe... Malapit na ‘ko.”

“Sabay tayo, babe!”

Putang inang ‘babe’ iyan. ‘Ni minsan ay hindi ako tinawag ni Natan sa isang endearment. Casual lang kami ‘pag nag-usap. Ako lang ang intimate sa kaniya, pero mukhang wala naman siyang pake sa mga pinagsasabi ko. Tuwing nag-uusap kami, ako lang ang maingay. Tahimik lang siya at minsan lang kung makinig. Medyo nasi-sense ko rin na naaalibadbaran na siya sa ingay ko kaya minsan ay pinipilit ko rin na prenuhin ang aking bunganga at kontrolin ang aking mga sinasabi.