2.BÖLÜM

259 21 8
                                    

Kınanın bitiminden sonra herkesle vedalaşıp sevda teyzeyle birlikte yola çıktık.Mahalleye fazla uzak değildik ama hem topuklu ayakkabılarım yüzünden hemde yorgunluktan sanki günlerdir yol yürümüşüm gibi hissediyordum.Kucağımdaki yusuf da saçlarımla oynayarak kendi kendine bir şeyler mırıldanıyordu.

Sevda teyzelerin evinin önüne geldiğimizde o kapıyı açarken bende pervaza yaslanıp ayakkabılarımı çıkardım.Sevda teyzenin kapıyı kapatmasıyla yusufun ayakkabılarını da çıkarıp beraber salona geçtik.

"Kızım sana bir şey dicektim."

"Buyur anne."

"Yarın bütün mahalle geçmiş olsuna gelecek.Sabah ferhatı almaya ömer gidecek.Sana zahmet olmazsa bu akşam burada kalsan da hazırlık yapsak olur mu ?"dedi sevda teyze.Yorgunluktan ayakta duracak halim yoktu ama onu da kıramazdım.Mecbur kabul ettim ve kadirle birkaç kıyafet almak için evimize gittim.Evden içeri girdiğimde salondan televizyon sesi geliyordu.

"Ablacııım.Ben geldim."diyerek salona girdim.Koltuğa yayılmış olan şerefsizi görünce olduğum yerde durdum.İki günün üstüne eve gelişine mi şaşırayım yoksa kadiri evde tek bıraktığıma mı kızayım bilemedim.Adımlarımı hızlandırarak kadirin yanına ilerledim ve oturduğu yerden kaldırdım.Yanaklarından öperek ayyaşa döndüm.

"Evin olduğunu hatırlamışsın demek."dememle hiçbir tepki vermeden boş boş bana baktı.O iğrenç gözlerine bakmak bile kirlenmemi sağlarken aynı evde yaşamamız daha beterdi.

"Bana para ver."

"Niye ? Karıya mı gideceksin ?"

"Babanla konuşurken laflarına dikkat et.Parayı ver sonra naparsan yap."

"Sana baba demek bile midemi ağzıma getiriyor.Sen kendini babalık vasfına uygun görüyorsan eve para getirmeyi de bileceksin."

"Ver şu parayı ağzını burnunu kırmadan."dedi.Koltuktaki çantamı alıp içindeki yüz lirayı suratına fırlattım.O kadar yüzsüz bir insan ki yere düşen parayı alıp evden çıktı.Arkamdaki kadire dönüp boyumuzu eşitledim.Yüzündeki yaşların her birini öperek silerken hayatımıza lanet ettim.Onun mutlu bir ailede yaşamaya her çocuk gibi hakkı vardı.

"Ağlama ablacım.Hadi hazırlan Sevda teyzeye gidiyoruz."dediğimde yüzü aydınlandı.Gülümseyerek kafasını salladı ve koşarak odasına gitti.Bende yerden kalkarak odama ilerledim.İlk önce bir duş aldım.Daha sonra saçlarımı kurutup üzerime rahat bir şeyler geçirdim.Bir çantaya hem benim kıyafetlerimi hem de kadirin kıyafetlerini koyup kapıya ilerledim.Kadir kapıda beni bekliyordu.Ayakkabılarımı giyip kapıyı kilitledim.Sevda teyzenin evi 5 dakikalık mesafedeydi.Kadirin elini tutup ilerlemeye başladık.

Zili çaldığımda içerden yusufun ağlama sesi geliyordu.Kapıyı açtığında yusufun yüzü kıpkırmızı olmuş sevda teyzenin yüzü endişeliydi.

"Noldu anne ? Bir yere mi çarptı ?"

"Anlamadım kızım.Anne anne diye ağlamaya başladı."dediğinde vücudum kasıldı.Annem ilk öldüğü zamanlar sürekli ağlıyordum.Onunla o kadar fazla anım vardı ki adım başı başka bir şey aklıma gelir ağlamaya başlardım.Ama artık o yara kabuk bağlamıştı ve iyileşiyordu.Ama hep bir iz kalacaktı.Bu küçücük çocuğun o acıya nasıl dayandığını bilmiyorum.Kendimden utandım.Yusufu kucağıma aldığımda ağlaması yavaş yavaş kesildi ve kafasını boynuma gömdü.Birkaç dakika sonra şen kıkırtıları yayıldı bütün sokağa.Anne anne diyerek yüzümü okşamaya başladı.Hala olayın şokundaydım ve ne yapacağımı şaşırmıştım.Sevda teyzeye döndüğümde onun da benden bir farkı yoktu.

Biraz kendimi toparlayıp yusufun yüzümdeki elini tutup kokladım ve sıkıca öptüm.

"Efendim anneciğim ? Sen beni mi özledin yavru kuşum ?"diyerek tombul yanaklarına öpücükler bıraktım.Ne ben farketmiştim bana bu kadar bağlandığını ne de sevda teyze.Hep beraber içeri girerek salona geçtik.Saat 1 i geçiyordu.Yusufun ve kadirin uyku vakti geldi geçiyordu.Kadiri yatağa yatırıp üzerini örttüm.Yanaklarını öperek uyuması için odadan çıktım.Yusuf da kadiri öptüğümü görünce yüzünü dudağıma yanaştırıp duruyordu.Onu da öpüp diğer odadaki beşiğine yatırdım.Yavaş yavaş sallayarak ninni söyledim.Annemin bana söylediği ninnileri.Uykuya dalınca yavaşça odadan çıktım ve mutfağa ilerledim.

El birliğiyle mutfak tezgahını her çeşit yemekle doldurmuştuk.Annemden aldığım en güzel huylarımdan biri güzel yemek yapmamdı.Yemeğimi yiyen bir daha yemek isterdi.Bazen para için yardıma gittiğim de oluyordu.

"Kızım saat epey geçmiş.Git biraz dinlen bende yatarım şimdi."dedi sevda teyze.Onu onaylayıp iyi geceler diledim ve odaya ilerledim.Yarına enerji dolu kalkmam lazım.

Yayımlanan bölümlerin sonuna geldiniz.

⏰ Son güncelleme: Jun 25, 2020 ⏰

Yeni bölümlerden haberdar olmak için bu hikayeyi Kütüphanenize ekleyin!

AFETHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin