ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

Κεφάλαιο 30

Η Αυγή έμεινε να κοιτάζει το ραβδί σοκαρισμένη και ο Αλέξης ανησύχησε: " Αυγή; Τι έγινε;"

"Αλέξη, νομίζω οτι η σπηλιά της Ορόρα βρίσκεται σε αυτό το βουνό."

"Αποκλείεται. Ερχόμαστε συχνά εδώ για να μαζέψουμε βότανα. Κάτι θα είχαμε δει."

"Όπως είπες, η Ορόρα ήθελε να ζήσει αποκομμένη από τον κόσμο. Μπορεί εκείνη να μην σας άφηνε να ανακαλύψετε την σπηλιά."

Ο Αλέξης σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε το βραχώδες βουνό και η Αυγή συνέχισε : " Θέλω να πάω για να δω αν έχω δίκιο."

"Όχι δεν θα πας πουθενά μόνη σου. Θα έρθω και εγώ μαζί σου." Είπε εκείνος αποφασιστικά. Κράτησε και το ραβδί για να σε βοηθήσει στην ανάβαση."

Ο Αλεξης φώναξε στους στρατιώτες να προσέχουν τους γιατρούς γιατί εκείνος έπρεπε να φύγει για λίγο και οι δυο τους με την Αυγή πήραν ένα μονοπάτι που οδηγούσε στην κορυφή του βουνού.

Ανέβηκαν αρκετά ψηλά και η ανάσα της Αυγή είχε βαρύνει ενώ είχε γίνει μούσκεμα από τον ιδρώτα αλλά ο κρυστάλλινος ήχος από αυτά που κρεμόταν στο ραβδί της Ορόρα της έδινε δύναμη.

"Ας σταματήσουμε λίγο να ξεκουραστούμε." Ο Αλέξης αν και δεν είχε λαχανιάσει καν είδε την μεγάλη προσπάθεια που έκανε η Αυγή.

Εκείνη κάθισε σε ένα βράχο και κοίταξε το τοπίο που απλωνόταν κάτω από τα πόδια της. Ναι ήταν σίγουρη οτι αυτός ήταν ο δρόμος που είχε δει στο όνειρό της όταν ακολουθούσε την Ορόρα. Πλημμύρισε από προσμονή καθώς σκέφτηκε οτι σε λίγο θα συναντούσε την γυναίκα που θα μπορούσε να την διαφωτίσει σχετικά με την ζωή της, την γιαγιά της.

Συνέχισαν τον δρόμο τους και η Αυγή αρνήθηκε να ξανασταματήσουν αν και αισθανόταν οτι το σώμα της είχε βαρύνει τόσο πολύ που τα πόδια της δεν μπορούσαν να το κουβαλήσουν εύκολα.

Ένα χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο ιδρωμένο πρόσωπό της όταν είδε τον επίπεδο σαν μπαλκόνι βράχο μπροστά της.

"Εδώ είναι."

Ο Αλέξης την κοίταξε με απορία: "Εδώ που είναι η σπηλιά;"

"Το σημείο είναι καλά προφυλαγμένο. Δεν φαίνεται αν δεν κοιτάξεις προσεκτικά." Προχώρησε μπροστά και στάθηκε μπροστά σε έναν μεγάλο βράχο ενώ ο Αλέξης την κοίταζε με απορία. Μετά προχώρησε και χάθηκε πίσω από τον βράχο και εκείνος έτρεξε πίσω της.

Ο βράχος έκρυβε την σπηλιά και σου έδινε την ψευδαίσθηση οτι το βουνό ήταν συμπαγές σε εκείνο το σημείο. Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί κοιτάζοντας ενώ στεκόταν μπροστά του, οτι από πίσω κρυβόταν μια σπηλιά.