Deja Vu

part 3

"Πες μου, ήταν ο μπαμπάς μου στο περιπολικό;"
λέω σιγανά
Με κοιτάει και γελάει
"Όχι άλλα αν συνεχίσεις θα φροντίσω να είναι στο επόμενο που θα ανατιναχθεί", λέει ο Μαξ ενώ με σηκώνει για να μου δέσει το σκοινί ξανά στα χέρια μου.

Μάλλον φτάσαμε. Δεν είχα ιδέα που, ούτε γιατί είμαι μαζί τους.

Η πόρτα απο το βανάκι ανοίγει και ο γαλανομάτης αρχηγός με σπρώχνει κρατώντας με απο τα χέρια για να ακολουθήσω τα βήματα του.

Δεν είχε βγάλει την μάσκα του, πράγμα που με εμπόδιζε να δω τις λεπτομέρειες του προσώπου του. Αναφώνησα όταν με έσπρωξε προς το μέρος του και τελικά με κατέβασε από το βαν.

Είχαμε σταματήσει μπροστά απο ένα πολύ μεγάλο κτήριο, ένας θεός ξέρει πόσες τράπεζες έχουν ληστέψει για να το αποκτήσουν αυτό. Και αναφέρω μόνο τις τράπεζες γιατί δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι άλλο θα μπορούσαν να έχουν κάνει.
Κοιτούσα για λίγη ώρα την θέα όταν ένας ήχος μου απέσπασε την προσοχή.

"Θα έρθεις πριγκιπέσσα;", λέει ο γαλανομάτης χωρίς την μάσκα πια.
Την έβγαλε, αν και δε το περίμενα.

Ήταν όμορφος. Είχε ελαφρώς ξανθά μαλλιά και οι γωνίες του του έδιναν ενα ελαφρώς αυστηρό στυλ.

Δεν είχα καταλάβει πως τον κάρφωνα με τα μάτια μου μέχρι που με στόχευσε με το όπλο στο κούτελο.

"Προχώρα", λεει ξανά και ακολουθώ τα βήματα του.

Όταν μπαίνουμε μέσα μου κόβεται η ανάσα. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι άσπροι, καθώς υπήρχαν παντού γύρω ακριβά έπιπλα, αν και το βλέμμα μου έπεσε αμέσως στο μαύρο πιάνο στην άκρη του σαλονιού.

Έχε γούστο να ξέρει κάποιος απο αυτούς πιάνο.

"Το δωμάτιο σου είναι πάνω , δεξιά από την σκάλα. Μπες μέσα", λεει και ανοίγει μια μπύρα με αναπτήρα.

"Γιατί είμαι εδώ;" λέω γρήγορα

"Όταν έρθει η ώρα θα μάθεις" πίνει μια γουλιά απο τη μπύρα και με καρφώνει με τα μάτια του.

"Ποιός είσαι;" ξαναρωτάω

"Δεν μου αρέσουν οι πολλές ερωτήσεις"

"Πες μου έστω το όνομα σου", του λέω

"Αλεξ. Τώρα πήγαινε πάνω"

Λεει και ανεβαίνω σιγά σιγά στο δωμάτιο.

[...]

"Γαμημένε, δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσει, σκότωσε τους όλους, δεν με νοιάζει τι θα κάνεις!"

Ακούω φωνές απο τον κάτω όροφο και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου αφού μόλις είχα ξυπνήσει και σηκώνομαι απο το κρεβάτι πηγαίνοντας προς την πόρτα ώστε να ακούω καλύτερα.

"Η Πάρκερ είναι μαζί μου, και δεν θα φύγει απο εδώ μέχρι να κάνεις αυτό που πρέπει, το κατάλαβες αυτό;"

"Αύριο κιόλας, αλλιώς θα σου φυτρώσω σφαίρα στο γαμημενο πρόσωπο", συνεχίζει και δαγκώνω τα χείλη μου από το άγχος.

Ανοίγω την πόρτα σιγά σιγά και κατεβαίνω μία μία τις σκάλες ώστε να μη με ακούσει.

Μέχρι που νιώθω κάτι κρύο στην πλάτη μου, και μέσα σε δευτερόλεπτα το σώμα μου γίνεται ενα με τον τοίχο.
Ο γαλανομάτης.. Άλεξ τέλος πάντων, είχε το ενα του χερι διπλα απο το πρόσωπο μου και με το αλλο κρατούσε το μαχαίρι στην κοιλιά μου πλέον.

"Δεν σου έχουν μάθει πως είναι κακό να κρυφακούς;" ψιθυρίζει στο αυτί μου ενώ νιώθω περισσότερο σαν να μυρίζει το άρωμα μου στον λαιμό μου και ανατριχιάζω.

Σε λίγα δευτερόλεπτα νιώθω ένα τσούξιμο χαμηλά στην κοιλιά και κλείνω αμέσως τα μάτια μου. Νιώθω ξανά το τσούξιμο λίγο πιο πάνω αυτή τη φορά και όταν ανοίγω τα μάτια μου εκείνος έχει φύγει. Κοιτάζω την κοιλιά μου και έχω δύο γρατσουνιές, περισσότερο σαν χαρακιές, και λίγο αίμα.

Μισώ τόσο πολύ το αίμα. Δακρύζω κατευθείαν και τρέχω προς το δωμάτιο μου μη ξέροντας τι άλλο να κάνω.
Είναι σίγουρα ψυχοπαθής.