Lost Warsaw

Prolog

"Dobrze, zakończyłem badanie. Nic ci nie będzie, to wszystko niedługo się skończy" Powiedział człowiek w białym fartuchu lekarskim odkładając grafit na taboret.

"Dziękuje Aleksy" odpowiedziała kobieta leżąca na łóżkó szpitalnym do teraz odchodzącego człowieka w fartuchu.

Wychodząc z małego pomieszczenia lekarz podszedł do mężczyzny stojącego w drzwiach pokazując mu wyniki badań.

Męrzczyzna spogląda posępnie na lekarza następnie uśmiechając się do kobiety. Przekazuje mu 10 groszy.

Lekarz następnie wychodzi z pomieszczenia zostawiając dwoje ludzi samemu w pomieszczeniu.

Męrzczyzna podchodzi do łóżka szpitalnego i siada na krześle.

"Mówiłam że nic mi nie jest" mówi słabym głosem kobieta łapiąc męrzczyzne za ręke.

Męrzczyzna spogląda na kobiete z fałszywym uśmiechem.

"Gdzie jest Adaś?" Zapytał męrzczyzna

"Bawi się z dziećmi z domu dziecka" odpowiada kobieta wyglądając przez okno na przeciwko niej.

W oknie było widać las centralny owijający się dookoła Pałacu Kóltury niczym liany owijające się wokół drzewa w dżungli.
Sam budynek pałacu z urwaną iglicą nie wyglądał jak kiedyś, popękane ściany, rusztowania w miejschach trafień rakiet i masa dobudówek na wyższych poziomach.

"Zawsze obiecywałeś mi że tam zamieszkamy" powiedziała kobieta przyciągając uwagę mężczyzny do okna.

"Jeszcze zamieszkamy, tylko musisz do końca wyzdrowieć" odpowiedział mężczyzna ściskając ręke kobiety.

Zaskoczona kobieta spogląda na męrzczyzne zapytująco, nie widząc jego oczu za zasłoną jego grzywki kobieta się denerwuje.

"Co się stało?" zapytuje kobieta w tonie troski i zmartwienia.

"Nic" odpowiada mężczyzna pociągają nosem po czym podnosi głowe patrząc prosto w oczy kobiety, na jego twarzy strugi łez. "Po prostu cieszę się że zdrowiejesz" odpowiada mężczyzna nakładając na twarz swój najlepszy fałszywy uśmiech...