ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"

အပိုင္း (၃၈)

အခ်ိန္တို႔ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လာသည္။ သူမတို႔အသင္းတိုင္တြင္ ဘီလူးေခါင္းအလံက ၄ခုမွ်သာ ရွိေသးသည္။ ရင္ဘတ္ေနရာကို အသာဖိစမ္းမိသည္။ အလံေတြ ျမင္သြားလုိ႔မျဖစ္။ ဒီအတုိင္းဆက္သြားလွ်င္ သိကၡာက်သည္။ က်စရာ သိကၡာ မရွိေပမယ့္လည္း အနည္းဆံုးေတာ့ ဘိတ္ေခ်းကေန လြတ္ခ်င္ေသးသည္။ ဥာဏ္ကို လႊာသံုးမွ အဆင္ေျပမည္။ သူမ လူမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းေနရာျပန္ခ်ိန္းလိုက္သည္။ ဗလေတာင့္သည့္ တစ္ဦးကို အလံတိုင္နားတြင္ ေစာင့္ခိုင္းထားလိုက္ၿပီး က်န္သူမ်ားကို ႏွစ္ဖဲြ႕ခြဲသည္။ တစ္ဖြဲ႕က အလံရွာၿပီး က်န္တစ္ဖဲြ႕ထံသို႔ အေရာက္သြားက လက္ဆင့္ကမ္းပံုစံနည္းကို သံုးသည္။ ၿပိဳင္ပြဲေနရာရွိ မီးအလင္းေရာင္ရရန္ အသံုးျပဳထားေသာ ဒယ္အိုးမီးတုိင္တို႔ကို ၾကည့္ရင္း ရုတ္တရက္ အေတြးတစ္ခု ရသြားသည္။

မို႔ရန္ ထိုဒယ္အိုးရွိရာ ေျပးသြားကာ ျပာမႈန္႔မ်ားကို ေလာင္းခ်သည္။ ဒယ္အိုးကို ကိုင္ကာ ကြင္းထဲျပန္ေျပးဝင္ၿပီး သူမတို႔အဖြဲ႕သားတစ္ဦးက အျခားအဖြဲ႕ဆီက အလံလုလုိ႔ရသြားသည္ႏွင့္ အလံကိုယူကာ ဒယ္အိုးေပၚထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ကံေကာင္းစြာပင္ အျခားေသာအလံ ၃ခုကို သူမရထားသည္။ ရင္ဘတ္ထဲ ထိုးထည့္ၿပီး ဖြက္ထားေသာေၾကာင့္ မည္သူကမွ မျမင္ေပ။ မထုတ္ဘဲေနသည္က အျခားသူေတြ၏ လက္သံေျပာင္ခ်က္ကို သူမရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးက အမႈန္႔ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။ သံုးကေလးက သူမထိုင္ေနသည့္ ဒယ္အိုးကို ေတာင္ကမူေအာက္သုိ႔ အားစိုက္တြန္းေလွ်ာခ်သည္။

အုစ္… ငါ့ဖ်င္ေလး…!!!

ဒယ္အိုးက အပူရွိန္ရွိေနေသးသည္မို႔ တင္ပါးပူတာကိုလည္း အာရံုမစိုက္ႏိုင္။ က်က္ခ်င္ က်က္သြားပေလ့ေစ။ ကုန္းေပၚကေန သူမေနာက္သို႔ ဖင္တရြတ္တိုက္ ေလွ်ာဆင္းလာသည့္ သူမ်ားကို သဲမႈန္႔မ်ားျဖင့္ မ်က္လံုးဆီ အသားကုန္ ပက္သည္။ ထိုသူမ်ား ေတာင္ကမူေအာက္တြင္ အလူးလူးအလဲလဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္ မို႔ရန္က အလံတိုင္ရွိရာသို႔ အားကုန္ေျပးသည္။

ၿပိဳင္ပြဲအရွိန္ အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ခ်ိန္ ဟြာရွန္႔ေရာက္လာသည္။ ကြင္းထဲတြင္ ျဖစ္ေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို လက္ေထာက္ဝူ မေျပာေသာ္လည္း သူျမင္ၿပီးၿပီ။ အေဝးတစ္ေနရာမွ ေသးေသးသြယ္သြယ္ၿပိဳင္ပြဲဝင္တစ္ဦး ျဖတ္ထိုးဥာဏ္သံုးသြားသည္ကို သေဘာက်စြာ ၿပံဳးသြားသည္။ လက္ေထာက္ဝူက ၿပိဳင္ပြဲသို႔ မလာစဖူး အလာထူးသည့္ သူ၏ စစ္သူႀကီးေၾကာင့္ ထိုင္မရ ထမရျဖင့္ ဂနာမၿငိမ္။ ၿပီးေတာ့ ရွားပါးစြာ အၿပံဳးမမည္သည့္ စစ္သူႀကီးအၿပံဳးေၾကာင့္ ေနမထိ ထိုင္မသာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူကြပ္ကဲသည့္ ၿပိဳင္ပြဲကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး စစ္သူႀကီးဟြာရွန္႔ ယခုမွ တစ္ခါ လာသည့္အတြက္ သူဂုဏ္ယူရမည္။